Τώρα τελευταία άρχισε πάλι η Τουρκία να προγραμματίζει στρατιωτικές ασκήσεις, να παριστάνει την ειρηνοποιό, να βρίζει, να απειλεί και να ονειρεύεται ότι κρατεί μια βάνα και ρυθμίζει την ροή του φυσικού αερίου στην Ευρώπη κατά το δοκούν.
Όλα αυτά τα δικαιώματα τα απέκτησε εν μία νυκτί και συγκεκριμένα όταν ήλθε στα μέρη μας κάποια υφυπουργός της Αμερικής και έκανε λόγο και αυτή για την ακύρωση του αγωγού east-med, αναβαθμίζοντας συγχρόνως και τον κ. Τατάρ σε «πρόεδρο».
Η αλήθεια είναι ότι η Αμερική θεωρεί την Τουρκία ακρογωνιαίο λίθο του βορειοατλαντικού συμφώνου. Από την στιγμή μάλιστα, που το έτος 1951 προσχώρησε σ’ αυτό, έχει την πεποίθηση ότι αποτελεί την conditio sine qua non, την αναγκαία δηλαδή προϋπόθεση για μια πανίσχυρη συμμαχία. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο φροντίζει να της κάνει κατά καιρούς απλόχερα κάποια δώρα, όπως την Κύπρο, το Αιγαίο και τώρα τελευταία τον προαναφερόμενο αγωγό.
Στην ουσία αυτά τα δώρα αποτελούν παράνομες ενέργειες, που αντιβαίνουν στις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Η Αμερική και το ΝΑΤΟ μ’αυτό τον τρόπο παρεμβαίνουν στα δικά μας πράγματα δημιουργώντας τεράστια προβλήματα συνύπαρξης με την Τουρκία.
Αυτή η αυθαίρετη ανάμιξη χρονολογείται από το έτος 1959, που υπεγράφη η συνθήκη της Ζυρίχης, με την οποία η Τουρκία γίνεται εγγυήτρια δύναμη. Σ’ αυτή την ανάμιξη συμπεριλαμβάνονται και τα Ιουλιανά λεγόμενα γεγονότα, η αποστασία και η χούντα, που συνδέονται άρρηκτα.
Όλες αυτές οι ενέργειες δεν ήσαν τυχαίες. Είχαν διάρκεια και σκοπιμότητα επιδιώκοντας να βάλλουν την Τουρκία στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Δεν είναι μάλιστα υπερβολή να λεχθεί ότι ο ίδιος ο πολυπράγμων Κίσσινγκερ εγκατέστησε τον Αττίλα στο νησί της Αφροδίτης. Συνεπώς να μην επαίρεται ο Ερντογάν για την εισβολή στην Κύπρο, διότι οι Τούρκοι παραβίασαν ανοικτές θύρες.
Η Τουρκία με τη σειρά της όποτε δει τέτοιες γαλαντομίες αποθρασύνεται όλο και περισσότερο παραβιάζοντας κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου. Τούτο συμβαίνει, διότι όπως είναι γνωστό στον καθένα οι Τούρκοι δεν διακατέχονται από ένστικτα φιλαλληλίας και ένστικτα ανθρωπισμού, αλλά από ένστικτα βαρβαρότητας, έχω μάλιστα την γνώμη ότι δεν θα έπρεπε να είναι ο λύκος το αγαπημένο τους ζώο, αλλά η ύαινα. Ο λόγος είναι προφανής διότι με αυτή έχουν πιο πολλές ομοιότητες. Είναι το ζώο που ακολουθεί άλλα σαρκοφάγα, για να φάει ότι περισσέψει.
Εν όψει των ανωτέρω καθίσταται φανερόν ότι από τότε που δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ χάσαμε δυο παραδοσιακούς φίλους, δηλαδή την Αμερική και την Αγγλία. Αντί, λοιπόν, να αντιμετωπίσομε αυτή την πραγματικότητα δυναμικά, την αντιμετωπίσαμε χλιαρά και επιπόλαια. Έτσι αντί να διεκδικούμε το δίκιο μας ανά πάσα στιγμή στηριζόμενοι στο διεθνές δίκαιο, δηλώνομε απλά ότι «δεν διεκδικούμε τίποτα, ούτε παραχωρούμε τίποτα» και ότι «ανήκομεν στην δύση».
Με αυτές τις δηλώσεις μας όμως, που αποτελούν και το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, πρέπει να γνωρίζομε ότι αποτελούν δυο μονομερείς δηλώσεις, που δεσμεύουν μόνο εκείνον, που τις κάνει και κανένα άλλο. Ακόμη πρέπει να γνωρίζομε ότι τέτοιες δηλώσεις δημιουργούν μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Κατά συνέπεια αυτό που μένει είναι ότι δεν διεκδικούμε τίποτα, σε μια περιοχή, όπου η Τουρκία ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Βουλγαρία την Μεγάλη Βουλγαρία, η Αλβανία την Μεγάλη Αλβανία και τα Σκόπια μέχρι πρότινος τα Σκόπια του Αιγαίου.
Απόρροια του παραπάνω δόγματος είναι να έχομε γίνει ηττοπαθείς, ενδοτικοί και παραχωρητικοί απέναντι στους γείτονες μας. Για παράδειγμα η Τουρκία μπερδεύοντας κάποτε τις διπλωματικές νότες με τις μουσικές απαίτησε και επέτυχε να αντικατασταθεί η λέξη «Τουρκοπούλα» στο γνωστό τραγούδι «Να ’τανε το ’21», με την λέξη «ομορφούλα».
Μια άλλη φορά πάλι «δια της διπλωματικής οδού» είχε επιτύχει να μην αναγράφεται στις Ελληνικές ταυτότητες, ως τόπος γέννησης των Μικρασιατών η Μικρά Ασία, αλλά η Τουρκία. Κατά συνέπεια η Μικρά Ασία των προγόνων μας και η Minor Asia των Ρωμαίων κοντεύει να εξαφανισθεί και από τα λεξικά. Ακόμη και ο Μπερίσα απαίτησε να εξαφανισθεί η λέξη Βόρειος Ήπειρος, όπερ και εγένετο.
Για να αποδώσομε όμως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θα πρέπει να αναφερθούμε και στην μοναδική επιτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Πρόκειται για την θωράκιση της Κύπρου το 1964 με μια μεραρχία.
Αυτή η σοφή ενέργεια, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούσε στην πολυπόθητη ένωση νομοτελειακά, όπως είχε συμβεί με τα Επτάνησα, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα. Δυστυχώς όμως η επόμενη Ελληνική κυβέρνηση απέσυρε την μονάδα μας το 1967 με αποτέλεσμα να βρεί την ευκαιρία να εγκατασταθεί στην Κύπρο ο Αττίλας το 1974, όχι μόνο με την ανοχή της Αμερικής, αλλά και με την υπόδειξη της.
Επανερχόμενος στα αλλεπάλληλα λάθη μας και στην ενδοτικότητα μας απέναντι κυρίως στην Τουρκία υπενθυμίζω, ότι για τις χιλιάδες χερσαίες, εναέριες και θαλάσσιες παραβιάσεις, που επιχειρεί ετησίως, υπάρχει η νόμιμη απάντηση που είναι το πυρ, η κατάρριψη και η βύθιση αντίστοιχα. Όσον αφορά το γνωστό casus belli η νόμιμη απάντηση είναι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων.
*Ο Δημοσθένης Σ. Μαρκατάτος είναι συνταξιούχος δικηγόρος