Δοτική, τρυφερή, ευαίσθητη με αγωνία για το μέλλον των μαθητών της… Η φιλόλογος και συγγραφέας και συνεργάτιδα της «Π», Ευαγγελία Πετρουγάκη Μπουνάκη, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και όλοι, μαθητές, συνάδελφοι, γνωστοί και φίλοι αδυνατούν να το πιστέψουν. Μιλούν για μία εκπαιδευτικό με ευγένεια ψυχής και το πιο ζεστό χαμόγελο.
Βρέθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας για μία επέμβαση ρουτίνας και τελικά άφησε την τελευταία της πνοή από εγκεφαλική αιμορραγία.
Η κηδεία της θα γίνει σήμερα στις 12 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στον Ευαγγελισμό Πεδιάδος, από όπου και καταγόταν.
Το τελευταίο «αντίο» θα πουν ο σύζυγός της, μαθηματικός, Δημήτρης Μπουνάκης, τα παιδιά της, Ιωάννης, Ελεάννα και Μιχάλης.
Ήταν μέλος της Ένωσης Φιλολόγων Ηρακλείου και δραστηριοποιείτο έντονα στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης.
Η πρώην πρόεδρος της ΕΦΝΗ, κ. Μαρία Φραγκιαδάκη, σε κείμενό της για το τελευταίο της βιβλίο, είχε γράψει, μεταξύ άλλων «Η Ευαγγελία Πετρουγάκη έχει εκδώσει δύο επιτυχημένες ποιητικές συλλογές, «Ενθύμιο φως» (2009) και «Σχήμα δίκαιο» (2015). Εκτός από την αγάπη στην ποίηση, γνωστή είναι και η αγάπη της για τη γλώσσα.
Το τρίτο της βιβλίο, «Τα Ελληνικά της Κρήτης», είναι ένα εξαιρετικό μελέτημα για τη μητρική μας γλώσσα, και πιο συγκεκριμένα, για τη γεωγραφική ποικιλία της ελληνικής γλώσσας που μιλιέται στο νησί, τα Κρητικά∙ μια ζωντανή διάλεκτο, σεβαστή κι αναγνωρίσιμη, σύμφωνα με την αρχή της ισοτιμίας και ανάδειξης της διαφορετικότητας και ποικιλομορφίας όλων των ομιλούμενων γλωσσών.
«Τα Ελληνικά της Κρήτης», καρπός πολύχρονης ενασχόλησης και μελέτης, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συναρπάζει τον αναγνώστη. Δεν πρόκειται για λεξικό ή γραμματική ούτε για επιστημονική μελέτη, γλωσσολογική ή λαογραφική. Τα δεκατέσσερα διαφορετικά δοκίμια που αποτελούν το σώμα του βιβλίου, αναφέρονται όλα -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στη φυσιογνωμία της κρητικής ντοπιολαλιάς».
Η φιλόλογος και ποιήτρια, κ. Ελένη Μωυσιάδου Δοξαστάκη, σε ανάρτησή της, αναφέρει «Φίλη μου, αγαπημένη, Εύα μου καλή, Εύα Πετρουγάκη.
Άνοιξα την ποιητική συλλογή σου, αυτή που έπιασα πρώτη στο χέρι μου προσπαθώντας κάπως να αντιδράσω, και άνοιξε μόνη της στη σελίδα της φωτογραφίας.
Με αυτό θα προσπαθήσω, καλή μου ψυχή, να συνειδητοποιήσω το πικρό μήνυμα, που πριν από λίγο έλαβα,…
Τρέμει το χέρι μου, Εύα μου, τα μάτια μου είναι βουρκωμένα, αλλά κάπως πρέπει να σε αποχαιρετήσω και να σου ευχηθώ, για εκεί που πας, στους ουρανούς, μες στο δικό τους φως…
Καλό σου ταξίδι!»
Το ποίημα που της αφιερώνει είναι το εξής:
ΑΠΟΨΕ
Ένα φεγγάρι τρίβεται στα πόδια σου
Σα γάτα γουργουρίζει στην ποδιά σου
Κάτι σου λέει και πηδάει στον ώμο σου
Σπιθίζει καιομένη βάτος στα μαλλιά σου
Παραμυθία σεληνόφωτος
Μα εσύ κοιτάζεις μόνο το σκοτάδι
Απόψε είναι πιο βαθύ πιο μαύρο
Όπως της απουσίας του το πρόσχημα.