Ο ποιητής Γεώργιος (Τζωρτζης) Χορτάτσης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο στα μέσα του του 16ου αιώνα, και πέθανε μετά το 1605. Η οικογένεια του ανήκε στην αστική τάξη και ήταν εύπορη, γεγονός που επέτρεψε στον νεαρό Χορτάτση να αποκτήσει σημαντική για την εποχή του μόρφωση.
Η παιδεία του ήταν δυτική- ιταλική, παρά αρχαιοελληνική, όπως προκύπτει από τη μελέτη των δραματικών έργων του. Ο Χορτάτσης γνώριζε την ιταλική λογοτεχνική και θεατρική παραγωγή της εποχής του. Στα έργα του αποδεικνύεται πολυσυλλεκτικός, αφομοιώνοντας τις λογοτεχνίες κατακτήσεις των σημαντικότερων Ιταλών δημιουργών του 16ου αιώνα και τις εντάσσει στα αισθητικά, ιδεολογικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα του τόπου του.
Αν και φημισμένος και καταξιωμένος στη εποχή του, παρατηρεί ο καθηγητής Στέφανος Κακλαμάνης, στις μέρες μας δεν σώζονται αξιόπιστες πληροφορίες για τον ίδιον και για την οικογένεια του, όπως λ.χ. το πατρώνυμο, στοιχείο που θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύτιμο στη ταύτιση του ποιητή με κάποιον από τους πολλούς ομώνυμους του που μαρτυρούνται στα δημόσια και ιδιωτικά έγγραφα της εποχής του.
Ο Χορτάστης με τη υποδειγματική καλλιέργεια της κωμωδίας, της τραγωδίας και του ποιμενικού δράματος, συνέβαλε αποφασιστικά στην μεταφύτευση του θέατρου από την Ιταλία στην Κρήτη, και ανανέωσε ριζικά τους τρόπους , τους στόχους και τα κριτήρια της λογοτεχνικής δημιουργίας στο νησί, ανοίγοντας με το πολύπτυχο έργο του το δρόμο στην αναγέννηση του Νεοελληνικού Θεάτρου.
Η συμμετοχή του Χορτάστη στη Ακαδημία των Stavaganti του Χαντακα, επισημαίνει ο Σ Κακλαμάνης, στον κύκλο των λογίων που θεράπευαν τις Μούσες και τα γράμματα και μετακένωναν την πνευματική ατμόσφαιρα της Ιταλίας στον τόπο τους, πρέπει να θεωρηθεί πιθανή, ίσως μάλιστα ο Χορτατσης να παρουσίασε τα έργα του ενώπιον των μελών της Ακαδημίας, γιατι αυτά προϋποθέτουν καλλιεργημένο κοινό για να παρακολουθήσει με άνεση τα επι σκηνής δρώμενα.
Η χρήση του κρητικού ιδιώματος στην σύνθεση των έργων του Χορτάτση, η εκφραστική ωριμότητα και η καθαρότητα της γλώσσας του από ξένα δάνεια επιβάλλεται, ενώ η ρητορική οργάνωση του λόγου, προδίδουν το «μεχρις επιτηδεύσεως έντεχνο» ύφος του, σύμφωνα με τον εύστοχο του ύφους του Χορτάτση, από τον Στυλιανό Αλεξίου.
Ο Μαρίνος Τζάνες Μπουνιαλής στην «Φιλονικία του Χανδακος και Ρεθέμνου» (1681) συγκαταλέγει και τον Γεωργιο Χορτάτση μεταξυ των εκλεκτών συμπατριωτών του που λάμπρυναν το Ρέθυμνο στα χρόνια της ελευθερίας και απαριθμεί τρια έμμετρα έργα του, οσα γνωρίζουμε και εμεις σήμερα: την ποιμενική κωμωδία «Πανώρια» την κωμωδία «Κατσούρμπος» και την τραγωδία «Ερωφίλη».
Η γλώσσα του Χορτάτση, παρατηρεί η καθηγήτρια φιλολογίας Κομνηνη Πηδωνια, είναι το κρητικό ιδίωμα και ακριβέστερα το ιδίωμα της δυτικής Κρήτης με κάποια σημεία του ιδιώματος της ανατολικής Κρήτης.
Σκοπός του Χορτάτση, είναι να δώσει και από γλωσσική άποψη αξιόλογα έργα σε κρητικό ιδίωμα. Οι αρχαϊσμοί δεν λείπουν, η λόγια τάση του όμως, είναι ενσυνείδητη και όχι αδέξια και σε αυτό διαφέρει από τους άλλους κρητικούς συγγράφεις , ιδίως τους παλαιοτέρους. Η ιταλική του παιδεία, με προσανατολισμό στους Λατίνους συγγράφεις, είναι διαπιστωμένη και βέβαιη. Όσο για την αναμφισβήτητη ελληνομάθεια του, επειδή δεν αποβλέπει σε επίδειξη της, δεν μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε λογο για τυχόν ελληνικές του πηγές και να προσδιορίσουμε το βαθμό της ελληνικής του παιδείας.