Μια άλλη ανάγνωση της κινηματικής μορφής των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο.
Ήταν και χθες οι συνήθεις ύποπτοι στην πλατεία Ελευθερίας. Μετά από καιρό, ξανά όλοι μαζί, έστω και πλάτη με πλάτη και δυο μικροφωνικές, η μια πάνω στην άλλη.
Κι επειδή λίγο πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας κι επειδή ήμασταν – δεν ήμασταν καμιά 500αρια, πέρασα σχεδόν απ όλα τα “πηγαδάκια” για ένα γεια και την αφήγηση αναμνήσεων των νιάτων μας, αφού κανείς δεν άκουγε τους χαιρετισμούς συλλογικοτήτων και κομματικών μηχανισμών.
Αναφερθήκαμε απογοητευμένοι στη μικρή συμμετοχή και στην απάθεια του κόσμου, που πηγαινοερχόταν δίπλα μας.
Κι όταν σταμάτησαν οι απαγγελίες και ξεκίνησε η πορεία, ένα ποτάμι κόσμος πύκνωσε τις γραμμές της πορείας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Ένα γεγονός που χρήζει, ανάλυσης απ’ όλους μας και ασφαλώς απ’ τους διοργανωτές.
Πέρα απ τις όποιες ερμηνείες και χωρίς τον ρόλο του καθοδηγητη – που έτσι κι αλλιώς δεν μου ταιριάζει – αυτή είναι μια πραγματικότητα, που ωστόσο χωράει κάθε αμφισβήτηση.
Η ατμόσφαιρα θύμιζε κάτι απ’ τις πρώτες κινητοποιήσεις του Πολυτεχνείου.
Γύρισα σπίτι αναψοκοκκινισμένος.
Και τώρα πιο ήρεμος γράφω. Δεν ξέρω πού και για ποιους.
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι συνεχίζω να μην αναφέρω τη λέξη
«Ε π έ τ ε ι ο ς…»
Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι μια διαρκής ανάγκη προάσπισης και διεύρυνσης της δημοκρατίας. Ένας διαρκής αγώνας για μια καλύτερη ζωή και δικαιότερο κόσμο.
Για να σταματήσει τώρα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Και εάν κάτι…
Στο βαρύ-κρύο χειμώνα που μας ετοιμάζουν ας δώσουμε φωτιά με τους αγώνες μας.
Μην και κρυώνει κανείς από μας.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός