Συμπληρώθηκαν φέτος εκατό χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, που προοριζόταν να χτίσει μια νέα τάξη πραγμάτων στη θέση της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας.
Το όραμα διαψεύστηκε, κυρίως λόγω του εσωτερικού μας διχασμού, ο Ελληνισμός πληγώθηκε, αφήνοντας προαιώνιες εστίες και αμέτρητα θύματα στη Μικρά Ασία. Βρεθήκαμε τότε οι δύο χώρες, η Ελλάδα και η “νέα” Τουρκία του Κεμάλ, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λωζάνης.
Και μέσα από την πολιτική σοφία του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Ελλάδα αποφάσισε να θυσιάσει πολλά εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να απολαύσει το ιδανικό της μακροχρόνιας ειρήνης και ανάπτυξης. Δεχτήκαμε την ανταλλαγή των πληθυσμών, δεχτήκαμε να παραδώσουμε την Ανατολική Θράκη, γεγονότα που αποδιοργάνωσαν σημαντικά το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα για δεκαετίες.
Φτάσαμε λοιπόν ένα αιώνα μετά, να έχουμε απέναντί μας μια Τουρκία που για πρώτη φορά εμφανίζεται όχι απλά ως ο «νταής» στην περιοχή μας, αλλά συνολικά ως συστημικός κίνδυνος. Έχουν εγκαταλείψει την πολιτική της καλής γειτονίας εδώ και δεκαετίες, με σύντομα μόνο διαλείμματα, είναι όμως πρωτοφανής η ένταση και η έκταση που λαμβάνει η επιθετικότητα των Τούρκων «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ.
Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύματα εμφανίζονται απανωτά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης προαναγγέλοντας την Τουρκία ως τον επόμενο μεγάλο κίνδυνο για τη Δύση. Κι εμείς είμαστε, για πολλοστή φορά στην Ιστορία μας, οι πρώτοι που χτυπά αυτό το κύμα του κινδύνου.
Ο αναθεωρητισμός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει διαποτίσει την τουρκική κοινωνία και πολιτική. Δεν του είναι αρκετό να γκρεμίσει όλες τις καταστατικές αρχές της σύγχρονης Τουρκίας. Θέλει να γκρεμίσει και το διεθνές περιβάλλον πάνω στο οποίο χτίστηκε αυτή.
Απλώνει τα χέρια του στη Μεσόγειο, στην Αφρική, στον Καύκασο, στον αραβικό κόσμο, στην κεντρική Ασία, απλώνει τα χέρια του αναζητώντας την αναβίωση του οθωμανικού μεγαλείου, ως τελικό προορισμό της πορείας του. Σκοπός του είναι η ανασύσταση της αυτοκρατορίας και του χαλιφάτου με μια προσωπική του πολιτική δυναστεία. Αν νομίζει όμως ότι όλος ο κόσμος είναι όπως το εσωτερικό της χώρας του, όπου έμεινε χωρίς αντιπάλους, είναι γελασμένος.
Τα όρια επέκτασης της Τουρκίας είναι πολύ στενά και είναι χαραγμένα στην ιστορική μας μνήμη. Εμείς ειδικά, οι απόγονοι των ξεριζωμένων του Μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά και όλοι οι Έλληνες έχουμε την ιστορική συνείδηση να υψώνουμε ένα τείχος ευθύνης και αποφασιστικότητας απέναντι στον Μουσολίνι της Ανατολίας.
Έχουμε έγκαιρα καταθέσει πολλά στο καταπίστευμα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών στην περιοχή μας. Πρόσφατα ακόμα κάναμε ως χώρα μεγάλες υποχωρήσεις με συναισθηματικό κόστος για τον λαό, προκειμένου να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις μας με τα γειτονικά Σκόπια.
Οποιαδήποτε προσπάθεια εκβιασμού της Ελλάδας, για να δεχτεί αναθεώρηση του γράμματος και του πνεύματος της Συνθήκης της Λωζάνης δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Η Λωζάνη δεν είναι αφετηρία συζήτησης, είναι τελικός προορισμός κάθε συζήτησης για τα διμερή ζητήματα. Και ήρθε μάλιστα η ώρα να βάλει και η Ελλάδα στο τραπέζι μια σειρά από θέματα που έχουν να κάνουν με τις χρόνιες καταπατήσεις της συνθήκης από την Τουρκία.
Περιθώρια ανοχής σε εκβιασμούς δεν υπάρχουν πλέον, η Ελλάδα έχει φροντίσει να το ξεκαθαρίσει αυτό, έχει αξιοσημείωτο διπλωματικό κεφάλαιο και ικανές Ένοπλες Δυνάμεις, οψέποτε χρειαστεί να προστατεύσει την ακεραιότητά της.
Γιατί ο αυταρχικός ηγέτης της Άγκυρας δεν ενδιαφέρεται για τη διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, ενδιαφέρεται να υποτάξει την Ελλάδα με τον φόβο. Φόβος λοιπόν εδώ δεν υπάρχει, μόνο ευθύνη και απόφαση. Αν για τον Ερντογάν τελικός προορισμός είναι ο θρόνος του σουλτάνου και χαλίφη, για τους Έλληνες είναι η εθνική αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Και έχουμε πληρώσει το εισιτήριο καιρό τώρα.