Η παρουσία της είναι ακόμα αισθητή, τα λόγια της και οι συμβουλές της ηχούν ακόμα στα αυτιά των μαθητών της ενώ οι συνάδελφοί της δεν μπορούν να ξεχάσουν την αγάπη της για τη δουλειά της.
Το 8ο Λύκειο Ηρακλείου, το σχολείο της Ντιάνας Μανουρά, της φιλολόγου και ραδιοφωνικής παραγωγού που με τον θάνατό της σκόρπισε τη θλίψη σε όσους τη γνώριζαν, έχει για πάντα στους κόλπους του την επί χρόνια καθηγήτριά του. Τον περασμένο χρόνο, λίγο μετά την είδηση του χαμού της, η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του σχολείου φέρει το όνομά της.
«Ήταν μία κίνηση ως ένδειξη ευγνωμοσύνης του σχολείου στο πρόσωπό της» αναφέρει στην «Π» ο διευθυντής του σχολείου, κ. Γιάννης Παπαδάκης.
Την περασμένη Πέμπτη, διάβηκε το κατώφλι του σχολείου η συγγραφέας και στενή φίλη της Ντιάνας Μανουρά, κ. Νίκη Τρουλλινού. Κλήθηκε να μιλήσει σε μαθητές της Β’ τάξης του σχολείου και είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον κ. Παπαδάκη για την εκλιπούσα καθηγήτρια.
«Μιλήσαμε για το πόσο είχε προσφέρει στο σχολείο, πόσο καλή καθηγήτρια ήταν, με όραμα, είχε πολύ καλή σχέση με τα παιδιά, είχε προσφορά όχι μόνο στο σχολείο αλλά και στην κοινωνία» περιγράφει ο κ. Παπαδάκης.
Συγκινητικά είναι τα όσα γράφει η κ. Τρουλλινού για την επίσκεψή της στο σχολείο 8ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου: «Πριν ακόμα μπω στην τάξη – Β’ Λυκείου – βλέπω την αίθουσα.
Και τη θυμήθηκα. Και σκέφτηκα αυτό που έλεγε, πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Το σχολειό της Ντιάνας.
Με περίπου 10% παιδιά μεταναστών, δεύτερη γενιά τα ίδια, με άψογα Ελληνικά, πλήρως ενσωματωμένα, που πατρίδα έχουν την Ελλάδα.
Με προσωπικό για παιδιά ΑμεΑ. Τέσσερις καθηγητές και μία υπάλληλος διδάσκουν με σύστημα Μπράιγ. Τα παιδιά σπίρτα σκέτα στην τάξη.
Δυο όμορφες ώρες για μένα. Δεν διαβάζουμε τίποτα δικό μου – αυτό το έχουν κάνει με τον καθηγητή τους τον Παναγιώτη Λάμπρου, (Ο έν λόγω φιλόλογος είναι υποψήφιος διδάκτωρ και ο άξιος διευθυντής με διδακτορικό στη Βιολογία, παρακαλώ…), αλλά ρωτούν, ρωτούν, ρωτούν. Διψάνε ν’ ακούσουν για λογοτεχνία, ανάγνωση, γραφή, ζωή.
Η βιβλιοθήκη τους άπαιχτη στο 8ο. Δημιούργημα του σχολείου, χωρίς ενίσχυση του Υπουργείου, από το μεράκι μόνο των καθηγητών.
Και ανοιχτή, φυσικά. Μπαίνει ένας πιτσιρικάς με ωραίο υφάκι: «Τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν, παρακαλώ. Παθαίνω και πεθαίνω στο γέλιο!
Υ.Γ.: Καλά έλεγες, αγαπημένη Ντιάνα, πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Και, ένα χρόνο μετά το θάνατό σου, σ’ ένιωσα πίσω από την πόρτα να μας βλέπεις.
Τα είπα καλά, Ντιάνα μου;».