Φέτος νιώθω ότι οι εκπαιδευτικοί πέφτουν στον λάκκο με τα φίδια ή αν προτιμάτε, στην αρένα με τα θηρία έτοιμα να τους κατασπαράξουν
Πραγματικά, αναπολώ την εποχή που με ρώτησε ο αρχισυντάκτης «Φέτος, δε θα βάλουμε τίτλο “Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς εκπαιδευτικούς”;». Όχι ότι έχουν καλυφθεί όλα τα κενά αλλά είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, η πρώτη φάση των προσλήψεων είναι αρκετά γενναία, με αποτέλεσμα να μην έχουμε το περιθώριο για πομπώδεις εκφράσεις, τύπου «Πήγαν οι μαθητές, έλειπαν οι καθηγητές».
Φέτος, όμως, τείνω να σκέφτομαι, «μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημά μας»…
Η πανδημία αυτή καθεαυτή δε με προβληματίζει τόσο. Τα μέτρα έχουν ανακοινωθεί, δεν αισθάνομαι ασφαλής, ως μητέρα μιλάω. Έχω εξοπλιστεί με μάσκες, ευτυχώς έχω και δικά μου παγουρίνο, δεν χρειάζεται να ευχαριστήσω κανένα Ίδρυμα ή Υπουργείο που, όπως έχω ξαναγράψει, μου ζητά κάθε χρόνο να προμηθευτώ σχολική ύλη ή μέσα και από τη δική μου συνδρομή, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων να βάψει το σχολείο…
Φέτος νιώθω ότι οι εκπαιδευτικοί πέφτουν στον λάκκο με τα φίδια ή αν προτιμάτε, στην αρένα με τα θηρία έτοιμα να τους κατασπαράξουν. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παντού και με τις συνθήκες που πρέπει σχολικές καθαρίστριες είναι απλώς σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς να θέλω να το υποβαθμίσω.
Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως σε μία συγκυρία που θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς να κρατιούνται χέρι- χέρι για να κυλήσει αυτή η χρονιά ομαλά, μία «ανάσα» πριν από τον αγιασμό, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ψάχνουν από τώρα να βρουν δικηγόρο για να τους προστατεύσει σε διαμάχες που ήδη έχουν ξεσπάσει.
Οι λεγόμενοι «αρνητές της μάσκας» και γενικότερα γονείς που αρνούνται να τηρήσουν τα μέτρα ασφαλείας, που προειδοποιούν για κινητοποιήσεις και «ντου» την ημέρα του αγιασμού, που μιλούν για καταλήψεις και ζητούν από τους διευθυντές σχολείων να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι το παιδί τους δε θα πάθει τίποτα, όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί τις τελευταίες βδομάδες και ένα κίνημα που ολοένα και φουντώνει δεν προβληματίζει απλώς, σπείρει τον πανικό στους εκπαιδευτικούς.
Κάποιοι λένε ότι δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν τα σχολεία υπό αυτές τις συνθήκες και ζητούν απεγνωσμένα από το Υπουργείο να τους παρέχει κάλυψη για ό,τι μπορεί να συμβεί.
Παράλληλα, όλοι αναρωτιούνται πόσο παιδαγωγικά ορθό είναι να διώξει ένας εκπαιδευτικός ένα παιδί που δεν φοράει μάσκα ή να το οδηγήσει σε έναν ειδικό χώρο… στην απομόνωση, όπως ειπώθηκε.
Δυστυχώς, φέτος, όλοι θα σκεφτούμε ότι στα χρόνια της αθωότητας είχαμε απλώς ελλείψεις εκπαιδευτικών. Μακάρι, ξαναλέω, να ήταν και φέτος αυτό το πρόβλημά μας. Γιατί αυτό λύνεται, χρειάζονται κινητοποιήσεις, πιέσεις προς όλους τους υπεύθυνους αλλά λύνεται.
Το άλλο θέμα, όμως, είναι βαθύ, αποκαλύπτει πληγές της κοινωνίας μας. Παθογένειες που βγαίνουν προς τα έξω με τη χειρότερη μορφή, γιατί κάποιοι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν ως ασπίδα τα παιδιά τους για να καλύψουν τα δικά τους νώτα ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Καλή σχολική χρονιά, είπαμε;