Σε εξέλιξη βρίσκεται η δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη, ο οποίος κατηγορείται για δύο απόπειρες βιασμού, με τους μάρτυρες υπεράσπισης του ηθοποιού να έχουν καταθέσει στο δικαστήριο. Όπως δήλωσε ο δικηγόρος του, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, οι καταθέσεις των μαρτύρων θα φωτίσουν την προσωπικότητα του κατηγορούμενου, η οποία διαφέρει – σύμφωνα με τα λεγόμενά του – κατά πολύ από αυτό που προσπαθούν οι κατήγοροί του να παρουσιάσουν.
«Θα έρθουν κι άλλοι ηθοποιοί. Έχουμε ζητήσει να έρθουν πολλοί μάρτυρες, τώρα ποιοι θα έρθουν δεν γνωρίζουμε ακριβώς. Είναι μία μέρα που θα εξετασθούν μάρτυρες, οι οποίοι θα φωτίσουν κατ’ αρχήν την προσωπικότητα του Πέτρου Φιλιππίδη, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την οποία τεχνουργούν οι μάρτυρες οι οποίοι έχουν προταθεί από τις καταγγέλλουσες», είπε και συνέχισε στις δηλώσεις του στις τηλεοπτικές κάμερες: «Οι μάρτυρες είναι άνθρωποι που βιωματικά έχουν ζήσει αυτά τα οποία θα καταθέσουν και έχουν έγγραφα στοιχεία, τα οποία επίσης θα προσκομίσουν στο δικαστήριο για να δείτε πώς γινόντουσαν οι κατηγορίες για βιασμούς και για απόπειρες βιασμών, όπου στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι το σημαντικότερο το οποίο περιμένουμε να αποδειχθεί».
Υπενθυμίζεται ότι στις 29 Μαΐου, στο δικαστήριο είχαν καταθέσει επίσης μάρτυρες υπέρ του ηθοποιού τονίζοντας πως «ο Πέτρος δεν είναι βιαστής. Είναι στοχοποιημένος άνθρωπος» (σ. σ. Από την κατάθεση της δημοσιογράφου Μαριάννας Λαχανά στις 29 Μαΐου).
Στην ίδια δίκη η δημοσιογράφος Κορίνα Τριανταφύλλου κατέθεσε: «Ήταν δάσκαλός μου στον «Ιασμο». Ο Φιλιππίδης είναι γλυκός άνθρωπος και ευαίσθητος. (…) Πολλές φορές είχα πάει στο καμαρίνι του να τον συγχαρώ. Ουδέποτε έκανε κάποια κίνηση προς εμένα, ούτε υπόνοια δεν υπήρξε».
Η κα. Λαχανά συνέχισε στην κατάθεσή της λέγοντας: «Ο Φιλιππίδης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, έχει την οργάνωση μυαλού που απαιτεί το θέατρο. Έδινε εργασία σε τόσους ανθρώπους, ήταν καλοπληρωτής. Αν κάποιες συμφωνίες ακυρώθηκαν η ειπώθηκαν κάποιες κουβέντες δεν είναι λόγος αυτός να διασύρεται σήμερα. Αν υπήρχε κάτι για εκείνον πως κρατήθηκε τόσα χρόνια; Αυτά δεν είναι μυστικά που κρατιούνται».
Η ιστορία της φοιτήτριας για τον υπεράνω υποψίας καθηγητή
Με αφορμή τις παραπάνω καταθέσεις και τα όσα ακούγονται στη δικαστική αίθουσα από την υπεράσπιση του ηθοποιού, η δημοσιογράφος Μελίντα Κορελίδου, μοιράστηκε τη δική της ιστορία, που καταρρίπτει το αφήγημα το οποίο θέλει τον θύτη να δείχνει επιθετικός, κακός, αγενής, πρόστυχος ή βάναυσος ώστε να καταφύγει σε χυδαίες και παράνομες πράξεις έναντι άλλων ανθρώπων, καθώς και τον ρόλο που (δεν) παίζει η εμφάνιση των θυμάτων στη δράση του θύτη.
Όπως αναφέρει στο κείμενό της, που δημοσιεύτηκε στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, αλλά και στον λογαριασμό «Μη γεννήσεις κοριτσάκι», τον οποίο διαχειρίζεται ο Βασίλης Νανούρης: «Τίποτα δεν έχει σημασία για έναν μ…α, καθώς η σεξουαλική παρενόχληση, η αποπλάνηση, η απόπειρα βιασμού, ο βιασμός δεν έχουν να κάνουν με αυτά, αλλά με την εξουσία, τη θέση που κατέχει κάποιος και το αίσθημα να ταπεινώνει μια γυναίκα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο…».
Και η ίδια κρατούσε επιφυλάξεις για έναν αγαπημένο καθηγητή της στη σχολή δημοσιογραφίας στην οποία φοιτούσε, μέχρι που το θύμα της επίθεσής του, μίλησε για την τραυματική εμπειρία που είχε μαζί του.
Διαβάστε αναλυτικά όσα έγραψε, στην ανάρτηση που έκανε στις 5 Ιουνίου του 2025:
«Με αφορμή τις π..ες που ακούγονται τόσο καιρό στις δικαστικές αίθουσες για τη δική του Πέτρου Φιλιππίδη ας μοιραστώ μια δική μου στιγμή.
Το 2010 ήμουνα φοιτήτρια σε σχολή δημοσιογραφίαςς (δεν έχει σημασία σε ποια) και ήμουν 24 ετών. Με τον υπεύθυνο του τμήματος δημοσιογραφίας και καθηγητή μου είχαμε απίστευτα καλή σχέση, καθόμασταν ώρες ολόκληρες στο γραφείο του και μιλάγαμε μετά τα μαθήματα, ακόμη και μέχρι αργά το βράδυ καθώς ήμουνα στο απογευματινό τμήμα. Με καταλάβαινε, με άκουγε, με νοιαζόταν και εγώ του είχα απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση. Ένας υπέροχος άνθρωπος γενικά, έλεγα πάντα σε όλους.
Μια Πέμπτη που είχα εκπομπή πιο νωρίς στο ραδιόφωνο του σταθμού, περιμένω στο κυλικείο να περάσει η ώρα για να μπω στο στούντιο πίνοντας αραχτή καφέ, βλέπω μια κοπέλα αρκετά ταραγμένη στο διπλανό τραπέζι. Δε δίνω σημασία αρχικά. Παρατηρώ ότι όλο και περισσότερο ταράζεται, φεύγουν δάκρυα από τα μάτια της. Της φωνάζω να ρθει να καθίσει μαζί μου, έρχεται και την κερνάω καφέ. Δεν ήταν από το τμήμα μου και δεν την ήξερα, πρώτη φορά την έβλεπα. Της έπιασα κουβέντα άσχετη, να ηρεμήσει και σιγά σιγά άρχισε να μου μιλάει. Μην τα πολυλογώ, μου είπε ότι ένας καθηγητής και υπεύθυνος τμήματος πήγε να τη βιάσει μέσα στο γραφείο του, ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ. Έμεινα άναυδη… Μου είπε λεπτομέρειες, ότι με πρόφαση διάφορα χαρτιά την κάλεσε στο γραφείο του, κλείδωσε την πόρτα, έκλεισε τα παράθυρα και της την έπεσε. Η κοπέλα είπε να την αφήσει ήσυχη, αυτός πιο πολύ άναψε και φορούσε ένα φόρεμα μακρύ, της το σήκωσε την ακούμπησε σε απόκρυφα σημεία και επειδή ούρλιαξε, φοβήθηκε ο άλλος και την άφησε να φύγει αναγκαστικά.
Aφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ της λέω “πες μου ποιος είναι;”. Δε μου έλεγε όνομα από φόβο. Και τότε της λέω το εξής: “Έλα μαζί μου στο γραφείο του υπεύθυνου του δικού μου τμήματος, είναι πολύ καλός αυτός και θα σε βοηθήσει, έχουμε μια υπέροχη φιλική σχέση μαζί και με έχει βοηθήσει πολλές φορές”.
Την είδα να χειροτερεύει και να φωνάζει “όχι, όχι δε θέλω”. Εγώ από την άλλη να την παρακαλάω και να της εγγυώμαι ότι αυτός θα τη βοηθήσει θα το πάει το θέμα ανώτερα και θα τον διώξουν τον μ…α σύντομα. Επί 40 λεπτά προσπαθούσα να την πείσω, σχεδόν την άρπαξα από τα χέρια να την πάω στον καλό μου άνθρωπο. Δεν άντεξε και φώναξε δυνατά “άσε με ήσυχη αυτός είναι, ευχαριστήθηκες τώρα; Και μείνε μακριά του κ εσύ Μελίντα…”.
Έπαθα εγκεφαλικό, σκοτείνιασαν όλα γύρω μου. Έμεινα στη θέση μου παγωμένη για ώρα, δε μπορούσα να επεξεργαστώ αυτό που μόλις είχα ακούσει. Με το ζόρι βγήκε η εκπομπή εκείνη της της ημέρας.
Πέρασε μια βδομάδα, δεν την ξανaείδα. Ανησύχησα και ήθελα πάση θυσία να τη βρω. Το τμήμα της ήταν σε άλλο κτήριο και πιο κάτω από μας, οπότε δεν την έβρισκα εύκολα. Όλες αυτές τις μέρες πήγαινα επίτηδες στο γραφείο του υπεύθυνου για να δω αν θα μου την πέσει. Τίποτα, κύριος, όπως ήταν πάντα μαζί μου. Οπότε είχα αμφιβολίες και θεώρησα ότι η κοπέλα τα παραλέει.
Μια βδομάδα μετά την πέτυχα τυχαία, μιλήσαμε πιο ήρεμα, και της είπα να το καταγγείλει και θα είμαι εγώ δίπλα της για ό,τι θελήσει, θα τη στηρίξω σε όλα. Αλλά της είπα πήγαινε από το γραφείο του και πες του ότι έχεις σκοπό να τον καταγγείλεις. Την έπεισα να το κάνει, της είπα θα μαι κάπου εκεί κοντά θα βλέπω. Το ίδιο βράδυ, σχόλασα, της έκανα νόημα να μπει στο γραφείο, εγώ ήμουνα απ’ έξω, κλειστή πόρτα. Επειδή σχεδόν κανείς δεν ήταν στον όροφο ακούγονταν οι ομιλίες τους. Τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει και αυτός της είπε “πήγαινε όπου θέλεις γλυκιά μου. Κανείς δε θα σε πιστέψει, ποιον θα πιστέψουν; έναν καθηγητή και υπεύθυνο σε σχολή δημοσιογραφίας ή μια χαζογκόμενα, φοιτήτρια 18 ετών; Και αν το κάνεις να ξέρεις μετά έχεις καταστραφεί, στο υπογράφω”.
Αυτή βγήκε έξω κλαίγοντας, την πήρα και κατεβήκαμε κάτω, την πήρα μια μεγάλη αγκαλιά και κλαίγαμε μαζί. Πείσμωσα πιο πολύ και είπα πάμε στην αστυνομία, μου είπε “δεν είδες τι μου απάντησε; δε θα καταφέρουμε τίποτα”.
Μετά από πολλές ώρες συζήτησης και “πέσιμο” δικό μου αποφάσισε να το κανονίσει αλλιώς. Θα το έλεγε στο αγόρι της και στον μπαμπά της και θα τον “κανόνιζαν” αυτοί. Έκτοτε την είδα άλλη μια φορά και χάθηκαν οι δρόμοι μας. Δεν ξέρω αν τον “κανόνισαν” οι συγγενείς της.
Μερικά χρόνια μετά έμαθα πως απέλυσαν τον υπεύθυνο αυτόν γιατί είχε πολλές καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση μαθητριών αλλά κανείς δεν πίστευε τα θύματα και το θέμα κουκουλωνόταν. Τον έπιασαν επ’ αυτοφώρο μια ημέρα και έτσι τον απέλυσαν.
Τι θέλω να πω με αυτή την ιστορία; Ότι πάντα γίνονταν οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις εκ μέρους ατόμων με “κύρος”, αναγνώριση και υψηλή θέση προς μέρος αδυνάμων ατόμων. Δεν είναι φαινόμενο τωρινό.
Ειδικά σε σχολές και πανεπιστήμια με καθηγητές, εκεί να δείτε βρώμα. Και πάντα μπορεί να είμαστε καχύποπτοι με τα θύματα στην αρχή, ανθρώπινο είναι.
Όμως επιχειρήματα τύπου επειδή δεν έγινε σε μένα από τον ίδιο άνθρωπο δε σημαίνει ότι δεν τα κάνει σε άλλες. Εγώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά γιαυτό τον υπεύθυνο, δεν μου είχε δείξει το παραμικρό, ούτε τόσο δα να τον πιάσω να με κοιτάει κάπως ερωτικά.
Ήμουνα 24 ετών όμως, συνειδητοποιημένη φοιτήτρια, καθώς σπούδαζα και στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο παράλληλα. Ήμουνα δυναμική.
Η κοπέλα ήταν 18 ετών, πρώτη φορά στην Αθήνα μόνη της, από επαρχία, αθώα. Ξέρουν αυτά τα σιχάματα που θα τα κάνουν, δεν τα κάνουν σε όποια να ‘ναι.
Όπως και το επιχείρημα υπήρχαν πιο όμορφες και θελκτικές γυναίκες που δεν την έπεσε σε αυτές, άρα αυτόματα γιατί να την πέσει στην άλλη που δεν είναι και τόσο όμορφη; Στο κάτω κάτω (βασικό επιχείρημα στη δίκη του Φιλιππίδη) είναι ένα άτοπο επιχείρημα, καθώς δεν έχει να κάνει καμία σχέση η εξωτερική εμφάνιση ούτε το τι ρούχα φοράς. Εγώ φορούσα καυτά σορτσάκια στο γραφείο του, η κοπέλα πήγε με μακρύ κλειστό από παντού φόρεμα. Εγώ ήμουνα αδύνατη, αυτή ήταν εύσωμη.
Εν κατακλείδι, τίποτα δεν έχει σημασία για έναν μα…α, καθώς η σεξουαλική παρενόχληση, η αποπλάνηση, η απόπειρα βιασμού, ο βιασμός δεν έχουν να κάνουν με αυτά αλλά με την εξουσία, τη θέση που κατέχει κάποιος και το αίσθημα να ταπεινώνει μια γυναίκα. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο».