«Ένα ποτήρι δροσερό νερό είναι η ζωή». Με αυτή τη ρήση του Καζαντζάκη που συμπυκνώνει στωϊκά το μεγαλείο, αλλά και την τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής, αγαπημένε εξάδελφε, Κώστα, μας υποδεχόσουν τις πρώτες μέρες στο κρεβάτι του πόνου. Διατήρησες αυτές τις δύσκολες στιγμές της δοκιμασίας ακμαίο το ηθικό σου στην άνιση μάχη που έδωσες θαρραλέα με τον ύπουλο εχθρό της νόσου που έτρωγε τα σωθικά σου υπόγεια, επιθετικά, αποδυναμώνοντας μέρα με τη μέρα την αξιοθαύμαστη για 76 χρόνια υγεία σου, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να κάμψει και το φρόνημά σου.
Γαλουχημένος με το ατίθασο πνεύμα, την απαράμιλλη παλικαριά και το Προμηθεϊκό Ήθος του πατέρα σου, του Σπαχογιώργη, δεν παραδόθηκες στην επέλαση του επιθετικού εχθρού, στην επέλαση της νόσου που εκδικητικά θέλησε να σου αφαιρέσει το δικαίωμα στα ήρεμα και γαλήνια γηρατειά, να σου ακυρώσει τη δυνατότητα να σφραγίσεις με έναν ομαλό τρόπο την εποικοδομητική πορεία της δημιουργικής ζωής σου.
Γεννημένος μέσα στην ταραχή του πολέμου, το 1944, πήρες από τα γεννοφάσκια σου το «βάφτισμα» της αντίστασης στη βαρβαρότητα, έχοντας ως πρότυπο την υπερηφάνη και πρωτοπόρα μαχητική στάση του πατέρα σου, των θείων σου και των λοιπών συγγενών σου, που σου χάρισαν το στιβαρό πρότυπο της αξιοπρέπειας, της ντομπροσύνης, της παλικαριάς. Της παλικαριάς που -ενώ δε φείδεται της πολεμικής αρετής όπου είναι αναγκαία- ωστόσο επιλέγει το δρόμο σταθερά και εδραιώνεται στη βάση της σύνεσης, του ντόμπρου και σταράτου λόγου. Εκείνου του λόγου που έχει την απόλυτη συνείδηση της ηθικής και κοινωνικής αρετής, της αρετής που στεριώνει και ισχυροποιεί τη συλλογική ζωή του κακοτράχαλου και άγονου χωριού των Ανωγείων, που έχει όμως ένα μοναδικό τρόπο να γονιμοποιεί την ευαισθησία και να καλλιεργεί το φιλότιμο.
Ακολουθώντας αυτήν την κοινωνική και οικογενειακή αρχή της φιλοτιμίας, αγαπητέ εξάδελφε Κώστα, επιδόθηκες στον ωραία αγώνα της μόρφωσης στα σκοτεινά μεταπολεμικά χρόνια της φτώχειας και των στερήσεων, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστο ζήλο για τη μάθηση, την πρόοδο, την επιστήμη. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο των γυμνασιακών σου σπουδών στο Σταυράκειο Γυμνάσιο των Ανωγείων, διεκδίκησες και πέτυχες την ανώτερη μόρφωση των νομικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου και άσκησες το επάγγελμα του δικηγόρου στα πρώτα χρόνια της πορείας σου, ανοίγοντας το δύσκολο δρόμο για τα γράμματα και τη φιλομάθεια στον ευρύτερο συγγενικό κύκλο, δρόμο που ακολουθήσαμε με πάθος και πίστη πολλά από τα μικρότερα πρώτα ξαδέλφια σου, που ανοιχτήκαμε, με τη σειρά μας στο πολυδαίδαλο τοπίο των πανεπιστημιακών σπουδών.
Έχοντας στη φαρέτρα σου τον εξοπλισμό της κοινωνικής προσφοράς, όπως τον διδάχτηκες από το σπίτι σου, όπως τον βίωσες στην υποστηρικτική στάση του πρωτότοκου αδελφού σου, του Αντώνη και της πολυαγαπημένης και μοναχοκόρης αδελφής σου Δώρας, γαλουχημένος με τις πατροπαράδοτες αξίες του σεβασμού των λαϊκών ανθρώπων του μόχθου, ξεκίνησες την επαγγελματική σου καριέρα ως δικηγόρος, με την εμπνευσμένη έκδοση της εφημερίδας «Η Φωνή των Ανωγείων». Με την έκδοση αυτής της εφημερίδας, επεδίωκες να δώσεις πράγματι «φωνή»..στους..αποκλεισμένους, τους ξωμάχους, στους ταπεινούς ανθρώπους, τους σεμνούς οικοδόμους του πολιτισμού του γενέθλιου τόπου που έχει ως κορωνίδα του το φιλότιμο, τη φιλεργατικότητα, το τίμιο ψωμί και το καθαρό μέτωπο. Ζώντας από τα παιδικά σου χρόνια το καθάριο βλέμμα της αντρειάς και τίμιας στάσης του πατρικού προτύπου, ένιωσες την ανάγκη να δώσεις λόγο σε αυτούς τους ανθρώπους που στην πράξη δείχνουν να γνωρίζουν τι σημαίνει να τηρείς το λόγο σου και να σέβεσαι τα λόγια σου, έτσι συντέλεσες καθοριστικά στην εδραίωση του συλλογικού ιστού της ανωγειανής κοινωνίας που αποτελεί και το θεμέλιο του οικοδομήματός της. Βιώνοντας σε όλη την πορεία της ζωής σου το βάρος της ηθικής, οικογενειακής και κοινωνικής κληρονομιάς, προσπάθησες από τα πρώτα βήματα του ανοιγματός σου στην κοινωνία, να προσφέρεις από το νέο πόστο του επιστήμονα και του ευαισθητοποιημένου ανθρώπου των γραμμάτων.
Ακολουθώντας σταθερά τις επιταγές αυτών των πατροπαράδοτων “συμβολαίων”, διαμόρφωσες αντίστοιχα και την οικογενειακή σου ζωή, έχοντας στο πλευρό σου ως άοκνη συνοδοιπόρο στις δύσκολες και τις εύκολες στιγμές, τη σεμνή επιστημόνισσα Αργυρώ Πολυχρονάκη-Σπαχή. Τα δυο παιδιά σου, ο Γιώργης και η Χρυσή, οικοδομώντας, με τη σειρά τους, το δικό τους οικογενειακό και κοινωνικό τοπίο, με τους συντρόφους τους, την Ελένη και το Βασίλη αντίστοιχα, μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά τους και εγγόνια σου, τις ηθικές επιταγές της οικογενειακής και κοινωνικής κληρονομιάς τους, πιστοί στο δρόμο της ευπρέπειας και της αξιοπρέπειας που τους δίδαξες μαζί με τη σύντροφο της ζωής σου.
Στη σύζυγο, τα παιδιά σου και τις οικογένειές τους, στην πολυαγαπημενη, μονάκριβη αδελφή Δώρα, στον αδελφό σου Αντώνη και στην οικογένειά του, σε όλους εμάς, τους συγγενείς και τους φίλους -που με οδύνη ο αιφνίδιος θάνατός σου μας αναγκάζει να σου απευθύνουμε τον ύστατο αποχαιρετσιμό- αφήνεις ως παρακαταθήκη τα εποικοδομητικά σου ανοίγματα στα γράμματα και την κοινωνία και τη σταθερή πίστη σου στις αξίες της συλλογικής ζωής.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει…