Τα ηγετικά του προσόντα, δεν τα αρνούνται ούτε εκείνοι που αμφισβητούν το έργο του. «Με τους αγώνες του έβαλε τη σφραγίδα της δυναμικής προσωπικότητάς του, σε μια μακρά περίοδο της εθνικής μας ζωής», έλεγε ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής, για τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου.
Σε αυτές τις λιγοστές φράσεις, συμπυκνώνεται η ιστορικότητα της παρουσίας του μεγαλύτερου λαϊκού ηγέτη της Ελλάδας, που κατάφερε μέσα από τον ριζοσπαστισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου και το μεταρρυθμιστικό του πνεύμα, να συμφιλιώσει όχι μόνο τις δύο χαμένες «Ελλάδες» του εμφυλίου πολέμου, αλλά και να οικοδομήσει τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα. Η σχέση του Ανδρέα με τον λαό ήταν αδιαπραγμάτευτη, έντονα συναισθηματική, αμφίδρομη και πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Χθές έκλεισαν 29 χρόνια από τον θάνατό του και όλοι νοσταλγούμε εκείνες τις ηρωικές για τον λαό και τη χώρα εποχές. Ο Ανδρέας, έτσι τον προσφωνούσαν γιατί τον ένιωθαν δικό τους άνθρωπο, χάραζε δημιουργικούς, αγωνιστικούς δρόμους για τον λαό και την πατρίδα. Τον Ανδρέα Παπανδρέου μονίμως τον διακατείχε ένα θεϊκό ένστικτο και πίστευε στο άστρο του.
Ο Ανδρέας εισέβαλε στην πολιτική σκηνή ως ριζοσπάστης, μεταρρυθμιστής και πέτυχε να αλλάξει το πρόσωπο της Ελλάδας, χτίζοντας ένα κοινωνικό κράτος: Εθνικό Σύστημα Υγείας, ΚΕΠ, ΑΣΕΠ. Διασφάλιζε την απόλυτη ισονομία, καταργώντας πολύχρονες αδικίες και διακρίσεις, εξασφάλισε τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και στήριξε πράγματι τους μη προνομιούχους Έλληνες.
Ο Ανδρέας άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη, δημιούργησε έναν συνεκτικό ιστό και στην κοινωνία μας και στην δημοκρατία μας. Μετά την εποχή Παπανδρέου, η Ελλάδα εκλαμβάνεται διεθνώς ως ξεχωριστή οντότητα. Και οι Κυβερνήσεις που έχουμε είναι όλων των Ελλήνων και όχι της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου λειτουργούσε με τον Καραμανλή, εκείνη την δύσκολη περίοδο για την χώρα, πότε ως δίπολο και πότε ως δίδυμο. Και αυτό είχε θετική επίδραση για την ισχυροποίηση της Ελλάδας για την εθνική ομοψυχία, για την καθιέρωση των δημοκρατικών θεσμών και για την απόκτηση μιας δημοκρατικής κουλτούρας που θεωρεί εφικτή τη δυνατότητα εναλλαγής των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία.
Και οι δυο τους ξεχώρισαν, και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ως οι μοναδικοί πολιτικοί ηγέτες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το παράδειγμα είναι τώρα τόσο επίκαιρο όσο ποτέ. Και το ερώτημα της κοινωνίας είναι καθημερινό: πού είναι σήμερα οι ηγέτες αυτού του πολιτικού διαμετρήματος; Να συναποφασίσουν και να κρατήσουν την Ελλάδα όρθια και εθνικά υπερήφανη, όπως της αξίζει;
Η κοινωνία δεν μπορεί και δεν αντέχει άλλο να βλέπει μια Ελλάδα αλυσοδεμένη και γονατισμένη. Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν υπάρχουν ηγέτες όπως εκείνη την εποχή. Απλά υπάρχουν πολιτικοί εξουσιομανείς, που δεν τους ενδιαφέρει η κοινωνία.
Έχουν συμπληρωθεί 29 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, όμως ο Ανδρέας εξακολουθεί και σήμερα να ακτινοβολεί σαν ένας Αδάμας της πολιτικής και δύσκολα θα βρεθεί στις ημέρες μας κάποιος ηγέτης σαν αυτόν. Ο Ανδρέας όμως υπάρχει παντού και ζει μέσα μας, γιατί πίστευε βαθιά ότι οι Έλληνες μπορούν να δημιουργήσουν και ότι τους αξίζει να ζήσουν όλοι μαζί σε μια νέα Ελλάδα με ισονομία, με υπερηφάνεια, με ελευθερία και με δικαιώματα για όλους.
Τα συνθήματα παραμένουν επίκαιρα: Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, Κοινωνική δικαιοσύνη και φυσικά η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν από λίγα χρόνια, σε όλες τις δημοσκοπήσεις στις οποίες οι πολίτες αξιολογούν, κρίνουν και συγκρίνουν όλους τους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης, ο Ανδρέας είχε μια σαφή υπεροχή παντού, σε όλους τους κρίσιμους τομείς.
Η κατάταξή του διαχρονικά στην πρώτη θέση από τον ελληνικό λαό είναι μια αποστομωτική απάντηση για τους εχθρούς και τους αντίπαλους και μια λυτρωτική απάντηση για τους φίλους του. Δεν αρκεί ο χαρισματικός ηγέτης να έχει τη συναισθηματική επαφή με τον λαό. Χρειάζεται πολιτική ενόραση και στρατηγικό νου για να διατηρηθεί διαχρονικά στις καρδιές των πολιτών και να καθοδηγήσει ένα κίνημα με όραμα. Ένας τέτοιος ηγέτης, ήταν ο Ανδρέας.