Πώς αλλάζουν οι καιροί και πώς τους βλέπουμε εμείς οι ηλικιωμένοι που μεγαλώσαμε σε δύσκολες εποχές, θυμάμαι ακόμη και τους Γερμανούς στρατιώτες. Μεγάλωσα στο Μεταξοχώρι όπου ήμασταν δέκα αδέρφια και στο χωριό τότε δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε αυτοκίνητο, υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο για όλο το χωριό.
Όταν συνέβαινε κάτι σε κάποιο χωριανό, έτρεχαν όλοι να βοηθήσουν.
Θυμάμαι ένα περιστατικό όταν ένα παιδί έπαθε κάτι και παρέλυσε, μαζεύτηκε όλο το χωριό και αποφάσισαν να το μεταφέρουν στο Ηράκλειο, όμως αμάξι δεν περνούσε το δρόμο το χειμώνα έτσι βγάλανε μια πόρτα από ένα σπίτι και το μετέφεραν πάνω σε αυτή στο δρόμο που περνούσε το λεωφορείο του Πύργου, 2 χιλιόμετρα περίπου και το πήγαν στο Πανάνειο νοσοκομείο.
Όταν άρχισαν στο χωριό να ρίχνουν τις πρώτες ταράτσες, μαζευόντανε όλες οι γυναίκες και κουβαλούσαν το νερό και οι άνδρες το μπετόν και βοηθούσαμε και εμείς οι πιτσιρικάδες. Όταν τελειώνανε, ο νοικοκύρης έσφαζε ένα πρόβατο και γινότανε ολόκληρο γλέντι.
Σήμερα, όταν ρίχνουν μια ταράτσα, οι μισοί χωριανοί καλούν την αστυνομία και οι άλλοι μισοί το Δήμο και δε μιλάω για το χωριό μου, γενικά για όλη τη Κρήτη.
Να πώς αλλάζουν οι καιροί.