Η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο πριν από ακριβώς 51 χρόνια ξυπνά μνήμες από εκείνη την εποχή, αλλά φέρνει στο φως και ιστορίες ηρωικών μορφών που έχουν ξεχαστεί.
Μια από αυτές ήταν ο καταδρομέας – αλεξιπτωτιστής Μανώλης Μπικάκης από την Κρήτη. Γεννημένος το 1954 στο χωριό Ασή Γωνιά μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου, το 1974 υπηρετούσε στη Α’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε.
Η Μοίρα ήταν αυτή που κλήθηκε να επιβιβαστεί στα επονομοζόμενα “ιπτάμενα φέρετρα” Noratlas και να πραγματοποιήσει μια από τις πιο παράτολμες επιχειρήσεις στην Κύπρο.
Όταν τα αεροπλάνα πλησίαζαν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, μετά από μια χαμηλή πτήση πάνω από τη θάλασσα, άρχισαν να δέχονται πυρά. Τα πυρά προέρχονταν και από τους Τούρκους αλλά και από τους Ελληνοκύπριους που εξέλαβαν τα αεροπλάνα για τουρκικά.
Ενα από τα Noratlas καταρρίφθηκε από φίλια πυρά οδηγώντας στο θάνατο όλους τους καταδρομείς και το πλήρωμα, πλην του Θανάση Ζαφειρίου που πήδηξε στο κενό και σώθηκε με βαριά τραύματα.
Μόνος του κατέστρεψε 6 τουρκικά άρματα
Η μοίρα του χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ (Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως). Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο Κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, ώστε να αποτρέψουν την προώθηση των Τούρκων στα προάστια της Λευκωσίας.
Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων οι δυο καταδρομείς χάνονται μεταξύ τους και ο ένας νομίζει τον άλλο νεκρό.
Ο Μπικάκης, παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε, παρότι έβλεπε απέναντί του να πλησιάζει μια Ίλη τουρκικών αρμάτων Μ48 και να την ακολουθεί ένα τάγμα πεζικού.
Άφησε τα άρματα να πλησιάσουν και με ένα βλήμα καταστρέφει το πρώτο κάνοντας το πλήρωμα να το εγκαταλείψει και να τρέχει πανικόβλητο. Επειδή η θέση του από τη βολή έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους, σύρθηκε στο χώμα και άλλαξε θέση με ιδιαίτερη δυσκολία αφού θα έπρεπε να μεταφέρει το ΠΑΟ και ακόμα 7 βλήματα.
Από τη νέα του θέση σημάδεψε το δεύτερο τουρκικό άρμα το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς ενώ δεν έζησε κανένας από το πλήρωμα. Δημιουργήθηκε σύγχυση και τα επόμενα δύο τουρκικά άρματα άλλαξαν κατεύθυνση. Ο Μανώλης Μπικάκης έβαλε στο στόχαστρο το τρίτο και στη συνέχεια το τέταρτο άρμα, τα οποία επίσης κατέστρεψε. Τα δυο εναπομείναντα άρματα καλύφθηκαν για να γλιτώσουν, αλλά το πέμπτο έκανε το λάθος να βγει στο ανοιχτό πεδίο και να ακολουθήσει την τύχη των προηγούμενων τεσσάρων.
Το έκτο και τελευταίο άρμα έσπευσε να υποχωρήσει με τον Μπικάκη να καταφέρνει να το καταστρέψει κι αυτό, ενώ βρισκόταν σε απόσταση τουλάχιστον 700 μέτρων μακριά.
Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου, πιστεύοντας προφανώς ότι είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και καλά εξοπλισμένες, δεν μπορούσαν φυσικά να διανοηθούν, ότι απέναντι τους είχαν έναν και μόνο καταδρομέα.
Απέτρεψε την περικύκλωση της Λευκωσίας
Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου. Κανείς δεν ξέρει πόσοι σκοτώθηκαν. Ο Μπικάκης κατάφερε μόνος του να αποτρέψει την τουρκική επίθεση η οποία στόχευε στην κατάληψη του Αγίου Δομετίου, κάτι που θα σήμαινε περικύκλωση της Λευκωσίας και αποκοπή της πρόσβασης στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Στη συνέχεια παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, αναζητώντας τους άλλους καταδρομείς και τελικά τα κατάφερε. Ενώθηκε με τη μονάδα του και μετά την εισβολή επέστρεψε στην Ελλάδα.
Ο Μπικάκης δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια. Ο ίδιος δεν διεκδίκησε ποτέ ούτε δάφνες ούτε τιμές. Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά.
Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών-Πατρών, αφήνοντας πίσω του μια ηρωική πράξη ξεχασμένη και μια οικογένεια που τον θρήνησε αθόρυβα.