Ως επαγγελματίας οδηγός ταξί (40 χρόνια) συνάντησα πάρα πολλά περιστατικά. Ένα από αυτά ήταν όταν το 1972 γύρισα από την Γερμανία και έγραψα στο παμπρίζ του ταξί “Μιλάω Γερμανικά”, έβγαλα και κάρτες και μοίρασα στα ξενοδοχεία. Τότε πολλοί Γερμανοί με έπαιρναν τηλέφωνο και τους πήγαινα σε όλη την Κρήτη.
Ένας απ’ αυτούς ήταν ο αξιωματικός ο οποίος κατέλαβε το αεροδρόμιο του Μάλεμε. Είχε έρθει με τη γυναίκα του και επισκεφθήκαμε το νεκροταφείο στα Χανιά, όπου είχε σκοτωθεί ένας δικός του στρατιωτικός και του πήγε λουλούδια. Μόλις λοιπόν φτάσαμε λέει στη γυναίκα του “παραλίγο να ήμουν κι εγώ εδώ”.
Πήγαμε στο αεροδρόμιο όπου τραβούσε βίντεο και μου έδειχνε που έπεσαν οι αλεξιπτωτιστές και ότι τους περισσότερους τους σκότωσαν Νεοζηλανδοί στρατιώτες. Άλλη μια μέρα τον πήγα σε ορισμένα χωριά και σε πολλά σπίτια που ήταν πολύ δικοί του. Σε κάποιον που έκανα τον διερμηνέα, κατάλαβα ότι τον τροφοδοτούσε διάφορα γερμανικά τρόφιμα γιατί σε ένα σπίτι μας έκαναν τραπέζι και τον ρώτησε αν το κρασί ήταν από το ίδιο αμπέλι που είχαν απυργιάσει με το απύρι που φέρανε από το Λασίθι.
Και έναν περιπτερά τον ρώτησε τι δουλειά έκανε νεαρός και έβγαλε από την τσέπη του μια φωτογραφία που τον είχε και του έβαφε τα παπούτσια του στρατηγού. Πήγαμε σε πολλά σπίτια και όλοι τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Όλοι αυτοί σήμερα έχουν πεθάνει, και ο στρατηγός. Έμαθα πολλά αλλά ουδέποτε είπα πού τον πήγαινα διότι οι απόγονοι είναι εν ζωή. Κι εγώ του έκανα το τραπέζι στο σπίτι μου ως ένα καλό πελάτη.