Τα προηγούμενα χρόνια, υλοποιείτο ένα πρόγραμμα, από εκείνα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι το σχολείο παίζει τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει. Δεν είναι απλώς χώρος μάθησης αλλά ένα μέρος, όπου τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή, προστατευμένα, νιώθουν ότι κάποιος είναι δίπλα τους, τα αγαπάει και τα φροντίζει.
Το «Υιοθέτησε ένα πρωτάκι» σήμαινε πως ένα παιδί μεγάλης τάξης, συνήθως έκτης, άνοιγε τις φτερούγες του και προστάτευε ένα μικρότερο παιδί, της Α΄ τάξης. Αφενός, ο μικρός μαθητής ή μαθήτρια αισθανόταν ότι έχει κάποιον να τον βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί, αφετέρου το μεγάλο παιδί, στην εφηβεία σχεδόν, μάθαινε κι εκείνο πώς είναι «γονιός», υπεύθυνος απέναντι σε έναν που έχει την ανάγκη του.
Στα λίγα χρόνια που «έτρεξε» το πρόγραμμα, είδαμε να δημιουργούνται ισχυρές φιλίες ανάμεσα σε άτομα που, υπό άλλες συνθήκες δεν θα αντάλλαζαν ούτε ένα «γεια» στο διάλειμμα.
Τώρα, λόγω πανδημίας, τα διαλείμματα γίνονται σε διαφορετικές ώρες, τα παιδιά άλλων τάξεων δε σμίγουν. Όλοι ελπίζουν η πανδημία να μας αποχαιρετήσει οριστικά σύντομα και ό,τι αξίζει να μείνει ζωντανό, να αναγεννηθεί από τις στάχτες του…