Η οικογένεια και οι φίλοι της παραμένουν βυθισμένοι στη θλίψη, αδυνατώντας ακόμη να συνειδητοποιήσουν πως η πρώτη της πτήση με το Falcon 50 έμελλε να είναι και η τελευταία. Όπως περιγράφει ο συνάδελφός της, η Μαρία είχε περάσει μια περίοδο έντονης αγωνίας το τελευταίο διάστημα, προσπαθώντας να βρει σταθερότητα στον επαγγελματικό της δρόμο.
«Το καλοκαίρι είχαμε μιλήσει και μου είχε πει ότι ξεκίνησε σε μια εταιρεία που πραγματοποιούσε πτήσεις από Αθήνα προς Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες. Άφησε άλλες δουλειές για αυτή την ευκαιρία, όμως δεν της ανανέωσαν τη σύμβαση. Είχε άγχος για το τι θα κάνει στη συνέχεια. Τελικά βρήκε μια ιδιωτική εταιρεία και εργαζόταν εκεί περίπου δύο με τρεις μήνες», αναφέρει.
Η αγάπη της για την αεροπορία ήταν βαθιά και διαχρονική. Για σχεδόν 20 χρόνια πετούσε, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία και ταξιδεύοντας αμέτρητα μίλια. Ένα όνειρο ζωής, που ξεκίνησε από τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα.
«Τη γνώριζα πάρα πολλά χρόνια. Ξεκίνησε ως σεκιούριτι στο check point πληρωμάτων της Ολυμπιακής και πάντα μας έλεγε ότι ήθελε να γίνει αεροσυνοδός. Το κυνήγησε πραγματικά. Ξεκίνησε ως εποχιακή, μετά συνέχισε σε άλλη αεροπορική εταιρεία και απέκτησε μεγάλη εμπειρία», λέει συγκινημένος.
Ο πόνος για την οικογένειά της είναι ανείπωτος. «Ήταν μια εξαιρετική γυναίκα, πάντα με χαμόγελο. Με τον σύζυγό της ήταν μαζί πολλά χρόνια και είχαν ξεκινήσει κι εκείνοι μαζί ως εποχιακοί. Δούλευαν σκληρά και οι δύο, ήταν άξιοι άνθρωποι. Με τη Μαρία μιλούσαμε συχνά και μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας για τη δουλειά», καταλήγει.