Ανασκάπτοντας τις πολιτικές εξελίξεις και αναψηλαφώντας τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας εικοσιπενταετίας, χωρίς αφετηρία κάποιας χρωματικής απόκλισης, σαν μια διερευνητική ματιά, αναζητείται ο τρόπος και λόγος της προεκλογικής σκέψης του ελληνικού λαού που έχει όλα τα χαρακτηριστικά των κατοίκων του ευρωπαϊκού Νότου.
Οι αλλεπάλληλες κατά καιρούς εκλογικές αναμετρήσεις κάτω από διαφορετικές πολιτικές συνθήκες είναι φυσικό να επηρεάζουν τη σκέψη και επομένως και την τελική απόφαση κάθε φορά του εκλογικού σώματος. Ενός εκλογικού σώματος που εκδηλώνεται στην κάλπη συνήθως με πάθος, αλλά με θαρραλέα και αλάθητη διαίσθηση οδηγώντας τη Χώρα μας στο πεπρωμένο της με ένα αργοπορημένο ρυθμό, κοιτάζοντας όμως συνεχώς το στόχο του που δεν είναι άλλος από τη σύγκλιση με τα άλλα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη.
Αυτός ο λαός που ενώ φαίνεται να παραπαίει συνεχώς ανάμεσα στους Κεντροαριστερούς και Κεντροδεξιούς χώρους, χάνοντας ενίοτε το «δρόμο» του, εν τούτοις τον ξαναβρίσκει και συνεχίζει ακούραστα την πορεία του προς το ξέφωτο μέσα από τα ατελείωτα «τούνελ». Πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει αφήνοντας πίσω προηγούμενες αποφάσεις του, με απρόβλεπτα αποτελέσματα και απρόσμενα βάρη- (κρίση)-για τα οποία μικρό τμήμα μόνο είναι υπόλογος και πάντα, ενώ το ένα μέρος τού εκλογικού σώματος πανηγυρίζει, το υπόλοιπο προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καταστάλαγμα της εκλογικής διεργασίας.
Υπήρξε σημείο σημαντικό, αδιευκρίνιστο και εν πολλοίς ανεξήγητο, το ψηφισμένο 62% υπέρ του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του ‘15. Η εντολή του λαού για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ με παραδεκτό τρόπο, ήταν όμως το ανακόλουθο που έμεινε στην μνήμη του εκλογέα, ανεξίτηλο και τιμωρός.
Ο θυμός και η οργή των φορολογουμένων, για την κατακόρυφα απότομη άνοδο του κόστους της Ενέργειας, την αύξηση των υγρών καυσίμων για την κίνηση και θέρμανση, την άνοδο στις τιμές των τροφίμων, τον ατελή ζήλο για την απόλυτη ασφάλεια τού μετακινούμενου πληθυσμού την τελευταία τετραετία, έγιναν σημαντικά αισθητοί . Οι συνεχόμενες διαπιστώσεις ότι ο μήνας δεν «βγαίνει», οδήγησε την κοινωνία σε εκδηλώσεις που φανέρωναν την αγανάκτησή της λόγω της αδράνειας μέτρων τα οποία δεν ελάμβαναν χώρα από το Κυβερνητικό σχήμα.
Ωστόσο ο φετινός Μάιος έδειξε πως το εκλογικό σώμα αποφάσισε ότι έφθασε η ώρα των σκληρών και άμεσων αποφάσεων και παρά τις ατελείς προσπάθειες της κυβερνώσας παράταξης, αυτές αναγνωρίστηκαν. Ο θυμόσοφος λαός μας κατέστειλε το θυμό του, αυτοπεριόρισε την οργή του, κοίταξε μπροστά και ψηλά και είδε τα θετικά και τις ανάγκες της νέας εποχής.
Αποδεχόμενος τα λάθη και παραλείψεις της απερχόμενης Κυβέρνησης και εξ αιτίας της έγκαιρης αυτοκριτικής της, δέχτηκε ότι πράγματι έφθασε η ώρα των πραγματικών αναγκών του σήμερα παρά τα απρόβλεπτα και τα λάθη, τα οποία όμως αποθηκεύονται στην κοινωνική μνήμη, ως παρακαταθήκη για την επόμενη θητεία.
Οι οραματικές υποσχέσεις ότι η νέα Ελλάδα δεν αφήνει κανέναν πίσω, οι υποσχέσεις για Δημόσια Υγεία και σύγχρονη Παιδεία και η υπόσχεση για λιγότερες ανισότητες, έχει αποδειχθεί ότι μένουν στη μνήμη ως «πέλεκυς», με την μεταφορική του έννοια.
Οι Υποσχέσεις που απευθύνονται στην κοινωνία, διατηρούνται στη μνήμη της, περιμένοντας από το Νικητή την επαλήθευση.
* Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός