«Στόχος μας είναι 4 στα 4 παιδιά να καταφέρουμε να σώζονται! H αγάπη μου για το παιδί είναι τόσο δυνατή που μετατρέπεται σε… πείσμα! Κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκοτάδι, εγώ βλέπω φως! Και δεν ησυχάζω μέχρι να λάμψει αυτό το φως στη ζωή των παιδιών!»
Tη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, «μία Ελληνίδα ταυτισμένη με την προσφορά στον συνάνθρωπο», αποχαιρετά με θλίψη και σεβασμό ολόκληρη η Ελλάδα.
Έφυγε από τη ζωή προχθές σε ηλικία 80 ετών, αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο έργο, μια τεράστια παρακαταθήκη.
Και μια μεγάλη κοινωνική προσφορά.
Η Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNESCO, Μαριάννα Βαρδινογιάννη, στάθηκε πάντα δίπλα σε ανθρώπους με προβλήματα μα ήταν και μια ορθάνοιχτη αγκαλιά για όλους και ειδικά για τα παιδιά που είχαν σοβαρά θέματα υγείας.
Το κοινωνικό έργο που αφήνει πίσω της είναι τεράστιο. Αποτελεί παρακαταθήκη μα και παράδειγμα προς μίμηση για όλους.
Μότο της ίδιας και του Ιδρύματος Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, ήταν «το χτίσιμο ενός κόσμου όπου όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ισότητα, είναι ευθύνη όλων μας».
Η Ιδρύτρια και Πρόεδρος του Σωματείου «ΕΛΠΙΔΑ-Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο» είχε ισχυρούς δεσμούς με την Κρήτη, κι ιδιαίτερα με το Ρέθυμνο, τόπο καταγωγής του συζύγου της Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη.
“Η Κρήτη ανέκαθεν νικούσε σε μάχες με λάβαρα την τιμή, την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Αυτές οι αξίες μας κρατούν και τώρα ενωμένους, δίνοντάς μας ελπίδα, δύναμη και προοπτική. Και έργα αλληλεγγύης και αγάπης όπως τολεγε παλαιότερα δικό σας, μας δίνουν έμπνευση και παράδειγμα” έλεγε παλαιότερα σε μυνημα της.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943, αλλά μεγάλωσε στην Ερμιόνη, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της Ευαγγελία και η ίδια θεωρούσε τόπο της. Ο πατέρας της, Γιώργος Μπουρνάκης, είχε καταγωγή από τη Σαμπατική Αρκαδίας.
Ήταν κάτοχος πτυχίου στην Ιστορία Τέχνης και στα Οικονομικά, με μεταπτυχιακούς τίτλους στην Αρχαιολογία.
Ήταν ακόμη Επίτιμη Διδάκτωρ Ιατρικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2019), του Tbilisi State Medical University (2016), του Πανεπιστημίου της Γεωργίας (2011), στις Aνθρωπιστικές Σπουδές του DEREE– The American College of Greece (2010), Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου London Metropolitan (2008) και Νομικής του Πανεπιστημίου Sheffield (1997).
Με έντονο το ένστικτο της μητρότητας, η βοήθεια σε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο έγινε σκοπός της ζωής της.
Από το 1990 η Μαριάννα Βαρδινογιάννη ήταν Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ». Το 1997 ίδρυσε το «Ίδρυμα για το Παιδί και την Οικογένεια» που μετονομάστηκε σε «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», με σκοπό την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και τη διασφάλιση ενός καλύτερου αύριο.
«Τα παιδιά της «Ελπίδας» τα γνωρίζω κάθε ένα ξεχωριστά με τα μικρά τους ονόματα. Είναι σαν παιδιά μου όλα τους και γι’ αυτό δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω και να πω μόνο μία ιστορία. Ποια μητέρα μπορεί να ξεχωρίσει ένα παιδί της; Οι στιγμές μαζί τους και τα όσα με έχουν διδάξει είναι ο θησαυρός της ζωής μου. Χάρη σε αυτά τα παιδιά, χάρη στην «Ελπίδα» έμαθα να μην το βάζω ποτέ κάτω», εξομολογήθηκε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη στην ίδια συνέντευξη.
Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά της ήταν το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων Ελπίδα, το οποίο ιδρύθηκε το 2010, ενώ 10 χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 21 Φεβρουαρίου 2020 εγκαινίασε το Κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας για παιδιά και εφήβους.
Από το 1990 μέχρι σήμερα, πάνω από 1.100 Ελληνόπουλα (και αρκετά παιδιά από το εξωτερικό) ανέκτησαν πλήρως την υγεία τους χάρις στο δικό της όραμα. Και με την υποδομή που φρόντισε να υπάρχει στην πατρίδα μας θα θεραπευτούν και άλλα στο μέλλον, δίχως να χρειάζεται να πάνε στο εξωτερικό για να λάβουν τη σωστή αγωγή όπως παλιά.
Η τιμή από την UNESCO
Το 1999 η UNESCO αναγνώρισε το τεράστιο κοινωνικό έργο της και την έχρισε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών καθώς και την πολιτιστική κληρονομιά.
Δραστηριοποιούνταν επίσης ως Μέλος Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, της Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη, του Διεθνούς Κέντρου για τα χαμένα και κακοποιημένα παιδιά (ICMEC), του Ιδρύματος Mentor κατά των ναρκωτικών, Ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος «Φως της Αφρικής» με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β’, Μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου των «Special Olympics Europe-Eurasia» κ.ά.
Οι βραβεύσεις
Το έργο της αναγνωρίστηκε από όλους όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.
Έχει τιμηθεί από τη Γαλλική Προεδρία ως Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 2015 προήχθη στην τάξη των Αξιωματικών της Λεγεώνος Τιμής.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη το 2020 βραβεύτηκε με το βραβείο Νέλσον Μαντέλα. Όταν της απονεμήθηκε, από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το βραβείο αυτό με μεγάλη συγκίνηση δήλωσε: «Αυτό το βραβείο δεν ανήκει σε μένα. Ανήκει στη χώρα μου και το αφιερώνω στον ελληνικό λαό».
Επιλέχτηκε για τη συγκεκριμένη βράβευση ανάμεσα σε κορυφαίες προσωπικότητες από 193 χώρες.
Τέλος ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδωρος Β’, ετέλεσε χθες το πρωί στο Ιερό Πατριαρχικό Παρεκκλήσιο των Αγίων Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και Νεκταρίου Πενταπόλεως, επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής της Αρχόντισσας των Εκκλησιών και ιδρυτικού μέλους του Μη Κυβερνητικού Οργανισμού «Φως της Αφρικής» του Πατριαρχικού Θρόνου Αλεξανδρείας.
Ο έρωτας με τον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού
Σε πολύ νεαρή ηλικία γνωρίστηκε με τον εφοπλιστή (και τότε ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού) Βαρδή Βαρδινογιάννη, τον οποίο και παντρεύτηκε. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά, τον Γιάννη (1962), τη Χριστιάννα (1964), τον Γιώργο (1967), τον Νίκο (1974) και την Βαρδιάννα (1976) και 12 εγγόνια. Μαζί με τον σύζυγο της έζησε ως το τέλος του βίου της.
Στην τελευταία συνέντευξη, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη έκανε μια ιδιαίτερη αναφορά στον έρωτά της με τον σύζυγό της Βαρδή Βαρδινογιάννη.
Συγκεκριμένα, η ίδια είχε μιλήσει 22 ημέρες πριν αφήσει την τελευταία της πνοή στο περιοδικό Gala και τη δημοσιογράφο Μαρία Λεμονιά.
‘’Πολύ έντονα θυμάμαι την περίοδο της εξορίας του Βαρδή στην Αμοργό. Τότε είχαμε ήδη αποκτήσει τα τρία μας παιδιά με το τρίτο νεογέννητο στην κούνια.
Ένιωθα την καρδιά μου κομμένη στα δύο. Ανάμεσα στον άντρα που λάτρευα και στα παιδιά μου που ήταν το κέντρο της ζωής μου.
Παίρνοντας ένα καΐκι μέσα στον χειμώνα, πήγα στην Αμοργό με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας. Μέναμε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, πλημμυρισμένοι όμως από την αγάπη και τη συμπαράσταση των κατοίκων της Αμοργού.
Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Κάθε μέρα έβρισκα στο παράθυρό μας πότε ένα μπουκάλι γάλα, πότε δύο αυγά, ένα ζεστό ψωμί. Η αγάπη τους ήταν βάλσαμο στην ψυχή μας».
