Στον πολιτισμό μας, με τους εξωτικούς ανταγωνισμούς, το φθόνο για τον ανώτερο και τα μίση, ο πνευματικός άνθρωπος σπάνια να δει επιθυμητή αναγνώριση όσο είναι ζωντανός. Ο κ. Μανώλης Μακράκης ήταν 100% πνευματικός άνθρωπος. Δόθηκε με μανία στην κατάκτηση της γνώσης, αλλά της γνώσης εκείνης που χρησιμεύει στον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του και να ανυψωθεί στην κλίμακα του ανθρωπισμού.
Επίσης, ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Το να δίνει ήταν τρόπος ζωής, αγαπούσε να δίνει, έδινε όλο του τον εαυτό, την αγάπη του, τον καιρό του, αγαπούσε να μοιράζεται με τους άλλους τους καρπούς των κόπων του, ήταν απλός προσιτός και αριστοκράτης μαζί, ακέραιος στη ζωή και στο ήθος του, στις αρχές και στις πράξεις του, πίστευε πάντα ότι το πνεύμα έχει τα πρωτεία στην κλίμακα των αξιών της ζωής.
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του, ήταν ο πατριωτισμός του, η αγάπη της ιστορίας του τόπου του, η μελέτη, η έρευνα, η επιμέλεια και η αγωνιστικότητα να πετύχει τόσα πράγματα ταυτόχρονα, η αξία της γνώσης που τη μετέδιδε μέσω του περιοδικού του και από τις κατά καιρούς εκθέσεις στην ίδια του την επιχείρηση και για τα οποία τον συγχαίρουμε και τον επιβραβεύουμε, τη δωρεά της βιβλιοθήκης του στο Πολεμικό Μουσείο Επισκοπής, όπως και το αρχείο εφημερίδων της κατοχής, φωτογραφικού υλικού, πίνακες της Κρήτης, αξιόλογες μελέτες του Β’ Πάγκοσμίου Πολέμου, είναι ένας έπαινος, μία παντοτινή μνήμη, ένα άσβηστο κερί, ένα ευλαβικό μνημόσυνο, ένας θαυμασμός, μία ανέγγιχτη μεγαλοσύνη ψυχής.
Η κληρονομιά του στα παιδιά του δεν είναι λόγια η περιουσία, αλλά ένας θησαυρός ανείπωτος, ο θησαυρός του παραδείγματος του ως ανθρώπου και ως πατέρα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό θα προσπαθήσουν να περάσουν στα παιδιά τους.
κ. Μανώλη
Τα λόγια μας, μία προσευχή για εσάς ένα προσκύνημα…
…Είμαστε σίγουροι ότι μας ακούτε, ενώ η ευλογία των αγγέλων θα σας σκεπάζει…
…Το δικό σας χαμόγελο, συνεχίζει τη δική μας τη ζωή..!
Δυό μαντινάδες
Η λεβεντιά με το κορμί, στη μαύρη γης’δεν μπαίνει
και όποιος την έχει στη ζωή, αθάνατος ‘πομένει
Δεν πρέπου ‘ναι τα δάκρυα, σ’ άνθρωπο που αξίζει
γιατί και χώμα να γενεί, τη γη θα τη στολίζει
Και ένα ποίημα
Με το απομεσήμερο να γέρνει σαν μία γιορτή
μέσα απ’ του αιώνα τη σπονδή
και τη σοφία των χρόνων….
εκεί στον πρώτο λίθο των προγόνων
με την λεβέντικη ματιά
να συναντάς ανθρώπους σαν ποίηση φτιαγμένους
και από κόπους κερδίζοντας μία σπλαχνική ευχή
πιο όμορφη ακόμα κι’ απ’ το χάδι
Τόσο… που την κρατάς για πάντα και να θυμάσαι…
…έτσι πρέπει εκείνο τον λεβέντη από την Κρήτη.