Καθώς διένυε την έκτη της ζωής της, όπως και οι αγαπημένοι της γονείς, η Φώφη Γεννηματά προδόθηκε από την επάρατη νόσο, σε ηλικία μόλις 57 ετών. Ο θάνατός της, ο τόσο ξαφνικός θάνατος της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, «πάγωσε» ακόμα και εκείνους που γνώριζαν ότι η πορεία προς το θάνατο είναι μη αναστρέψιμη…
«Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ κατέληξε σήμερα στις 12.04 στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”, έπειτα από πολυετή μάχη με τον καρκίνο και παρά τις προσπάθειες των γιατρών» ανέφερε η λιτή ανακοίνωση του νοσοκομείου, που όμως σκόρπισε τη θλίψη στη χώρα. Συνειρμικά και όχι αδικαιολόγητα όλοι μιλούσαν για την κατάρα αυτής της οικογένειας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην πολιτική ιστορία του τόπου. Και η ίδια η Φώφη Γεννηματά είχε μιλήσει πολλές φορές για το θάνατο από καρκίνο των αγαπημένων της γονιών, αλλά και της αδερφής της, η οποία νόησε επίσης από καρκίνο.
«Η μητέρα μου αρρώστησε πρώτη, ήταν 44 ετών, έζησε 10 χρόνια πολεμώντας τον καρκίνο, δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου να κάνει θεραπείες, ήμασταν συνέχεια στα νοσοκομεία και ενώ αντιμετωπίζαμε αυτό το πρόβλημα με τη μητέρα μου, δυστυχώς στην πορεία αρρώστησε και ο πατέρας μου. Νομίζω ότι επηρεάστηκαν και οι δύο πάρα πολύ από αυτή την εξέλιξη. Τους χάσαμε μέσα σε 7 μήνες και τους δύο. Μετά από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν εγώ 44 ετών, αρρώστησα επίσης και μετά από λίγα χρόνια η αδερφή μου.
Αλλά δόξα τω Θεώ, είμαστε εδώ, είναι όλα καλά. Η πρώτη αντίδραση όλων των ανθρώπων είναι «γιατί σε μένα;», είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά αν μείνεις σε αυτή την αντίδραση δεν θα τη βγάλεις καθαρή στο τέλος. Πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα, να φύγεις γρήγορα από αυτή τη λογική. Αν έμενα στο γιατί σε μένα, δεν θα είχα 3 παιδιά και ίσως να μη ζούσα σήμερα» είχε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξή της. Ήταν 25 Απριλίου του 1994 όταν έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Ο Γιώργος Γεννηματάς ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Εφτά μήνες νωρίτερα, είχε πεθάνει και η πολυαγαπημένη του σύζυγος Κάκια από την ίδια αρρώστια.
Περιέγραφε τη μάχη των γονιών της
Η Φώφη Γεννηματά σε συνέντευξή της στα “Μεσάνυχτα” και την Ελεονώρα Μελέτη το 2020 είχε πει για την περιπέτεια της υγείας των γονιών της:
“Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Παλεύαμε όλοι… Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ήταν μαζί από 14 χρόνων. Ήταν μια ζωή μαζί, ο ένας για τον άλλον…” είχε αναφέρει. Όπως είχε υπογραμμίσει επίσης: “Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό.
Ήταν περίπου ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Το έκρυβαν οι γυναίκες, δεν μιλούσαν. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε με αγώνα, με προσπάθεια γιατί ποτέ δεν ξεφεύγεις πράγματι από αυτήν την ιστορία αλλά δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα, έχεις δικαιώματα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.
Πολύ περισσότερο από πριν. Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμη και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει, αυτό που είμαι σήμερα είναι γιατί έχω ζήσει αυτές τις στιγμές…”.
Στην επέτειο των 25 ετών από τον θάνατο της μητέρας της η Φώφη Γεννηματά είχε κάνει μία συγκινητική ανάρτηση όπου είχε γράψει: “Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της.
Σωπαίνει, φθείρεται…χάνοντας χρώματα , πληθαίνοντας τη σκιά της…” 25 χρόνια είναι πολλά. Οι εικόνες ξεθωριάζουν, οι μνήμες ξεμακραίνουν κι όμως είσαι εδώ… Κι όλο σου μοιάζουμε και πιο πολύ, ακόμα και σε αυτά για τα οποία σε πειράζαμε και γελούσες.
Προχωράμε, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα κι έχουν κάτι από τη γοητεία σου και την ομορφιά σου. Συνεχίζουμε και σε έχουμε στην καρδιά μας. Για τον πατέρα της είχε πει: ” Ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Όταν έχεις δικά σου παιδιά είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο βίαιη, τόσο άδικη, τόσο νέοι και οι δύο”.