Βαθιά πικρία, οργή και αγανάκτηση για την εγκατάλειψη της περιοχής της Χρυσοπηγής, εκφράζουν κάτοικοι της περιοχής με σχετικό κείμενο τους προς την «Π» με το οποίο σχολιάζουν σκωπτικά το γεγονός ότι κανείς από τους εκλεγμένους του Δήμου Ηρακλείου ή από όσους ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν να αναλάβουν την ηγεσία του δεν έχουν περάσει από την περιοχή για να δουν τις εικόνες βρομιάς και εγκατάλειψης της ιστορικής συνοικίας.
Μάλιστα, όπως τονίζουν, έχουν ενημερώσει και με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το Δήμο Ηρακλείου προειδοποιώντας ότι υπάρχουν κίνδυνοι πυρκαγιάς. Όπως χαρακτηριστικά τονίζουν:
«Παρακαλώ να σημειωθεί ότι είχα στείλει email στον πρόεδρο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου με αριθμό πρωτοκόλλου: 57800/22-6-23, όπου επεσήμανα τα προβλήματα και προειδοποιούσα και για τους κινδύνους πυρκαγιάς από εγκαταλελειμμένες δημοτικές σπηλιές και οικόπεδα. Φυσικά κάνεις δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει η έστω να “περπατήσει” τους βρόμικους δρόμους και τα σοκάκια της συνοικίας.
Αντί αυτού, όπως με ενημέρωσαν τηλεφωνικά (δική μου η τηλεφωνική προσέγγιση μετά απο νεο email), θα στείλουν τη “Δημοτική Αστυνομία”. Προφανώς για να βάλουν πρόστιμα στις δημοτικές σπηλιές και στα ξερόχορτα που δεν έχουν αυτοκαθαριστεί!».
Όπως είναι γνωστό, ο καθαρισμός των σπηλιών, που αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία, είναι ένα πάγιο αίτημα του 2ου διαμερίσματος, που αποτυπώνει και τον παλμό της κοινωνίας, που επιζητά ο χώρος αυτός να ευπρεπιστεί και να αποκτήσει μια διαφορετική εικόνα.
Η εικόνα της περιοχής είναι απαράδεκτη και όπως επισημαίνουν οι κάτοικοι ο Δήμος Ηρακλείου οφείλει αυτοβούλως να εντάξει στο σχεδιασμό του το πώς θα διασφαλίζει και τα ζητήματα καθαριότητας που υπάρχουν και πολιτικής προστασίας για να μη γίνει ολοκαύτωμα η περιοχή.
Οι σπηλιές αυτές, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, από τα μέσα του 18ου αιώνα, λειτούργησαν ως καταφύγιο λεπρών που ζούσαν απομονωμένοι. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, το λεπροχώρι της Μεσκινιάς υπήρχε μέχρι το 1904, όταν οι ασθενείς μεταφέρθηκαν στη Σπιναλόγκα.
Οι σπηλιές πάντως δεν έμειναν αχρησιμοποίητες, καθώς σʼ αυτές συνέχισαν να μένουν και ασθενείς αλλά και πολλοί άλλοι φτωχοί άνθρωποι. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κύμα προσφύγων, εγκαταστάθηκαν μέσα στις σπηλιές και προσφυγικές οικογένειες, ενώ άρχισε και η οικοδόμηση των πρώτων μικρών κατοικιών.
Εκτιμάται ότι μέχρι σχεδόν το 1969, απομακρύνθηκαν οι τελευταίες οικογένειες που ζούσαν εκεί σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Φωτογραφίες της εποχής πραγματικά συγκινούν καθώς αποτυπώνουν τη φτώχεια των ανθρώπων που έδιναν ένα σκληρό αγώνα επιβίωσης μέσα σε τρώγλες που είχαν διαμορφωθεί με πρόχειρα υλικά, με ξύλινες περιφράξεις και δίχτυα.