Συμπληρώθηκαν ήδη σαράντα ημέρες από τότε που έφυγε από κοντά μας ο γιατρός Ζαχαρίας Αθουσάκης. Αποτελεί, πράγματι, δύσκολο εγχείρημα να εκφράσει κανείς σκέψεις και συναισθήματα σε κάτι τέτοιες στιγμές προσπαθώντας να τιμήσει τη μνήμη ενός εξαιρετικού ανθρώπου και επιστήμονα, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν κάποιος υπήρξε ασθενής του, όπως εγώ.
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να σκιαγραφήσω σαν ένας άγνωστος, αποστασιοποιημένος από κάθε συναίσθημα, το γιατρό Ζαχαρία Αθουσάκη, τουλάχιστον έτσι όπως εγώ τον γνώρισα και τον έζησα από κοντά. Tα ονόματα και τα επώνυμα άλλωστε δεν έχουν καμία σημασία, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιες περιπτώσεις στις οποίες προτεραιότητα έχει πάντα η μνήμη.
Πρώτα πρώτα θέλω να τονίσω την εργατικότητα και την ευσυνειδησία του στον επαγγελματικό του χώρο. Ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρά αποθέματα ήθους και πειθαρχίας, πράγματα τα οποία εύκολα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς από τη γενικότερη στάση του και συμπεριφορά του στο πλαίσιο των ιατρικών του καθηκόντων.
Την προσωπικότητά του συμπλήρωνε η ευγένεια και η καλοσύνη του, η επιμονή του στους στόχους που έθετε και η προσήλωσή του για επιτυχή κατάληξη των περιστατικών τα οποία ανελάμβανε.
Ο Ζαχαρίας Αθουσάκης υπήρξε άνθρωπος με αρχές, ιδανικά και αξίες. Στο πρόσωπό του δεν διέκρινες μόνο τον επιτήδειο γνώστη και επιστήμονα, τον ειδικό και φιλέρευνο γιατρό.
Έβλεπες τον άνθρωπο που ασκούσε την ειδικότητά του πάντα με πνεύμα ανησυχίας και παράλληλα διορατικότητας, εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας, αυθεντικότητας και κατανόησης.
Έβλεπες έναν άνθρωπο που ασκούσε γοητεία επειδή πίστευε όχι μόνο στην πρακτική άσκηση της ζωής, αλλά και στο ίδιο το όραμα της ζωής. Αυτό το μετέδιδε ο ίδιος ζωντανά και παραστατικά όχι μόνο στους ασθενείς του, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν καθημερινά μέσω της διεπαφής και της επικοινωνίας. Έβλεπες έναν άνθρωπο λειτουργό της ιατρικής και της ίδιας της ζωής.
Ο Ζαχαρίας Αθουσάκης με τις ικανότητες και τις δυνατότητές του έχτισε γερά τα θεμέλια στο χώρο όπου εργάστηκε και διέπρεψε σε αυτόν. Είναι γνωστό ότι δεν τον ενδιέφεραν τίτλοι και αξιώματα. Και δεν τον ενδιέφεραν γιατί πρώτιστα ήταν ένας απλός, ήπιος και απολύτως προσηνής άνθρωπος.
Έτσι θα τον θυμόμαστε, απλό ήπιο, χαμογελαστό. Η προσφορά του σφραγίζει ήδη το έργο του, ενώ οι ασθενείς του θα τον θυμούνται πάντα. Ας ταξιδεύει ήσυχα και γαλήνια στους δρόμους του μεγάλου ταξιδιού.