Ασφαλώς μπορεί, αφού διδάσκει πολλές αλήθειες με σπουδαιότερες: 1. Τα πλούτη και οι δόξες είναι ματαιότητες του κόσμου. 2. Ο άνθρωπος θέλει να τον αγαπούν. Πρέπει να μάθει ν’ αγαπά κι αυτός. 3. Η ζωή μας είναι προσωρινή. Δεν είμαστε μόνιμοι κάτοικοι αυτού του κόσμου. Ας μην αναβάλλομε για το αύριο. 4. Ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι είναι πάντα κοντά μας, ας είμαστε κι αμαρτωλοί. Η μετάνοια είναι τ’ όπλο μας να ελευθερωθούμε. Ας δούμε αυτές τις αλήθειες, την κάθε μία ξεχωριστά:
Ορισμένοι άνθρωποι, χωρίς πίστη κι υπομονή, εκνευρίζονται στην αρρώστια. Φωνάζουν, απειλούν και υβρίζουν. Δεν μπορούν να χωνέψουν πως τα πλούτη κι οι δόξες τους δεν μπορούν να τους θεραπεύσουν. Τα λόγια του Απόστολου Παύλου: “Εν ασθενεία ο άνθρωπος τελειούται” δεν στέκονται. Ο πάμπλουτος Ωνάσης, όταν ο γιος του τραυματίστηκε θανάσιμα, σ’ αεροπορικό δυστύχημα με δικό του αεροπλάνο, παρακαλούσε τους γιατρούς να τον θεραπεύσουν και θα τους έδινε όλα τα πλοία και αεροπλάνα του.
Ο γιος πέθανε. Τότε συνειδητοποίησε ο Ωνάσης πως τα πλούτη του ήταν ματαιότητα του κόσμου. Ο άρρωστος άνθρωπος θέλει κοντά του τους δικούς του. Θέλει παρέα να τον κουβεντιάζει και να του κρατά τα χέρια. Θέλει στοργή και αγάπη. Συνειδητοποιεί πως χωρίς αυτά είναι πεθαμένος.
Οι άλλοι άνθρωποι είναι η χαρά κι η ευτυχία μας. Στα πρόσωπά τους είναι η δική μας ύπαρξη. Αφού λοιπόν από την αγάπη των άλλων εξαρτάται η δική μας χαρά, πρέπει κι εμείς να μάθουμε ν’ αγαπουμε. “Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”.
Ας μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε μόνιμοι κάτοικοι αυτού του κόσμου. Ήρθαμε για να φύγομε. Ο Χάρος είναι ο αχώριστος σύντροφος της ζωής μας. Μας συντροφεύει μέρα και νύχτα. Μας παίρνει τη ζωή χωρίς να κάνει διακρίσεις σε μικρούς και μεγάλους. Δεν μας αφήνει τα πάρομε τίποτε από τα υπάρχοντά μας.
Γυμνοί ερχόμαστε και γυμνοί φεύγομε απ’ αυτόν τον κόσμο. Η ζωή μας εξαρτάται από δύο λειτουργίες μυστηρίου. Την αναπνοή και τους χτύπους της καρδιάς, που εμείς δεν ελέγχομε: Όταν σταματήσει η λειτουργία της μιας και της άλλης εμείς πεθαίνομε. Κανείς δεν έχει εξασφαλίσει το αύριο. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία μέρα της ζωής μας.
Γι’ αυτό μην περιμένομε, το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Θα μετανιώσομε ίσως την τελευταία μας στιγμή που δεν βρήκαμε χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά κι ένα φιλί, γιατί είμαστε απασχολημένοι. Μη λησμονούμε ποτέ πως είμαστε παιδιά του Θεού που μας αγαπά έστω κι αν είμαστε αμαρτωλοί, όπως μας δίδαξε η παραβολή του ασώτου. Είναι κοντά μας ο Χριστός, η Παναγία κι οι Άγιοι και μας βοηθούν χωρίς να το γνωρίζομε.
Ο άρρωστος άνθρωπος, συνεχώς ξεφυλλίζει την ιστορία της ζωής του. Σταματά σε δύσκολα περιστατικά. Συλλογίζεται αν έπραξε καλά ή κακά. Συλλογίζεται πως γλίτωσε. Εάν με το αυτοκίνητό σου χάνεις τον έλεγχο σε ολισθηρό κατήφορο και με σφοδρότητα χτυπάς το μεταλλικό στηθαίο με χαράδρα 100 μέτρα, κι αντί να βρεθείς κομμάτια στα βάθη της χαράδρας, βρίσκεσαι πάλι στο δρόμο, δεν είναι θεία βοήθεια; Δεν θυμάσαι τίποτα παρά μόνο την κραυγή: “Παναγία μου!”.
Το αυτοκίνητο βρέθηκε στο αντίθετο μέρος του δρόμου. Ήταν στροφή και δεν πέρασε άλλο αυτοκίνητο να πέσει πάνω του. Ο οδηγός τραυματίστηκε ελαφρά. Τον έσωσε η ζώνη, το αυτοκίνητο διαλύθηκε. Όμως πήρε μπροστά και μετακινήθηκε στο κανονικό μέρος του δρόμου.
Πολλοί άνθρωποι, χωρίς πίστη, διαμαρτύρονται και λένε: Αφού ο Χριστός, η Παναγία κι Άγιοι του είναι κοντά μας και μας αγαπούν, γιατί μας αφήνουν και σκοτωνόμαστε σε τροχαία, διχόνοιες και σε πολέμους.
Γιατί μας αφήνουν και πνιγόμαστε στη θάλασσα, καιγόμαστε στα φλεγόμενα καράβια; Γιατί μας αφήνουν να πονούμε και να κλαίμε στις αρρώστιες; Γιατί είμαστε ελεύθεροι. “Ελεύθερους πάντας άφηκεν ο Θεός. Ο Θεός μας έκαμε ελεύθερους να κάνομε ό,τι θέλουμε. Μας επροίκισε δε με πνευματικές δυνάμεις: Λογική, συνείδηση, κοινωνικότητα, δημιουργικότητα και ελευθερία για να γνωρίζομε το καλό και το κακό. Για ό,τι παθαίνομε φταίμε εμείς οι ίδιοι, κατά κύριο λόγο. Φταίει βέβαια κι η Πολιτεία με τις κακές υποδομές και την έλλειψη ελέγχων. Φταίμε όλοι εμείς που ανεχόμαστε ή και συμμετέχομε στον ανθρώπινο κατήφορο.
Όπλο μας να επιστρέψουμε στον ίσιο δρόμο και το Θεό είναι η μετάνοια. Ο θρίαμβος της τεχνολογίας ελευθέρωσε τον άνθρωπο από αποστάσεις και περιορισμούς. Η κακή της όμως χρήση τραυματίζει τον άνθρωπο: Καθημερινά στα κανάλια και τις εφημερίδες αποκαλύπτονται περιστατικά εκμετάλλευσης μικρών κοριτσιών ή και μεγάλων γυναικών στο διαδίκτυο.
Η Σάρον Μπάλμερ από το Μάντσεστερ σέρφαρε τα βράδια, όταν πήγαινε για ύπνο ο σύζυγός της, φιλεύτηκε με άνδρα πολύ όμορφο, που της συστήθηκε ανώτερος αξιωματικός που υπηρετούσε στη Συρία. Η κυρία τον ερωτεύτηκε. Εγκατέλειψε τον άνδρα και το σπίτι τους κι έφυγε. Ο φίλος της ζητούσε συνέχεια χρήματα, η κύρια του έστελνε μέχρι που χρεωκόπησε. Δανείστηκε 10.000 χιλιάδες ευρώ. Τα ‘φαγε κι αυτά ο φίλος κι εξαφανίστηκε.
Απογοητευμένη η κυρία τον αναζήτησε στη μονάδα του και την πληροφόρησαν πως ουδέποτε υπηρέτησε εκεί αυτός ο άνθρωπος. Ας φανταστεί ο καθένας την υπόλοιπη ζωή αυτή της γυναίκας. (εφημ. Πατρίς 18-2-2022). Θα τελειώσω με τις παραινέσεις του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: “Ο άνθρωπος καθαγιάζεται με τον πόνο και τις δοκιμασίες. Με την ταπεινότητα κι αθωότητα όπως τα μικρά παιδιά. Με την ομολογία της πίστης και το μαρτύριο”.