Της Ελένης Μπετεινάκη*
Προσπαθεί να μπει το κρύο στη ζωή και στον τόπο μας τη φετινή χρονιά. Μαζί του κι ο Χειμώνας κρύβεται πίσω από έναν Ήλιο γεμάτο σκόνη απ’ τους νοτιάδες. Είναι σχεδόν έξω απ’ την πόρτα μας αλλά μάλλον δεν μπορεί ακόμα να αποχωριστεί αδέλφια του, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Στήνει μαζί τους μακρόσυρτες βεγγέρες τις νύχτες και τα χαράματα ξεχνιέται να σηκωθεί και τους αφήνει να παίζουν με τα χρώματα, τις σκόνες και τα σύννεφα. Απλά παρακολουθεί τα δρώμενα και χαμογελά πλατιά καθισμένος στην αναπαυτική του πολυθρόνα. Σήμερα το πρωί όμως ο Δεκέμβρης ξύπνησε φουριόζος. Φόρεσε τα κατακόκκινα λουστρίνια του, το καταπράσινο παλτό του με τα χρυσά κουμπιά εκείνα που ‘ναι πασπαλισμένα με μπόλικη χρυσόσκονη και παραμυθόσκονη, ένα ημίψηλο καπέλο σαν του Εμπενίζερ Σκρουτζ και έναν τεράστιο σακούλι στο ένα του χέρι παραγεμισμένο σε χίλια καλούδια. Κι ύστερα ξεχύθηκε στους δρόμους και τις γειτονιές.
-Που τρέχεις αγόρι μου; Γιατί τόση βιασύνη; τον ρώτησα καθώς έκανα στην άκρη με το ποδήλατο να περάσει!
– Βιάζομαι κ.Ελένη, να στολίσω το ν κόσμο με λαμπιόνια, και χρώματα και χιόνια! Να μοιράσω μουσικές, παιχνίδια, δώρα, ευχές. Να ανοίξω παλιό βιβλίο με τις συνταγές της προ προ προ γιαγιάς μου να μυρίσει μέλι και κανέλα ο κόσμος όλος. Να κλείσω και κάνα δυο τρύπες να μην γεμίσει ο κόσμος καλικάντζαρους και καταστρέψουν τις γιορτές…
-Ααααα, εδώ θα τα χαλάσουμε Δεκέμβριε. Τι σου φταίνε οι καλικάντζαροι; Δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς αυτούς κι εγώ μια αδυναμία τους έχω από παιδί;
– Δε λέω για τους παραμυθένιους αλλά για τους άλλους τους κακόβουλους και παράξενους…
-Όλα και όλοι χρειάζονται αγαπημένε μου μήνα. Σύρε εσύ για τις πάνω γειτονιές κι άσε τις μέρες να κυλήσουν σιγανά, όμορφα κι όπως τους πρέπει. Φρόντισε μόνο τις νύχτες να ακούγονται από παντού μουσικές και ιστορίες, να γαληνεύει η ψυχή…
Μεταξύ μας τώρα, τα καλικαντζαράκια, τουλάχιστον τα παραμυθένια έχουν έρθει μέρες τώρα στη Γη και ήδη με τις σκανταλιές του ξεκαρδίζονται τα παιδιά, αλλά μην του το πείτε του Δεκέμβρη κι αλλάξει διάθεση…
Αλήθεια σας λέω. Τον αγαπάω πολύ τον Δεκέμβρη. Για χίλιους λόγους κι ίσως γιατί αν και οι νύχτες του μεγαλώνουν πολύ, είναι γεμάτος φως. Μπορεί να είναι η αιτία το δέντρο, η φάτνη, τα δώρα, τα Χριστούγεννα, η μαγική νύχτα της παραμονής της πρωτοχρονιάς; Ίσως πάλι γιατί θα ΄ρθουν οι πολυαγαπημένοι μου καλικάντζαροι με τόσες ιστορίες στην πλάτη τους. Μπορεί να φταίει που μυρίζει παντού κανέλα, μοσχοκάρυδο, ζάχαρη άχνη, μέλι και φρέσκο βούτυρο. Αλλά νομίζω πιο πολύ γιατί είναι ο πατέρας …των παραμυθιών, της φαντασίας που ξεπερνά τα όρια κι όλοι εμείς οι παραμυθάδες των καιρών μας ξαναγινόμαστε ακόμη πιο παιδιά!
Χίλια καλώς όρισες λοιπόν …Δεκέμβριε! Με τις γιορτές σου, τα πολλά προσωνύμια και τα δώρα σου!
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας