Οκτώβρης του 2022. Ο κόσμος απολάμβανε το καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου. Έφευγε το πρωί για τις δουλειές του κι ευχαριστημένος επέστρεφε το βράδυ σπίτι του.
Δε συνέβη το ίδιο στις 30 Οκτωβρίου και για το δικό μας άνθρωπο, το φίλο και συγχωριανό μας, τον Γιάννη Ζαμπετάκη.
Στη δική του επιστροφή, ο χάρος του ‘χε στήσει καρτέρι. Κι ενώ ο Γιάννης πάντα νικούσε στις δυσκολίες, σαν άλλος Διγενής, εδώ δεν τα κατάφερε. Δεν τα κατάφερε γιατί φαίνεται ήταν η μοίρα, το τυχερό, το πεπρωμένο, η ειμαρμένη κατά τους αρχαίους.
Έτσι χάσαμε τον Γιάννη, τον εργασιομανή από μικρό παιδί. Τον θυμάμαι στο Σπήλιο, όπου θέριζε η αείμνηστη μητέρα μου και αυτός εκεί στο κοπάδι του αείμνηστου πατέρα του. Εκεί συναντηθήκαμε παιδιά και οι δύο δίνοντάς μου, μάλιστα, κι ένα φιλοδώρημα από τα προϊόντα της τυροκομίας τους, σημαντικό για την εποχή. Τη συνάντηση αυτή τη φέρναμε στις συζητήσει μας κατά καιρούς, γιατί μας είχε δέσει φιλικά από την παιδική μας ηλικία.
Χαρακτηριστικό του Γιάννη ήταν η δουλειά και η ανθρωπιά του. Πάντα περίσσευαν στον Γιάννη και τα δύο. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Να ανεγείρει μεγάλες οικοδομές στο Ηράκλειο, να χτίζει σπίτια, εκκλησίες, αποθήκες, στέγαστρα, να κατασκευάζει δεξαμενές, να “ξεχωνιάζει” πηγάδια, να εκχερσώνει δύσβατες εκτάσεις με το μπουλντοζάκι του, να καλλιεργεί με τα τρακτέρ του, να φροντίζει τα ζώα του και τις μέλισσές του, να υπηρετεί τις εκκλησίες του χωριού, να φιλοξενεί τους ξένους στο σπίτι του και όλους εμάς που δεν είμαστε μόνιμοι κάτοικοι στη Μέση.
Ο Γιάννης ήταν μοναδικός. Όχι μόνο εργατικός και φιλόξενος αλλά και σοβαρός, αληθινός, ευγενικός, εξυπηρετικός, συγχωρητικός, συμπαραστάτης στα προβλήματα του άλλου. Ο,τι και να μας συνέβαινε, όλοι μας εδώ στη Μέση, τον Γιάννη φωνάζαμε Και ο Γιάννης ήταν πάντα παρών. Και με εκείνη τη λεπτή αντίληψη και τις τεχνικές ικανότητες που διέθετε, σου έλυνε το πρόβλημα και με το ωραίο χιούμορ που είχε, το χαμόγελο, τα αστεία και το τραγούδι του σου έδινε και κουράγιο στο αδιέξοδό σου.
Αισθάνομαι δυστυχής που γράφω τούτα τα απλά λόγια για το Γιάννη. Αλλά αφού έτσι το ‘φερε η μοίρα, το θεωρώ υποχρέωσή μου.
Η Μέση, τούτος ο ιερός τόπος των προγόνων μας, έγινε φτωχότερος με την απώλεια του Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν η ψυχή της Μέσης σε όλα τα επίπεδα. Άφησε ένα πολύ θετικό αποτύπωμα στο πέρασμά του από τη ζωή. Αυτό μαρτυρεί και ο απίστευτος κόσμος που τον τίμησε στην κηδεία του.
Εύχομαι κουράγιο στη Βιργινία τη γυναίκα του, στα παιδιά και στα εγγόνια του, στα αδέλφια του, στους συγγενείς και σε εμάς τους φίλους του που η απουσία του μας έχει συγκλονίσει.
Φίλε Γιάννη,
Ξεκουράσου εκεί στο χώρο της Παναγίας που υπηρετούσες κάθε χρόνο στη Χάρη Της, δίπλα στη μητέρα σου, λίγο πιο κάτω από την πρώτη μας συνάντηση στο Σπήλιο, που μας έδεσε με μια ανυπόκριτη φιλία, την οποία, τόσο αναπάντεχα, στερήθηκα και είμαι βαθιά λυπημένος.
Καλό Παράδεισο, Γιάννη!