Δύο ήταν τα γεγονότα που «πυροδότησαν» το σημερινό άρθρο μου. Σημαντικό και κύριο μια παράσταση κουκλοθέατρου για ενήλικες που παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, με πρωτοβουλία της Διεύθυνσης Νοσηλευτικής του ΠΑΓΝΗ με αφορμή την παγκόσμια ημέρα νοσηλευτή.
Τίτλος της «Εφημερία». Εκεί λοιπόν στην Πειραματική σκηνή του Πολιτιστικού Κέντρου νοσηλευτές αλλά και κάποιοι ακόμα προσκεκλημένοι είχαν την ευκαιρία να δουν να ξετυλίγεται μπροστά τους, σε μια μόνο εφημερία ένας κόσμος ολόκληρος.
Από την φωτεινή ένδειξη «Εφημερία» ως τους ενοχλητικούς αλλά σωτήριους ήχους των μηχανημάτων των Νοσοκομείων, τις σειρήνες των Νοσοκομείων και την αγωνία των ανθρώπων που αν και δεν έχει ήχο, ήταν πραγματικά εκκωφαντική.
Εκεί η ομάδα «Κέντρο Βάρους» δεν έπαιξε θέατρο, «έπαιξε» ζωή και καθημερινότητα- κάποιες φορές με μια δόση υπερβολής που προφανώς δικαιολογεί η τέχνη- σε ένα Νοσοκομείο.
Το σημαντικότερο όλων, το ακροατήριο, στην συντριπτική του πλειοψηφία, ήταν οι άμεσα εμπλεκόμενοι, καθημερινά από τη θέση του λειτουργού υγείας και προφανώς και κάποιες φορές και από την πλευρά του ασθενή.
«Ζωντάνεψε» σε μένα, και θεωρώ σε όσους είδαν την παράσταση περιπέτειες δύσκολες με αίσιο τέλος που ωστόσο ανέδειξαν το ρόλο του ανθρώπου – λειτουργού της υγείας εντός των νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Σίγουρα θα ξανάβλεπα την παράσταση και σίγουρα θα έπρεπε να την δουν κι άλλοι.
Αλλά θα έχουμε την ευκαιρία φαντάζομαι όλοι οι πολίτες να ζήσουμε εκείνο το «νέο φρούτο» στην υγεία, την αξιολόγηση των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, που αποτέλεσε το δεύτερο κίνητρο που είχα να ασχοληθώ με την υγεία.
Και φαντάζομαι πως για να «στηθεί» εκείνο το σύστημα κόστισε όπως και πολλά άλλα, απλώς θα ευχόμουν να αποδώσει. Ωστόσο αν κρίνουμε με αυτά που ως σήμερα έχουν γίνει δεν ξέρουμε πόσο αποδοτικό μπορεί να είναι ένα σύστημα που μονίμως υποβαθμίζει τη δημόσια υγεία.
Και δεν είναι τελικά μόνο θέμα κόστους αλλά και αντίληψης και προτεραιοτήτων. Γιατί όλοι εμείς που ως ασθενείς ζήσαμε τον αγώνα και την αγωνία των ανθρώπων μέσα στα Νοσοκομεία, στις μεγάλες και στις μικρές προσωπικές μας μάχες, είδαμε ότι αυτοί οι άνθρωποι έτρεχαν και ποτέ δεν έφταναν κυριολεκτικά όμως. Ήταν πολλές φορές λίγοι στον αριθμό, αφόρητα κουρασμένοι, απογοητευμένοι και σίγουρα κακοπληρωμένοι.
Ζητούσαμε και ζητάμε, όχι την υπέρβαση αλλά το αυτονόητο στις παροχές υγείας, χωρίς να χρειάζονται μέσα και μεσολαβήσεις. Ζητάμε απλώς να εφαρμοστούν οι αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Θα κληθούμε ξανά, δεκαετίες μετά να αξιολογήσουμε τι τελικά; Αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Κι όσο ο κόσμος προχωρά με σύγχρονες μεθόδους, αξιολογήσεις και πιστοποιήσεις, μήπως τελικά χάνουμε την ουσία.
Παρόλα αυτά θα ήθελα πάρα πολύ να ληφθούν υπόψιν αυτά που θα γράψω ως αξιολόγηση όταν μου ζητηθεί. Θα ήθελα μαζί με αυτό να σταματήσουν οι ουρές στα επείγοντα και στα εξωτερικά ιατρεία και οι μακροσκελείς λίστες στα χειρουργεία.
Αν κάποιος θα ήθελε να δει και πως μπορούν να γίνουν όλα αυτά θα μπορούσε να παρακολουθήσει και τις θέσεις των εργαζομένων στα Νοσοκομεία, από όποιο πόστο και αν βρίσκονται.
Γιατί στην παράσταση που είδα αναδείχθηκαν κάποια από τα προβλήματα. Τα υπόλοιπα θα τα πουν για άλλη μια φορά εργαζόμενοι των Νοσοκομείων στην 7η ΥΠΕ. Κι ωστόσο η «αξιολόγηση» για τα υποστελεχωμένα και απαξιωμένα Νοσοκομεία θα «τρέχει». Αλλά και στην χώρα του «δε βαριέσαι αδερφέ», θα συνεχίσουμε να λέμε «Την υγειά μας να χουμε».