Ο Άλκης πλήρωσε το αμάρτημά του με τη ΖΩΗ του. Ποιο ήταν το αμάρτημά του στο οποίο υπέπεσε; Ήταν η επιθυμία του να βγει έξω, όπως κάθε νέος, να συναντήσει τους φίλους του, τους συνομήλικούς του, να ανταλλάξουν μεταξύ τους τα αστεία τους, τα πειράγματά τους, να χαρούν την απογευματινή έξοδο και να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του, στη μάνα του, στον πατέρα του, στην οικογένειά του, στη ζεστασιά του σπιτιού του, να χαρεί η ψυχή του για ακόμα μία μέρα την παρέα των δικών του προσώπων, το δωμάτιό του, τον δικό του χώρο.
Γύρισε; Δεν είχε το δικαίωμα να γυρίσει σπίτι του, όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά; Όπως γύρισαν οι ανεγκέφαλοι που του στέρησαν το δικαίωμα της επιστροφής του, δικαίωμα που οι ίδιοι πίστευαν και θεωρούσαν με βεβαιότητα ότι διατηρούσαν για τον εαυτό τους και μόνο; Δηλαδή η επιστροφή των μακελάρηδων στο σπίτι τους ήταν αναφαίρετο δικαίωμά τους, ενώ στον Άλκη του το αφαίρεσαν όπως αφαίρεσαν και τη ζωή του και μάλιστα κατά τρόπο βασανιστικό και τραγικό;
Η οικογένεια του Άλκη όμως δεν θα τον ξαναδούν, δεν θα τον αγκαλιάσουν ξανά ποτέ. Θα ζουν με τον πόνο του υπερφυσικού, αδύνατου και αφόρητου και τετελεσμένου. Περιμένουν, όπως και η κοινωνία, τη δίκαιη απόφαση του Δικαστηρίου που θα ικανοποιεί, έστω και επιδερμικά, τον άδικο χαμό του παιδιού τους, ώστε να ησυχάσει η ψυχή του.
Να τους πεις άκαρδους, ο χαρακτηρισμός είναι πολύ ελαφρύς γι’ αυτούς που στερούνται ηθικών κανόνων που υπακούουν δίχως δεύτερη σκέψη και δισταγμό, ίσως σε υποκινήσεις άλλων και που στο υποσυνείδητό τους και την ψυχή τους επικρατεί βαθύ σκοτάδι. Ίσως υπάρχουν και άλλοι «χαμένοι» και χωμένοι κρυπτόμενοι στην πληθώρα της κοινωνίας, που περιμένουν ίσως και αυτοί το επόμενο σύνθημα για ένα άλλο μακελειό.
Ο αγγλικός χουλιγκανισμός χαλιναγωγήθηκε χωρίς παλινωδίες, με πυγμή και αποφασιστικότητα διά μιας, από την πάλαι ποτέ Σιδηρά Πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ και δεν ξαναεμφανίστηκε έκτοτε.
Είναι από τις περιπτώσεις που επιβάλλεται η αντιμετώπιση με πυγμή. Όχι;