Ήταν 30 Ιουλίου 1920, όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος περπατούσε με τη συνοδεία του στις αποβάθρες του σιδηροδρομικού σταθμού Gare de Lyon, στο Παρίσι, με σκοπό να επιβιβαστεί στο τρένο και να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής του στην πατρίδα. Δύο ημέρες νωρίτερα, 28 Ιουλίου (με το παλιό ημερολόγιο), είχε υπογραφεί στο πολυτελές δημαρχείο των Σεβρών η ομώνυμη συνθήκη, που έδινε διεθνή διπλωματική υπόσταση στο εθνικό όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας.
Ενώ ο Βενιζέλος και η συνοδεία του κατευθύνονταν στο τρένο, δύο άνδρες ξεχώρισαν από το πλήθος και άρχισαν να πυροβολούν με περίστροφα εναντίον του Έλληνα ηγέτη. Οι δύο νέοι άνδρες ήταν απότακτοι αντιβενιζελικοί αξιωματικοί, ο υπολοχαγός Γεώργιος Κυριάκης και ο υποπλοίαρχος Απόστολος Τσερέπης, που έβαλαν πάνω από δέκα φορές κατά του Βενιζέλου, χωρίς όμως να καταφέρουν να τον πλήξουν σοβαρά. Ο πρωθυπουργός, λόγω της αστοχίας των επίδοξων δολοφόνων και λόγω των δικών του έξυπνων κινήσεων, τραυματίστηκε ελαφρά μόνο στο χέρι.
Η στιγμή αυτή δεν ήταν σπασμωδική, αντίθετα ήταν αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού, μιας σκληρής πολιτικής σύγκρουσης που εξελισσόταν ήδη για πέντε χρόνια, ανάμεσα στους δύο κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Το μίσος που είχε συσσωρευτεί, ιδίως την περίοδο 1916-1917 ήταν αδιανόητο με αποτέλεσμα και ενέργειες όπως αυτή.
Η θύελλα φτάνει στην Αθήνα
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μπορεί τελικά να τραυματίστηκε μόνο ελαφρά, όμως στην Αθήνα, όπου η είδηση έφτασε το μεσημέρι της επομένης και φήμες οργίαζαν για δολοφονία του πρωθυπουργού, κάτι το οποίο προκάλεσε έκρηξη των παθών και θύελλα αντιδράσεων από τους οπαδούς της βενιζελικής παράταξης.
Η κυκλοφορία της είδησης και ιδίως των ανεπιβεβαίωτων φημών οδήγησαν οργισμένες ομάδες βενιζελικών στους δρόμους της Αθήνας, όπου στράφηκαν κατά δικαίων και αδίκων ζητώντας εκδίκηση. Οπλισμένοι κάποιοι και αρκετοί κρατώντας ρόπαλα όρμησαν αρχικά εναντίον των γραφείων όλων των αντιβενιζελικών εφημερίδων της εποοχής, τα οποία και κατέστρεψαν. Στη συνέχεια στοχοποίησαν τα σπίτια των. οικογενειών των επίδοξων δολοφόνων, προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε καταστήματα και επιχειρήσεις γνωστών βασιλοφρόνων και στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη, ενώ επιτέθηκαν και τις οικείες των πολιτικών αρχηγών της “Ηνωμένης Αντιπολίτευσης” των αντιβενιζελικών. Κάποιοι από αυτούς φυγαδεύτηκαν την τελευταία στιγμή, ενώ ένας υπήρξε τραγικό θύμα των αυτών των ημερών.
Επρόκειτο για τον Ίωνα Δραγούμη, αντιβενιζελικό πολιτικό, ο οποίος ήταν γιος του πρώην πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και κουνιάδος του Παύλου Μελά, ήταν μάλιστα ο ίδιος ένας από τους πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα. Διπλωμάτης καριέρας, δημοτικιστής λόγιος και συγγραφέας, ο Δραγούμης ήταν ο μόνος ίσως πολιτικός αντίπαλος που συμπαθούσε και υπολόγιζε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο Δραγούμης συνελήφθη από στρατιωτικό απόσπασμα του Τάγματος Γύπαρη και κρατήθηκε για την ασφάλειά του, ενώ στη διάρκεια μεταφοράς του από άλλο απόσπασμα της ίδιας μονάδας εκτελέστηκε επί της σημερινής λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Οι λόγοι που οδήγησαν στην εκτέλεσή του αλλά και ο ηθικός αυτουργός που έδωσε την εντολή για αυτή δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ,, ούτε στη. δίκη που ακολούθησε. Η δολοφονία του Δραγούμη προκάλεσε βαθιά οδύνη στην αθηναϊκή κοινωνία και στον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο.