Μια ανείπωτη θλίψη, ένας λυγμός που κάθεται στο λαιμό και δεν πάει παρακάτω γιατί γίνεται κόμπος, γίνεται γόρδιος δεσμός, άλυτος, αδικαιολόγητος, ασυγχώρητος. Ένα ανάμικτο συναίσθημα που έρχεται σαν τσουνάμι από τα βάθη του αδιανόητου, είναι ο ασήκωτος πόνος και οργή μαζί, των συγγενών πρωταρχικά και όχι μόνο. Tο αναπάντητο «γιατί» τόση θυσία του καλύτερου έμψυχου υλικού της Χώρας μας, που συγκλόνισε το Πανελλήνιο από τον πρώτο Πολίτη μέχρι τον τελευταίο, δεν απαντιέται. Τα λόγια είναι φτωχά και τα γιατί πολλά.
Όταν ζούμε μια τέτοια ανείπωτη θλίψη, είναι πια πολύ αργά για τα τραγικά παιδιά που χωρίστηκαν δραματικά βίαια από τις οικογένειές τους, τα οποία όμως δεν θα μπορούν πλέον να ιδούν τα μέτρα που θα ληφθούν εξ αιτίας του χαμού τους. Μέτρα που θα ακολουθήσουν, εάν ακολουθήσουν, μετά το θρήνο και κατόπιν «εορτής», για την εξασφάλιση του πολυτιμότερου αγαθού του ανθρώπου, τη ζωή του, για την επαλήθευση του «ποτέ ξανά» όπως τουλάχιστον αρμόζει.
Δεν θέλω να μετρήσω τα χρόνια που κατά τύχη ζούμε επειδή δεν επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που βούλιαξε, ή στο τραίνο που δεν έφθασε ποτέ στον προορισμό του, εξαιτίας ολιγωριών δημόσιων υποδομών. Γιατί αυτές οι διαχρονικές καταστάσεις της ανεμελιάς, ξεπηδούν μέσα από την νωθρότητα ενός πολιτικού συστήματος που όφειλε να εκτελεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στο λαό του άψογα.
Καταστάσεις που κρατούν δεκαετίες και που δεν φρόντισε το εν λόγω σύστημα να αναζητήσει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος στα ευτελή και πρόχειρα στημένα «εμβληματικά έργα» που εξαγγέλλονται συνήθως εν χορδαίς και τυμπάνοις και στη συνέχεια εκτελούνται πλημμελώς. Και βέβαια ανεξάρτητα από την πορεία των ερευνών για τον εντοπισμό των ενόχων και απόδοση των ευθυνών όπου δει. Η προτεραιότητα στον άνθρωπο, μετά την εξασφάλιση της τροφής του, της στέγης του και της μόρφωσής του μέσα στην κοινωνία είναι η προστασία και ασφάλειά του.
Ο ανθρώπινος πόνος μετά από μια βίαιη απώλεια προσφιλούς προσώπου, οφειλόμενη σε επιπολαιότητα ανθρώπινου παράγοντα, ιδιωτικού ή δημόσιου, δεν επουλώνεται, δεν θεραπεύεται, δεν συγχωρείται, δεν ξεχνιέται. Πρέπει να προλαμβάνεται. Αυτή η επιπολαιότητα που διακρίνει τα όντα με νοημοσύνη, ενίοτε έχει τραγικές συνέπειες. Και μακάρι να μην έχει επακόλουθα μη αναστρέψιμα. Αν έχει όμως; Ακολουθεί η τιμωρία, όπως συμβαίνει στις Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες οι οποίες έδειξαν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο ότι η επιπολαιότητα και η αδιαφορία δεν συγχωρείται. Η επιπολαιότητα τι είναι. Είναι η νωχελικότητα της ανθρώπινης σκέψης να ανταποκριθεί στην ώρα της; Eίναι η αδιαφορία; Η αδράνεια; Ή η αβουλία και αδυναμία λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων; Είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας ή η έλλειψη υπευθυνότητας; Ακόμα και η κούραση του μυαλού είναι δυνατόν να οδηγήσει σε επαγωγικά αποτελέσματα.
Ποιος είναι αυτός που ενώ έχει «σώας τας φρένας» θα ήθελε να βρεθεί στη μοιραία θέση να προκαλέσει την απώλεια κάποιας ζωής. Ουδείς. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Δεν είναι δίκαιο, στην τόσο επιστημονικά και τεχνολογικά προηγμένη ανθρωπότητα να αναδύεται προσαρμοσμένη η σαιξπηρική μετάλλαξη «να ταξιδεύει κανείς ή να μη ταξιδεύει».
Δεν θα αναφερθώ στην τυχόν περίπτωση ύπαρξης συμφερόντων τα οποία δεν έλαβαν υπ’ όψη τους ότι είναι δυνατόν να οδηγηθούν σε καταστάσεις μη επιδεχόμενες επανόρθωση, διότι έτσι οδηγούμεθα στην απόρριψη ηθικών αρχών και αξιών και ηθικό μηδενισμό.
Αλίμονο.
*Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός