Τα σκολεία σ’ άλλες εποχές.
Πριν από χρόνια τα ολιγοθέσια σχολεία, μονοθέσια και διθέσια ήσαν μερικές χιλιάδες.
Ένας συνήθως ή δύο δάσκαλοι για λίγους ή και πολλούς μαθητές για όλες τις τάξεις σε μια αίθουσα.
Και βγήκαν φωτισμένοι μαθητές, ωραίοι άνθρωποι, εξαιρετικοί τεχνίτες, σπουδαίοι επιστήμονες, αγρότες που θώπευαν τη γη και τα γεννήματά της.
Κοντά τριάντα χρόνια τώρα κι η σιωπή καλά κρατεί, αφού ελάχιστα λειτουργούν ακόμη.
Κανένα κουδούνι πια, καμιά φωνή παιδιού.
Μείνανε τα θρανία άδεια να φιλοξενούν τη σκόνη και τα χτυποκάρδια.
Στους τοίχους δυο κορνίζες με τους Καραϊσκάκη και Κολοκοτρώνη να αρνούνται πεισματικά τα πανηγύρια για τα 200 χρόνια απ’ την Επανάσταση του 21.
Να προτιμούν τα στεφάνια απ’ τους ιστούς της αράχνης πάρα τα δήθεν.
Κάγκελα στο γραφείο φυλάνε τ’ αρχεία.
Κι ιδέες λεύτερες να διαγωνίζονται για τις τύχες ενός καλύτερου κόσμου.
Γράμματα και τέχνες να υπηρετούν τον άνθρωπο.
Να ψάχνουν νου να τρυπώσουν.
Καρδιές να φωλιάσουν.
Αυτά τα μονοθέσια σκολεία κράτησαν ζωντανή την ύπαιθρο του τότε.
Και κάποιοι νέοι δάσκαλοι, παιδιά ακόμη, μεγάλωσαν μαζι με τους μαθητες τους.
Έμαθαν πώς να μαθαίνουν, ήπιαν ρακες μ’ αυτούς που λέγανε “χωριάτες” , κι είδανε από κοντά τα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες να φιλοξενούν τα όνειρα…
Αυτά της άλφα βήτα,
του να μη μείνει κανείς αγράμματος, να ξέρει να διαβάζει εφημερίδα και… μάτια.
Μ’ έφερε ένα καθήκον εδώ σήμερα.
Να πω καλή συνέχεια στα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Να δω την Αναστασία, το μαθήτριακι που έγινε μάνα, νοσηλεύτρια, πολίτης.
Τη μια απ’ τους μαθητές που ήταν όλο κι όλο το σχολείο.
Ν’ ανοίξουμε το κουτί με τις αναμνήσεις.
Να φέρουμε πίσω την παιδικότητα του τοπίου.
Κι ύστερα συναποφασίσαμε να ξαναρχόμαστε.
Και να ευχόμαστε…
Καλό ξεκίνημα, παιδιά, σε όλους.
Ιδιαίτερα σε σας του πρώιμου νηπιαγωγείου για το πρώτο – πρώτο πέταγμά σας απ την αγκαλιά της μανούλας σας.
Και σ’ εσάς συνάδερφοι καλή δύναμη και πολλή αγάπη για να ‘χετε να δίνετε…