Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και ενίοτε από τις παρέες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Γιώργος Στρατάκης, ο ζωντανός θρύλος του ΟΦΗ, ο νεότερος αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου και από τους πιο σημαντικούς παίκτες, που φόρεσαν και τίμησαν την ασπρόμαυρη φανέλα.
Υπήρξε νικητής της ζωής και μέλος μιας παρέας μεγάλων ποδοσφαιριστών, που σήκωσαν την σημαία του ΟΦΗ σε πολύ δύσκολα χρόνια.
Γεννημένος στις 29 Μαΐου 1933 στο Ηράκλειο. Η μητέρα του ήταν Σμυρνιά και ο πατέρας από το Σάρχο. Έζησε τα δύσκολα χρόνια του πολέμου αλλά ήταν πάντα μαχητής, εντός κι εκτός γηπέδων και έμαθε ποτέ να μην εγκαταλείπει και να βγαίνει πάντα νικητής.
Έχασε τον πατέρα του, που είχε αντιστασιακή δράση στον πόλεμο από τους Γερμανούς, στάθηκε όμως δυνατός και βοήθησε την οικογένειά του και τις τρεις αδερφές του. Το παιδί, λόγω των συνθηκών, έγινε πολύ γρήγορα άντρας. Η αγάπη του για την οικογένεια του ήταν και ο λόγος που αρνήθηκε να αφήσει το Ηράκλειο και την Κρήτη.
Ο Ολυμπιακός του Χέλμη τον ήθελε πολύ αρχές δεκαετίας του 1950, αλλά ο δεσμός του με την πόλη του τον κράτησε σ αυτήν.
Τον είπαν καλλιτέχνη της μπάλας. Το βιβλίο της ιστορίας του ΟΦΗ τον αναφέρει ως «λυράρη των γηπέδων». Ο Γιώργος Στρατάκης υπήρξε ένας από τους παίκτες που έγραψαν την ιστορία του ΟΦΗ, στα χρόνια που ακόμα η μπάλα ήταν ένα λαστιχένιο τόπι και που τα γήπεδα ήταν γεμάτα πέτρες.
Η επαφή του με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε μετά την κατοχή σε ηλικία 14 ετών. Θυμάται χαρακτηριστικά: «Μαζευτήκαμε πέντε παιδιά και κάναμε μια ομάδα. Παίζαμε στις αλάνες με λαστιχένιο τόπι, δεν ξέραμε τότε τι είναι η μπάλα. Παίζαμε στα Χεντέκια, κοντά στα αποδυτήρια του ΟΦΗ. Υπήρχε τότε στον ΟΦΗ ο Τσακίρας ο οποίος είχε φοβερό μάτι. Ερχόταν και μας έβλεπε. Ήταν μαζί μου ο Τζωρακολευθεράκης, ο Σμπώκος, ο Περδικάκης.
Στον ΟΦΗ έπαιζε τότε ο Γιώργος, ο Αντώνης και ο Αλέκος Μακατούνης που ήταν μαζί μας. Ο Τσακίρας είπε στον Γιώργο Μακατούνη ότι θέλει να πάω να παίξω με τον ΟΦΗ σε ένα ματς με τον Εργοτέλη. Ήμουν πιτσιρικάς, τρελάθηκα όταν το άκουσα. Στην αρχή ντρεπόμουν, δεν ήθελα να υπογράψω, αλλά με έπεισε ο Μακατούνης».
Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη καριέρα για τον Γιώργο Στρατάκη που διήρκησε περίπου για μια 20ετία (1946-1965) με 700 συμμετοχές. Σταμάτησε σε ηλικία 32 ετών λόγω προβλημάτων από τραυματισμούς. Μερικά χρόνια πριν είχε σπάσει το πόδι του. «Είναι τα μετάλλια μου, αλλά άξιζε ο κόπος», λέει ο ίδιος, χαριτολογώντας.
Ήταν ο νεότερος αρχηγός (από τα 17 του) και μάλιστα για περίπου 12 χρόνια, καθώς ενέπνεε σεβασμό και αναγνώριση: «Ηταν τιμή μου να είμαι αρχηγός με παίκτες μεγαθήρια, όπως ο Βάβουλας, ο Καρασσάβας και οι άλλοι».
Ο Γιώργος Στρατάκης είναι από τους τυχερούς-άτυχους του ΟΦΗ. Τυχερός γιατί έπαιξε δίπλα σε σπουδαίους ποδοσφαιριστές και άτυχος, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση, ούτε κινητό τηλέφωνο με βίντεο, για να καταγράψει τις στιγμές που…ζωγράφιζε στον καμβά του γηπέδου.
Φορούσε το 10 στην πλάτη αλλά όπως λέει «Ήμουν 10άρι αλλά δεν είχα θέση στο γήπεδο. Είχα και τα δυο πόδια περισσότερο χρησιμοποιούσα το αριστερό. Και μπροστά έπαιζα και πίσω και στα χαφ και μπακ και γκολ έβαζα».
Στα γήπεδα μεγάλωσε αλλά πλέον δεν πηγαίνει. Έχει όπως λέει πάνω από 20 χρόνια «Παρακολουθώ το ποδόσφαιρο αλλά δεν πάω στο γήπεδο. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τότε ήμασταν παρέες. Υπήρχαν μόνο γηγενείς παίκτες, άλλες εποχές. Παίζαμε μπάλα για τον κόσμο και για μας.
Δεν μας ενδιέφεραν τα χρήματα. Ο κόσμος μετά την κατοχή ήταν ταλαιπωρημένος, είχε προβλήματα και ο σκοπός μας ήταν να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και να του δώσουμε ικανοποίηση. Εγώ δεν πήρα ούτε πενηνταράκι ούτε και ζήτησα.
Υπήρχαν άλλοι παίκτες που δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως ο Βάβουλας, που ήταν σταφιδεργάτης αλλά στο γήπεδο ήταν πάντα πρώτος. Η δική μας πληρωμή ήταν η αγάπη του κόσμου. Ήμασταν ευτυχισμένοι όταν κερδίζαμε, γιατί κάναμε ευτυχισμένο τον κόσμο».
Σύμφωνα με τον ίδιο, μάλλον δεν έπαιζε στην σημερινή εποχή: «Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι τυποποιημένο. Υπάρχουν τα συστήματα. Στην εποχή μου, όπως σας είπα, δεν υπήρχαν θέσεις, είχαμε την ελευθερία να κάνουμε πράγματα, μια ντρίπλα, μια ενέργεια που σήμερα οι παίκτες δεν μπορούν να κάνουν, γιατί δεν τους αφήνουν. Το ποδόσφαιρο σήμερα είναι χρηματιστήριο, μετράει μόνο η νίκη, απαγορεύεται να κάνεις λάθη. Τώρα παίζει το κομπιούτερ».
Ο Γιώργος Στρατάκης υπήρξε πάντα ένας πιστός στρατιώτης του ΟΦΗ, που, όποτε τον χρειάστηκε, ήταν εκεί εκτός από ποδοσφαιριστής και ως προπονητής. Διετέλεσε δύο φορές υπηρεσιακός το 1970-71 μετά την θητεία Καπετάνοβιτς, και το 1981-82 μετά την αποχώρηση Αλέφαντου ενώ ήταν και προπονητής στον ΟΦΗ 94 που την περίοδο 1998-99 πήρε το πρωτάθλημα στην πρώτη κατηγορία της ΕΠΣΗ.
Ήταν η 3η περίοδος για την ομάδα στην Α’ κατηγορία και η πιο εντυπωσιακή. Με προπονητή τον Γιώργο Στρατάκη διαγράφει μια καταπληκτική πορεία, κερδίζοντας με χαρακτηριστική άνεση τον τίτλο με 30 νίκες σε 34 ματς και μόλις μια ήττα (100-12 τέρματα), αφήνοντας πολύ πίσω τον Ποσειδώνα, τον Ηρόδοτο και τον Ολυμπιακό Χερσονήσου.
Για να ανέβει στη Δ’ Εθνική έπρεπε να ξεπεράσει τη διαδικασία των μπαράζ, κάτι που έκανε με ευκολία. Στο γήπεδο Περιβολίων συνέτριψε τη Νίκη Σητείας με 6-0 (26/5/1999) και μια εβδομάδα αργότερα σφράγισε την άνοδο κερδίζοντας στο ίδιο γήπεδο τον Άρη Ρεθύμνου με 3-0.
«Αγαπούσα την ομάδα και όποτε με καλούσαν ήμουν εκεί. Είχαμε και μια καλή πορεία με τον ΟΦΗ 94 και βγήκαν αρκετά παιδιά από αυτή την ομάδα και αυτό μου δίνει ικανοποίηση ότι κάτι έκανα κι εγώ».
Πρόσφατα αποτέλεσε ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση του ΟΦΗ, που έγινε στο Πολιτιστικό Κέντρο για τα 100 χρόνια του συλλόγου. Ο ίδιος ήταν πάντα άνθρωπος χαμηλών τόνων, ποτέ δεν ζήτησε κάτι για τον εαυτό του. Συγκινείται όταν μιλάει για τα 100 χρόνια γιατί έχει ζήσει σχεδόν τα πάντα αυτά τα 92 χρόνια της διαδρομής του
«Ο ΟΦΗ είναι μια μεγάλη ομάδα. Ιστορική ομάδα. Είναι το καλό παράδειγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μακάρι να συνεχίσει έτσι. Το πιο σημαντικό είναι να δίνει βάρος στις Ακαδημίες του. Να δώσει κίνητρα στα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο».
Το τένις και το ψαροντούφεκο
Ο Γιώργος Στρατάκης εκτός από πολύ καλός ποδοσφαιριστής υπήρξε και ένας από τους κορυφαίους τενίστες της εποχής του. Αθλητής του Ομίλου Αντισφαίρισης πήρε μέρος σε πολλά πρωταθλήματα και κατέκτησε πρωτιές ενώ συνέθεσε και δίδυμο με τον κορυφαίο Ηρακλειώτη τενίστα Λάμπη Μελισσουργάκη και αγωνιζόταν μέχρι το 1978.
Στις μεγάλες του αγάπες το ποδόσφαιρο και το τένις, προσθέτει το ψάρεμα (υπήρξε δεινός ψαροντουφεκάς) και την θάλασσα.