Μία ολόκληρη ζωή στα θρανία, πρώτα ως μαθητές και στη συνέχεια ως εκπαιδευτικοί. Ο αποχωρισμός από τις τάξεις είναι δύσκολος, οι αναμνήσεις πολλές, δυσκολίες υπήρξαν, κάποιοι κατέβηκαν στους δρόμους σε πορείες, άλλοι προσπάθησαν να λύσουν τα προβλήματα από διοικητικές θέσεις.
Τώρα, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει, αυτό της συνταξιοδότησης. Παρέες που είχαν χαθεί, χόμπι που έμειναν στην άκρη, χρόνος πολύς και εν δυνάμει δημιουργικός, τα όνειρα υπάρχουν, στο χέρι τους είναι να τα κάνουν πράξη.
Δάσκαλοι και καθηγητές που βγαίνουν στη σύνταξη μιλούν στην «Π» για τα χρόνια που έζησαν στις έδρες και τους νέους τους στόχους.
Ο χρόνια συνδικαλιστής και για πολλές θητείες αιρετός στο υπηρεσιακά συμβούλια, φυσικός, κ. Γιάννης Αστρινάκης, αναφέρει πως «όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους, είμαι ευτυχής που ολοκληρώνω την καριέρα μου υγιής, στο τέλος μίας ιδιαίτερα δύσκολης χρονιάς, από πολλές απόψεις. Έχω την χαρά να λέω ότι συναναστράφηκα πολλά χρόνια δημιουργικά με τα παιδιά και με αξιόλογους ανθρώπους που αγωνίζονταν για το δημόσιο σχολείο».
Η πρώτη επαφή ήταν με την ιδιωτική εκπαίδευση, το 1985 σε φροντιστήρια και το Παγκρήγιο εκπαιδευτήριο. Το 1995 ήρθε στη ζωή του το δημόσιο σχολείο, πέρασε από το ΤΕΛ Μοιρών, το Λύκειο Αρκαλοχωρίου, το Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας και από το 2002 ως τώρα το 2ο Λύκειο Ηρακλείου.
Συνδικαλιστής υπήρξε από την πρώτη στιγμή, ήταν ένα κομμάτι της ζωής του ο αγώνας.
«Το σχολείο είναι μια πολυσχιδής απασχόληση, ανοίγει ορίζοντες», αναφέρει.
Η φιλόλογος, κ. Γιάννα Φανιουδάκη, χρόνια υποδιευθύντρια στο 1ο Λύκειο Ηρακλείου, αναφέρει πως «είμαι πολύ συγκινημένη, στο Καπετανάκειο πέρασα τα 2/3 της υπηρεσιακής μου διαδρομής. Πολλά σημαντικά γεγονότα, χαρές, πικρίες, δεν καταφέραμε να δούμε ολοκληρωμένο το σχολείο. Για μένα, και τώρα που φεύγω, είναι σημαντικό να αναδειχθεί ο πλούτος των βιβλίων του σχολείου που τώρα βρίσκονται στο υπόγειο», αναφέρει.
Αρχικά, τοποθετήθηκε στον Χάρακα, το 1987, μετά Μελέσες, Λύκειο Καστελίου, Γυμνάσιο Θραψανού και, τέλος, η μεγάλη της αγάπη, το Καπετανάκειο, για 27 χρόνια.
«Θα ήθελα να μπω ξανά στην τάξη, φέτος ταλαιπωρηθήκαμε με την τηλεκπαίδευση, δεν βλέπαμε τα πρόσωπα των παιδιών… Η γραφειοκρατία δεν θα μου λείψει», αναφέρει.
Ο πρώην διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ηρακλείου, τώρα υποδιευθυντής στο 1ο ΙΕΚ Ηρακλείου, κ. Δημήτρης Αποστολάκης, υπήρξε εκπαιδευτικός για 36 χρόνια.
Πέρασε από μονοθέσια σχολεία, δίδαξε στο Λαύριο, εκτός Κρήτης, δηλαδή, στις Καμάρες, σε Δαφνές, Άγιο Θωμά, στο αγαπημένο του σχολείο, τους Κουνάβους, στα Πεζά, πέρασε από το Διδασκαλείο, έκανε μεταπτυχιακό, βρέθηκε και στην Γερμανία.
Τα 18 χρόνια υπήρξε σε θέση ευθύνης που προσπάθησε να την υπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσε.
«Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, ο απολογισμός θετικός. Θα μου λείψουν τα παιδιά περισσότερο. Θεωρώ ότι έρχονται δύσκολες εποχές για τον κλάδο από όσα εξαγγέλλονται, θα αποφύγω πολλά, με τα οποία δε συμφωνώ… Είμαι χαρούμενος και γεμάτος εμπειρίες», αναφέρει.
Η διευθύντρια του 1ου Δημοτικού σχολείου Ηρακλείου (Ανωγειανό), κ. Ελένη Πανακάκη, διορίστηκε το 1983 και εργάστηκε σε μεταλυκειακά κέντρα, όπου δίδαξε Κοινωνιολογία, πέρασε από το Νηπιαγωγείο Σγουροκεφαλίου, τον Μοχό, υπήρξε υπεύθυνη στο εργαστήρι εικαστικών στο 36ο Δημοτικό, όπου εφάρμοσε το πρόγραμμα «Μελίνα» εκπαίδευση και πολιτισμός, ήταν υπεύθυνη πολιτιστικών στην πρωτοβάθμια Ηρακλείου και διευθύντρια στο Ανωγειανό.
«Αισθάνομαι συγκίνηση, κλείνει ένας κύκλος και ανοίγουν άλλοι δρόμοι, η ζωή είναι μπροστά», αναφέρει. Ανέπτυξε ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις με γονείς, παιδιά και συναδέλφους της, εισέπραξε πολλά που την καθόρισαν ως άνθρωπο.
Όμως, δεν θα ξεχάσει το σχολικό μουσείο που λειτουργεί στο Ανωγειανό και συνεχίζει τις επαφές της με τον Δήμο Ηρακλείου προκειμένου να λειτουργεί όπως πρέπει.