Aρκετά χρόνια τώρα με ενοχλούσε- φαντάζομαι και πολύ άλλο κόσμο- μία σοβαρή αντίφαση που υποβόσκει ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα με σοβαρότατες συνέπειες στη υγεία μας.
Στην μία περίπτωση η Πολιτεία έχει θεσπίσει και καλώς έχει κάνει, αυστηρούς Νόμους και πλήθος κανόνων και υποχρεωτικών διαδικασιών φύλαξης φαρμάκων και τήρησης στοιχείων, στατιστικών, καταγραφή ειδικών συνταγών για φάρμακα φυλασσόμενα σε ιδιαίτερα ερμάρια, άλλα σε ψυγείο, υποχρεωτική καταγραφή και υποβολή συγκεκριμένων σκευασμάτων με ειδική διαδικασία, από ειδικό επιστήμονα, με καθορισμένο ωράριο εργασίας που προέβλεπε εφημερίες, διανυκτερεύσεις, καλύπτοντας Κυριακές αλλά και εορτές, όλες τις ημέρες του χρόνου και όλες τις ώρες του 24ώρου, σε διακριτά σημεία ανά την επικράτεια, ώστε να διασφαλίζεται πλήρως η Δημόσια Φροντίδα Υγείας.
Ασφαλώς έγινε αντιληπτό ότι πρόκειται για τη λειτουργία ενός φαρμακείου και εύλογο το ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί: πώς αλλιώς θα μπορούσε η Πολιτεία να προφυλάσσει την υγεία των πολιτών της, αν δεν νομοθετούσε την προστασία της, με τον θεσμό του ελληνικού φαρμακείου, τοποθετώντας ώς υπεύθυνο το φαρμακοποιό, αφενός για όλες τις προαναφερόμενες υπεύθυνες διαδικασίες, αλλά προπαντός, γνώστη των θεραπευτικών ιδιοτήτων των φαρμάκων και της παρασκευής των, αλλά και των παρενεργειών και ανεπιθύμητων ενεργειών των και φυσικά, τον μόνο που θα μπορούσε με ασφάλεια να δώσει στον ασθενή το σωστό φάρμακο που αναγράφεται στη συνταγή του ιατρού, γιατί γνωρίζει τι είναι αυτό που δίνει.
Αρα ο στόχος της τόσον αυστηρής και υπό προϋποθέσεις διαδικασιών λειτουργίας του φαρμακείου, με υποχρεωτική παρουσία του ίδιου του φαρμακοποιού, υπό το άγρυπνο βλέμμα του οποίου ο ασθενής δέχεται την φροντίδα και το φάρμακό του, είναι η μέγιστη θέληση της υπεύθυνης Πολιτείας να διασφαλίσει πλήρως το πολυτιμότερο αγαθό, την υγεία των κατοίκων της, ακόμα και εις το πλέον απομακρυσμένο νησί των πέντε θαλασσών μας.
Τα φάρμακα ως γνωστό, χορηγούνται από τον φαρμακοποιό, κατόπιν γραπτής συνταγής υπογεγραμμένης από τον ιατρό. Πάντα σε καθορισμένη ποσότητα και δοσολογία, ώστε η θεραπευτική αγωγή να είναι συγκεκριμένης διάρκειας, παραπέμποντας ενδεχομένως τον ασθενή σε επανεξέταση. Ομως στην περίπτωση που εμφανίζεται κάποια παρενέργεια ή ανεπιθύμητη ενέργεια, ο ασθενής απευθύνεται κατευθείαν στον ιατρό ή δια μέσου του φαρμακοποιού πάλι στον ιατρό, για την αποφυγή κάθε τυχόν δυσάρεστου επακόλουθου.
Η τυχόν επισήμανση μιας μη επιθυμητής ενέργειας οποιουδήποτε φαρμάκου προωθείται αρμοδίως δια του φαρμακοποιού ή του ιατρού για την δέουσα μελέτη και έρευνα επ’ αυτού και την εν συνεχεία διόρθωση ή παύση της κυκλοφορίας του.
Ο φαρμακοποιός για να φθάσει να είναι πραγματικά φύλακας της Δημόσιας Υγείας, διέρχεται μια πολύ δύσκολη εκπαίδευση, θεωρητική και πρακτική ανωτάτου επιπέδου, με πληθώρα μαθημάτων, κυρίως τα εκτεταμένα κεφάλαια της χημείας (αναλυτική-ανόργανη και οργανική), φαρμακευτική χημεία και παρασκευή φαρμάκων, φαρμακοτεχνία, χημεία τροφίμων, φαρμακογνωσία (φάρμακα προερχόμενα από την φύση φυτικά-ζωικά-ορυκτά και άλλα τα οποία είναι κοινά με της Ιατρικής Σχολής, όπως φαρμακολογία, μικροβιολογία, τοξικολογία, υγιεινή, και επι πλέον κάποια άλλα ακόμα βασικά, που αφορούν και άλλες ειδικότητες.
Εύχομαι να διατηρηθεί επ’ άπειρο ο θεσμός του φαρμακείου με τον υπεύθυνο φαρμακοποιό και το λέω αυτό, γιατί τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες αλλοτρίωσής του από διάφορα κέντρα, κυρίως οικονομικών συμφερόντων. Αυτά τα συμφέροντα, επικαλούμενα δήθεν καλύτερη οικονομία στις τιμές των φαρμάκων, ή τον αυτοματισμό ή ακόμα την εύκολη εκ του μακρόθεν χορήγησής των, λόγω του μεγάλου κεφαλαίου και τεχνολογίας που διαθέτουν, μέθοδοι που στόχο έχουν να «πείσουν» πρώτα την κοινωνία, ότι για το καλό της θα γίνει ό,τι γίνει, με τελικό αποτέλεσμα όμως να την στερήσουν από την προστασία που παρέχει ο φαρμακοποιός.
Την πρόσφορη συμβουλή του, που δεν θα τη βρει πουθενά αλλού, την οποία δίνει απλόχερα και δωρεάν και προπαντός την πιστότητα του ιδίου του φαρμάκου και της αξιόπιστης προέλευσής του, καθώς και την σωστή εκτέλεση της συνταγής για την οποία έχει την απόλυτη ευθύνη που ακολουθεί τον ασθενή. Τα συμφέροντα αυτά ως επί το πλείστον ξένα, αρχικά με την καταπειστική ευγλωττία που μετέρχονται, «περνούν» στις Κυβερνήσεις των Κρατών την ανάγκη της μεταρύθμισης, που μπορεί να μη γίνει αντιληπτή από τις πληθυσμιακές μάζες, ως προς τι είναι αυτό που επιδιώκουν.
Ελπίζω και ευχή κάνω, πως δεν θα μας συμβεί μια τέτοια τραγωδία η οποία θα συμπαρασύρει την τόσο καλά εδραιωμένη και διασφαλισμένη Δημόσια Υγεία, όσον αφορά τα φάρμακα. Η πρόσφατη και απρόσμενη θέση που εξέφρασε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάιντεν για τα εμβόλια και την Παγκόσμια Υγεία, δείχνει την κατεύθυνση που οφείλει να προχωρήσει η παγκόσμια κοινότητα.
Ποια είναι όμως η αντίφαση, του ίδιου Κράτους, που αφορά την ίδια Δημόσια Υγεία, για τους ίδιους κατοίκους της Επικράτειας ;
Ενώ έχει δώσει την περίσσια προσοχή και αφθονία των διασφαλίσεων για την χορήγηση των φαρμάκων και πολύ καλά έχει πράξει,… για την αγορά των φυταφαρμάκων που χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες των οπωροκηπευτικών, τα οποία καθημερινά ευρίσκονται στο πιάτο μας, ασκεί μια χαλαρή πολιτική, που θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει, ανεμπόδιστα και με ευχέρεια, ως αλόγιστη, εγείροντας μάλιστα το ερώτημα: η Δημόσια Φροντίδα Υγείας είναι πραγματικά μία ή δύο;
Tα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στην καλλιέργεια των απαραιτήτων για τον άνθρωπο φρούτων και λαχανικών περνάνε εύκολα στην διατροφική του αλυσίδα και κατά συνέπεια επιβαρύνεται η Δημόσια Υγεία τα μέγιστα, την οποία στην πρώτη περίπτωση φροντίζουμε περί πολλού, ενώ στην δεύτερη την αγνοούμε.
Είναι πολύ σημαντικό, αλλά έχει και πολύ ενδιαφέρον να δοθεί κάποια εξήγηση από τα αρμόδια Υπουργεία, γιατί στην πρώτη περίπτωση (των φαρμάκων) πράττουν το πρέπον, ενώ στη δεύτερη (των φυτοφαρμάκων) μειώνεται η φροντίδα αφού και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι πάντα η διασφάλιση της Δημόσιας Υγείας ;
Ποια είναι δηλαδή η ειδοποιός διαφορά στο σκεπτικό της Πολιτείας με την οποία στη μια περίπτωση ενεργεί, προλαμβάνει και προασπίζει το σημαντικότερο αγαθό του ανθρώπου, χορηγώντας τα φάρμακα «δια χειρός φαρμακοποιού», ενώ στην άλλη, σε αντιδιαστολή, αδιαφορεί και αφήνει την αγοραπωλησία των φυτοφαρμάκων παντελώς ελεύθερη!
Τις ανύπαρκτες ευθύνες δεν ξέρεις πού θα τις αναζητήσεις. Στην αγορά τους; στην πωλησή τους; Στη χρήση τους; Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί σε ποσοστιαία βάση καθώς και του χρόνου της χρήσης αυτών, προ της συγκομιδής των διαφόρων λαχανικών και φρούτων; Και αν υπάρχουν, τηρούνται; Χωρίς να έχομε ακόμα υπολογίσει την ρύπανση του περιβάλλοντος την οποία κουκουλωνόμαστε όλοι μας!
*Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός