Πώς είναι να γίνεται κανείς 16 ετών στη μέση της καραντίνας;
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που κατέκλυσαν την περίοδο του ολικού lockdown την Αμαλία Μπελενιώτη, που ετοιμάζεται να φοιτήσει στη Β΄τάξη του 13ου Λυκείου Ηρακλείου, αποτυπώθηκαν στο χαρτί και το κείμενό της διακρίθηκε στο λογοτεχνικό Διαγωνισμό συγγραφής μικρο-διηγήματος/ μικρο-αφήγησης με τίτλο #Μένουμε σπίτι που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Ωκεανός μέσω του διαδικτύου.
Η ίδια έχει στο ενεργητικό της πολλές διακρίσεις σε αντίστοιχους διαγωνισμούς, όπου λαμβάνει μέρος από την ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού. Από τη Δ’ κιόλας τάξη παρακολουθεί μαθήματα στο Εργαστήρι Δημιουργικής Σκέψης – Ελεύθερης Έκφρασης της κ. Μαρίας Δασκαλάκη, η οποία και την παρότρυνε να λάβει μέρος στο συγκεκριμένο διαγωνισμό. Η Αμαλία έχει δύο χόμπι, το γράψιμο και το μπάσκετ, και τα δύο τη συντροφεύουν από το Δημοτικό.
Της αρέσει πολύ να γράφει αλλά και να διαβάζει βιβλία, αγαπημένες της συγγραφείς είναι η Ζωρζ Σαρρή, η Άλκη Ζέη αλλά και ο Τζον Γκριν.
Θα ακολουθήσει την κατεύθυνση ανθρωπιστικών σπουδών και θέλει να σπουδάσει Νομική. Θα ήθελε να κάνει το χόμπι της επάγγελμα αλλά δεν είναι κάτι που το έχει αποφασίσει ακόμα.
Το κείμενό της, που θα ενταχθεί στο αντίστοιχο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει προσεχώς, έχει ως εξής:
Πρόκληση 54ης μέρας
Νέα πρόκληση. Μένουμε σπίτι. Πέρασε η πρώτη μέρα. Δεν κάνεις τίποτα. Περνάει η δεύτερη. Δεν κάνεις τίποτα. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Κουράζεσαι, αγανακτείς. Θες να δεις τον ουρανό και τον ήλιο, αλλά φοβάσαι. Όχι για να μην καείς, αλλά επειδή είναι έξω αυτός. Ξέρεις ποιον λέω. Όλοι τον μισούν και εύχονται να μην υπήρχε.
Βρέχει. Κάθεσαι στο παράθυρο και σκέφτεσαι, αν δεν ήσουν σπίτι τι θα έκανες. Θα ήσουν με την παρέα και θα είχατε γίνει λούτσα. Θα γελάγατε, θα χορεύατε στη βροχή και θα βουτούσατε στις λακκούβες. Όμως όλα αυτά γίνονται στη φαντασία σου.
Είναι Σάββατο βράδυ. Τώρα πού θα ήσουν; Τι θα έκανες; Αναπάντητα ερωτήματα που σε βασανίζουν. Εύχεσαι να ήσουν στο σινεμά. Ή στο σπίτι μιας φίλης για ταινία. Ή σε ένα πάρτυ γενεθλίων. Φωνάζεις μακάρι, μακάρι, όμως δε σε ακούει κανείς.
Σήμερα έχεις γενέθλια. Γίνεσαι 16. Ονειρική ηλικία, όμως, δεν μπορείς να τα γιορτάσεις όπως ονειρευόσουν. Σκέφτεσαι κι εκτιμάς, εκτιμάς την ελευθερία σου, την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Μετά χαμογελάς και λες στον εαυτό σου να κάνει υπομονή. Όλα καλά θα πάνε. Θα φύγει αυτός και δε θα ξαναγυρίσει.
Έχει καλό καιρό, πας για ποδήλατο. Δεν ξεχνώ να στείλω μήνυμα. Δεν περίμενες ποτέ να χαρείς τόσο την όψη του πάρκου της γειτονιάς κι όμως χαίρεσαι. Χαίρεσαι με τα πράγματα, παρόλο που υπάρχουν δυσκολίες. Δυσκολίες που δε μαθαίνουν να εκτιμάς τα μικροπράγματα.
Τόσο καιρό μετρούσες αντίστροφα για το τέλος αυτής της φουρτούνας. Ήρθε αυτή η μέρα. Βγαίνεις με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Βλέπεις τους φίλους σου και λες μου έλειψες με όλη τη σημασία της λέξης. Χωρίς να το καταλάβεις κυλά ένα δάκρυ χαράς.