Επιτυγχάνω σημαίνει ότι φτάνω στους στόχους που έχω θέσει και ο ΟΦΗ πέρυσι ναι μεν μπήκε στα πλέι οφ και πήγε στον τελικό του κυπέλλου αλλά ούτε την 5ηθέση κατάφερε να πιάσει, ούτε και το κύπελλο να σηκώσει: με λίγα λόγια απέτυχε να κερδίσει ένα ευρωπαικό εισιτήριο που αυτός ήταν ο τελικός στόχος, παρότι είχε δυο ευκαιρίες για να τα καταφέρει. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, η χρονιά που πέρασε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πετυχημένη. Ήταν όμως μια καλή σεζόν, καθώς από την μια ο ΟΦΗμπήκε στην ζώνη 5-8 και από την άλλη έφτασε μέχρι τον τελικό, κάτι που είχε να γίνει από το 1990. Εκεί όμως σταματούν τα θετικά αφού στα πλέι οφ δεν πέτυχε ούτε νίκη, ενώ στον τελικό του κυπέλλου αποδείχθηκε κατώτερος του αναμενομένου απέναντι στο φαβορί Ολυμπιακό. Αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει ο ΟΦΗ την περασμένη σεζόν πρέπει να βάλει ως στόχο να φτάσει φέτος. Η είσοδος στο γκρουπ 5-8 είναι πλέον, για τα δεδομένα του ΟΦΗ το…αυτονόητο. Αυτό που θα πρέπει να κυνηγήσει με μεγαλύτερο ζήλο από πέρυσι είναι ένα ευρωπαικό εισιτήριο είτε μέσω πρωταθλήματος είτε του κυπέλλου.
Στο πρωτάθλημα της περιόδου 2024-25 ο ΟΦΗ δεν κατάφερε να κρατήσει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. Από την στιγμή που προκρίθηκε στον τελικό, δεν μπόρεσε να ισορροπήσει μεταξύ πρωταθλήματος και κυπέλλου με συνέπεια από τη μια να μείνει τελευταίος στα πλέι οφ και από την άλλη να μην φανεί ανταγωνιστικός και να χάσει σχεδόν με κάτω τα χέρια στον τελικό. Φέτος, έχει υποχρέωση να αναζητήσει μια καλύτερη πορεία, η οποία να τον οδηγήσει και σε μια επιτυχία: είτε αυτή θα είναι η κατάκτηση της 5ηςθέσης, είτε ο τελικός και η κατάκτηση του κυπέλλου. Θα πει κάποιος ότι δεν είναι εύκολο. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει αλλά αν ο ΟΦΗ θέλει πράγματι να αλλάξει επίπεδο οφείλει κάθε χρόνο να διεκδικεί υψηλούς στόχους. Αυτή πρέπει να είναι η νοοτροπία του κάθε χρόνο. Την ίδια νοοτροπία όμως πρέπει να έχει και ο κόσμος.
Μέχρι χθες, τελευταία μέρα των προσφορών είχαν φύγει περίπου 3000 διαρκείας. Λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω δεν έχει σημασία. Για τον ΟΦΗ που θέλουμε είναι λίγα, για τον ΟΦΗ που ξέρουμε είναι πολλά. Ποτέ ο κόσμος του ΟΦΗ, με εξαίρεση μια χρονιά, το 2014 που οι τιμές στα εισιτήρια ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα δεν ξεπέρασε αυτό το όριο. Για μια ομάδα που έχει αποδείξει ότι διαθέτει κόσμο που την στηρίζει στα δύσκολα αλλά και στα μεγάλα γεγονότα το νούμερο αυτό απλά δεν…υπάρχει. Ο κόσμος του ΟΦΗ ήταν εκεί και με τον Λεβαδειακό στο Παγκρήτιο και αργότερα στην Β΄ και Γ΄ Εθνική και γέμιζε το Γεντί Κουλέ αλλά ποτέ δεν έτρεχε στις… ουρές για ένα διαρκείας. Δεν είχε ποτέ αυτή την κουλτούρα, η οποία γενικώς απουσιάζει από τις περισσότερες Ελληνικές ομάδες.
Τα διαρκείας σημαίνουν πολλά για μια ομάδα. Είναι κύρος, είναι σεβασμός είναι και οικονομική ενίσχυση. Με άλλη δυναμική θα βγει μια ομάδα να αναζητήσει χορηγίες όταν έχει 1000 διαρκείας και με άλλη με 10.000. Στον ΟΦΗ συμβαίνει το παράδοξο ότι μπορεί να γεμίσει ένα Παγκρήτιο και να ανεβάσει 17.000 κόσμου στην Αθήνα αλλά δεν μπορεί να διαθέσει πενταψήφιο αριθμό εισιτηρίων διαρκείας και μάλλον δεν θα τα φτάσει και ποτέ. Ίσως είναι όμως η ώρα να αλλάξει αυτή η νοοτροπία.
Δικαιολογίες τύπου «δεν υπάρχει σκέπαστρο» ή «δεν γίνονται μεταγραφές» ή «δεν μου αρέσει το Παγκρήτιο» είναι για να γίνεται συζήτηση και μοιάζει με την παροιμία που λέει ότι «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Όταν μάλιστα είναι ακόμα στο τραπέζι η κουβέντα για ένα νέο γήπεδο η διοίκηση με άλλη οπτική θα αντιμετωπίσει το θέμα όταν βλέπει ότι υπάρχει ανταπόκριση και με άλλη αν βλέπει την ομάδα να αγωνίζεται σε ένα άδειο και κρύο Παγκρήτιο.