Καταρχήν ήταν μια τεράστια εμπειρία για όλους. Η ευκαιρία για συμμετοχή σε ένα τελικό σε ομάδες σαν τον ΟΦΗ δεν δίνεται κάθε μέρα. Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, δηλαδή, για να καταφέρει να φτάσει ξανά σε ένας τέτοιο παιχνίδι οπότε όταν βρίσκεις αυτή την ευκαιρία δεν πρέπει να την χάνεις. Κάποιοι δεν πήγαν στον τελικό γιατί δεν πίστεψαν ότι ο ΟΦΗ μπορεί να νικήσει και να κατακτήσει το κύπελλο. Κακώς. Σημασία σε αυτούς τους αγωνες είναι να είσαι παρών, να συμμετέχεις, να έχεις ένα βίωμα που θα σου μείνει για το υπόλοιπο της ζωής σου. Αυτοί που σκέφτηκαν έτσι, ήταν, ευτυχώς, η μειοψηφία. Ο μεγάλος αριθμός του κόσμου το πίστεψε και βρέθηκε στο ΟΑΚΑ για να δώσει στην ομάδα του τον παλμό, την δύναμη, την στήριξη για να τα καταφέρει.
Το πίστεψε και βρήκε τον τρόπο, όσες δυσκολίες κι αν προέκυψαν στην πορεία, οικονομικές και άλλες να αφήσει πίσω του σπίτια και δουλειές για να είναι εκεί την μεγάλη στιγμή. «Πάμε να φέρουμε το κύπελλο στην Κρήτη» ήταν το σύνθημα στα χείλη όλων όσοι μπήκαν χωρίς να λογαριάσουν και να φοβηθούν τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, σε αεροπλάνα και πλοία και ταξίδεψαν στην Αθήνα γκια τον τελικό. Η εικόνα της εξέδρας του ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ ήταν συγκλονιστική. Ανατριχίλα. Να βλέπεις 17.000 περίπου κόσμου να δημιουργεί μια φανταστική ατμόσφαιρα και να μετατρέπει το μισό ΟΑΚΑ σε Γεντι Κουλέ. Αυτός είναι ο κόσμος του ΟΦΗ που για άλλη μια φορά δίδαξε αθλητική συμπεριφορά. Το είχε κάνει νωρίτερα στην Τρίπολη, το έκανε στο ΟΑΚΑ και θα το ξανακάνει όπου η ομάδα χρειαστεί την βοήθεια του.
Το κακό είναι ότι μόνο ο κόσμος το πίστεψε. Η ομάδα όχι. Ο ΟΦΗ αν και είχε όλο τον χρόνο να προετοιμαστεί σωματικά και ψυχολογικά φάνηκε ανέτοιμη για ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι. Ανεξάρτητα από το ότι είχε απέναντι, την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, τον δίκαια πρωταθλητή Ολυμπιακό, η εμφάνιση του ήταν κατώτερη του αναμενόμενου. Ένας κακό ξεκίνημα και ένα επίσης κακό τέλος έγραψαν την ιστορία αυτού του τελικού με τον Ολυμπιακό να σκοράρει το πρώτο γκολ από μια στημένη φάση(την πρώτη του ευκαιρία στο ματς) και το δεύτερο από ένα λάθος του Νέιρα. Όμως ακόμα κι έτσι, ακόμα κι αν το παιχνίδι έφτασε να κριθεί στο 93΄αυτό οφείλεται περισσότερο στην ανικανότητα του Ολυμπιακού να το «τελειώσει» και στον Χριστογεώργο που στο β΄ μέρος κράτησε την ομάδα του «ζωντανή» με κάποιες καίριες επεμβάσεις του.
Ο ΟΦΗ μπήκε στο ματς φοβισμένα, και παρότι γνώριζε τι θα συναντήσει δεν είχε «απάντηση» στον Ολυμπιακό. Στο ασφυκτικό πρέσινγκ των «ερυθρολεύκων» δεν βρήκε αντίδοτο και το κρίσιμο πρώτο 25λεπτο που πάντα παίζει ρόλο ήταν εφιαλτικό καθώς εν μπορούσε ούτε να «ξεμυτίσει» από την περιοχή του. Δυστυχώς για τον ΟΦΗ σε αυτό το διάστημα ήρθε το πρώτο γκολ που πάγωσε και την εξέδρα των οπαδών του. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος ακόμα κι αν σε κάποια διαστήματα έριξε τον ρυθμό του απέναντι σε ένα ΟΦΗ που είχε βασικά του ατού(Νους, Φούντας, Σαλσέδο) εξουδετερωμένα και εκτός παιχνιδιού. Ίσως ο Ράσταβατς θα έπρεπε να ρισκάρει λόγο νωρίτερα με τις αλλαγές αλλά έστω κι έτσι, χωρίς ο ΟΦΗ να απειλεί ιδιαίτερα διατήρωσει το όνειρο «ζωντανό» μέχρι το τέλος. Θύμισε πολύ ο τελικός την αναμέτρηση του πρωταθλήματος στο Ηράκλειο, όπου και τότε ο Ολυμπιακός προηγήθηκε(πιο αργά) από στημένη φάση και «σφράγισε» τη νίκη του με γκολ στο τέλος.
Ο τελικός χάθηκε όμως εν αξίζουν δάκρυα για τον ΟΦΗ που προσπάθησε όσο μπορούσε, απέναντι σε ένα πανίσχυρο από όλες τις απόψεις αντίπαλο. Μόνο περηφάνια αξίζει για το μεγαλείο αυτής της ομάδας, το οποίο το είδε όλη η Ελλάδα το βράδυ του Σαββάτου στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Με τέτοιο κόσμο ο ΟΦΗ δεν έχει να φοβάται τίποτα.