Απέκτησε καλογυμνασμένο σώμα, με ξανθά μαλλιά και ελαφρώς σχιστά μάτια, και… εντελώς παράνομα και απροκάλυπτα εν έτει 2022 διέταξε τις μεραρχίες του να εισβάλουν σε μια γειτονική ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα.
Αν πούμε ότι το περιμέναμε, όπως έγινε, θα πούμε ψέματα. Όπως επίσης θα πούμε ψέματα και αν ισχυριστούμε ότι το πράγμα έγινε ξαφνικά και χωρίς προειδοποιήσεις. Εδώ και χρόνια φαινόταν που το πάει ο Πούτιν: η Γεωργία το 2008, η Ουκρανία με την Κριμαία το 2014, πρόσφατα η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν και σήμερα, αφού είδε ότι για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα δεν «καίγονταν το καρφί κανενός», αποφάσισε να αφήσει την περιφέρεια και να χτυπήσει κατ’ ευθείαν στην καρδιά της Ευρώπης. Ναι αυτής της Ευρώπης που έγινε το πεδίο καταστροφής και των δύο προηγούμενων παγκόσμιων πολέμων.
Η κατάσταση που επικρατεί πλέον στη γειτονιά μας, θυμίζει καταπληκτικά μέρες του 1938 – 1939, μέρες που προηγήθηκαν του μεγαλύτερου και φονικότερου μέχρι τότε πολέμου στον κόσμο, του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Μέρες που οι Γερμανικές μεραρχίες του Χίτλερ άρχισαν να καταλαμβάνουν την μία μετά την άλλη τις γειτονικές της χώρες: Αυστρία το 1938, Τσεχοσλοβακία 1939, Πολωνία 1939 κ.λ.π., με την αιτιολογία ότι αποτελούσαν ζωτικό χώρο της Γερμανίας. Με την ίδια δηλαδή δικαιολογία που χρησιμοποίησε και ο Πούτιν πριν τρεις μέρες για να εισβάλει στην ανεξάρτητη Ουκρανία.
Με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει πλέον σήμερα στο σημείο, οι δύο πραγματικά πιο επικίνδυνες και απρόβλεπτες χώρες στον πλανήτη να έχουν γίνει η Ρωσσία του Πούτιν και η Τουρκία του Ερντογάν, και δυστυχώς και οι δύο να βρίσκονται δίπλα μας.
Η Ρωσία δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να αποφύγει τη μοίρα που την διακατείχε και την διακατέχει και υπό τι τρεις ιστορικές μέχρι σήμερα μορφές της: και σαν Ρωσσική Αυτοκρατορία με τους τσάρους, και σαν Σοβιετική Ένωση με τους Στάλιν, και σαν ντεμοκρατούρα* με τον Πούτιν: 1) Τον ολοκληρωτισμό και στις τρεις παραπάνω μορφές του, 2) Τον ιμπεριαλισμό σε βάρος των γειτονικών της χωρών, όχι απλώς με στρατιωτικό έλεγχο ή βάσεις, αλλά με σκληρότατη πραγματική στρατιωτική εισβολή-κατοχή-μπότα, και 3) Την εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου από τους λίγους, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο άνισο, πολύ πιο άνομο και πολύ πιο χυδαίο από ότι στην Αμερική.
Δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα, μαζί με την άλλη «άσπονδη» φίλη μας την Τουρκία, να αποβάλλει τις, λόγω καταβολών, βλέψεις και πρακτικές «αυτοκρατορίας». Ίσα-ίσα που πλέον αποκαλύπτεται: η διαφορά δεν έγκειται μεταξύ Δύσης – Ανατολής όπως πιστεύουν ακόμα κάποιοι στη χώρα μας, αλλά μεταξύ Δημοκρατίας και Βαρβαρότητας. Μια βαρβαρότητα την οποία επιδεικνύουν, και οι δύο παραπάνω, όχι μόνον στην επεκτατική και ιμπεριαλιστική πολιτική τους στο εξωτερικό, όχι μόνον στην αναίρεση των ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό, αλλά και στο πεδίο της θρησκείας: αυτή την στιγμή, εξαιρουμένου του φονταμενταλιστικού Ισλάμ, η Ρώσικη εκκλησία είναι η πιο επεκτατική και ιμπεριαλιστική στον κόσμο.
Κάτι που το Οικουμενικό Πατριαρχείο (πίσω από το οποίο στοιχείται όλους τους προηγούμενους αιώνες και μέχρι σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ελληνική μειονότητα της Πόλης) νοιώθει διαρκώς και πιο έντονα σαν ένα μεγάλο αγκάθι στα πλευρά του (η Ρωσική εκκλησία του δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ ό,τι η τουρκική κυβέρνηση), όπως επίσης και η Ελλάδα σχετικά με το καθεστώς του Αγίου Όρους.
Για τούτο και οι Έλληνες, καιρός είναι να ξεχάσουν τα παλιά και αφελή «περί ξανθού γένους», «περί Μόσκοβα που θα φέρει το σεφέρι» κ.λ.π.. Γιατί, εκτός του ότι βασικά δεν είναι ξανθοί, αλλά μελαχρινοί, ο Μόσκοβας, υπό κάθε του μορφή μέχρι σήμερα, κοίταξε μόνον τα συμφέροντά του. Και το ίδιο φυσικά θα κάνει και από εδώ και πέρα. Διότι οι λόγοι δεν είναι αισθηματικής φύσεως, αλλά γεωστρατηγικής τοιαύτης: ακόμα κι αν δεχτούμε (που όπως είδαμε δεν ισχύει) ότι η Ελλάδα λόγω θρησκείας είναι φίλη της Ρωσίας, η Τουρκία λόγω γεωστρατηγικής θέσης, ήταν είναι και θα είναι, γεωστρατηγική εταίρος, πράγμα που σημαίνει ότι έχει και θα συνεχίσει να έχει απείρως μεγαλύτερη αξία για την Ρωσία.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το ότι: 1) Η Αμερική εδώ και κάποιες δεκαετίες είναι μια χώρα σε παρακμή, όχι οικονομική ή πολεμική κ.λ.π., αλλά κυρίως πολιτικών εγκεφάλων και πολιτικών ηγετών. Ο Τραμπ απλώς υπήρξε η κορυφαία και πιο παλαβή έκδοσή τους, και 2) Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία σημειωτέον βρίσκεται και πάλι για τρίτη φορά (οι προηγούμενες δύο 1914-1918, 1939 – 1945), στο μάτι του κυκλώνα, θα πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσει και να ασχοληθεί με την δημιουργία Ευρωστρατού και να αφήσει την, όχι φυσικά αφελή, αλλά υπολογιστική θέση που, πρωτοστατούσης της Γερμανίας που μονίμως δεν θέλει «να βάζει το χέρι στην τσέπη»**, έχει μέχρι σήμερα: ότι δηλαδή εσαεί θα την προστατεύουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μας κάνουν να:
1) Εμπεδώσουμε ότι οι αμυντικές δαπάνες, που μόνον αυτοσκοπός δεν είναι, αφού εξυπηρετούν συγκεκριμένο και μάλιστα ύψιστο σκοπό, δηλ. την υπεράσπιση της χώρας από ξένους εισβολείς, θα πρέπει να ψηφίζονται και από την αντιπολίτευση. Και εάν η αντιπολίτευση δεν το έχει ακόμα καταλάβει, ας κοιτάξει απλώς προς την Ουκρανία, μια από τις μεγαλύτερες χώρες στον κόσμο (σε έκταση αν δεν κάνω λάθος νομίζω η έκτη μεγαλύτερη,) που, έχοντας αφεθεί ολομόναχη, στηρίζεται μόνο στις δικές της δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τον εισβολέα, και
2) Να αναλογιστούμε ότι μέσα σε όλη αυτήν την…. ατμόσφαιρα του τέλους της προπολεμικής ναζιστικής δεκαετίας του 1930, κάποιοι αχαρακτήριστοι – πολιτικοί και κόμματα– πίσω από τον ισαποστακισμό απέναντι στον θύτη και στο θύμα, προσπαθούν να κρύψουν την πολιτική τους γύμνια και τον ιδεολογικό τους αρτηριοσκληρωτισμό. Καιρός είναι να σταματήσουν να βλέπουν πίσω από την ρωσική ιμπεριαλιστική εισβολή τον… Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Καιρός ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και… το μυαλό τους: η περίοδος του Βιετνάμ-Αμερικής έχει παρέλθει, θέλω να πιστεύω ανεπιστρεπτί. Δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να βλέπουν σήμερα τα προ 50 ετών φαντάσματα του Βιετνάμ και να κλείνουν τα μάτια στον σημερινό ολοζώντανο εφιάλτη της Ουκρανίας, που χτυπάει την πόρτα μας.
Διότι, είναι πρωτογενώς αδιαπραγμάτευτο ότι η ανεξαρτησία μιας χώρας, όχι απλώς ζυγίζει απείρως περισσότερο από τον ζωτικό χώρο μιας άλλης, αλλά δεν μπαίνει καν σε οποιαδήποτε ζυγαριά (πολύ περισσότερο σ’ αυτές που βάζουν οι παραπάνω αχαρακτήριστοι).
*ντεμοκρατούρα, από το democracy και το λατινογενές dictatura: πολίτευμα το οποίο είναι κατ’ επίφαση δημοκρατικό αλλά στην ουσία δικτατορικό.
** Την τελευταία στιγμή πληροφορούμαστε ότι με διάγγελμα Σολτς αυτό επιτέλους και ευτυχώς πάει να αλλάξει.