Μια εικόνα χίλιες λέξεις, πράγματι! Πράγματι όταν έχεις μπροστά σου μια εικόνα, είτε σε χαρτί, είτε σε φυσική θωριά, μπορείς, για την εικόνα αυτή, να πεις χίλιες λέξεις, οι οποίες να αποκρυσταλλώνουν χαρά, λύπη, χαμόγελα, ευτυχία, δυστυχία και άλλα πολλά συναισθήματα, που σου γεννιούνται εκείνη την ώρα, που βλέπεις την εικόνα.
Εγώ θα σταθώ σε δύο εικόνες πολύ πρωινής προβολής, οι οποίες έχουν να κάνουν με την εικόνα που αντίκριζα κάθε πρωί κατά τη διάρκεια ενός περίπατου και την εικόνα που αντίκρισα σήμερα το πρωί στην ίδια ακριβώς διαδρομή του περιπάτου μου.
Και ο πρωινός περίπατος αρχίζει στις 6.00 το πρωί και τελειώνει στις 8.00 π.μ. Δηλαδή κρατά δύο ώρες περίπου . Αυτόν τον περίπατο τον κάνω από τον Φεβρουάριο του 1988 μέχρι σήμερα, αν βέβαια εξαιρέσουμε τις ημέρες της καραντίνας, όπου καθόμουν στο σπίτι .
Ο περίπατος αυτός άρχιζε και αρχίζει από το Εργατικό Κέντρο, επί της Λ. Δημοκρατίας, όπου και το σπίτι μου, και συνεχίζει μέσω της Πλατεία Ελευθερίας, οδός Μιλάτου, Μεραμβέλλου, Άγιος Τίτος, 25ης Αυγούστου, και τερματίζει, για επιστροφή, στο φάρο του Βόρειου Λιμενοβραχίονα .Τη λεγομένη, κατά τόν φίλο Ιατρό Γ. Χονδράκη «Λεωφόρος μπάι πας (bypass)»
Η επιστροφή δε, γίνεται από 25ης Αυγούστου, Μαλικούτη, Ευρώπης, Μεραμβέλλου, Μ.Αρκαδίου, Πλατεία Μουσείου, Πιάτσα ΤΑΧΙ πλ. Ελευθερίας, Δημοκρατίας όπου και τελειώνει.
Είναι μια διαδρομή περίπου 10 χιλιομέτρων να πάς και να γυρίσεις. «aller-retour»
Η περιγραφή της διαδρομής δεν έχει να κάνει ούτε με το μήκος, ούτε με τη διαφήμιση των τόπων και χώρων επίσκεψης, ούτε με προσωπική προβολή, γιατί δεν έχει σοβαρό νόημα.
Έχει να κάνει σοβαρά και αυστηρά και μόνον με την επίδραση του κορωνοϊού στην οικονομική δυσπραγία που επικρατεί σε άτομα, σε οικογένειες, σε κέντρα καφέ, σε κέντρα εστίασης και όλα τα συναφή πρωϊνά επαγγέλματα και κατ επέκταση και σε όλο το εμπορικό κύκλωμα μιας που η διαδρομή καλύπτει αρκετά μέρη της τουριστικής ανθρώπινης παρουσίας.
Καθημερινή, προ κορoναϊού βόλτα, ήταν θεού χαρά από πάσα άποψη ιδίως από συναισθηματική, που ένιωθα υπέροχα βλέποντας καθημερινά πλήθος τουριστών εγχωρίων και ξένων να κατακλύζουν αυτούς τους δρόμους τους οποίους εγώ περπατούσα, τους φίλους, τους γνωστούς, άγνωστους να περιμένουν με χαρά να μεταβούν στην εργασία τους.
Ξεκινώντας από τη Λ. Δημοκρατίας αντάμωνα μια μεγάλη συντροφιά ανδρών και γυναικών να στέκονται στο πεζοδρόμιο και να περιμένουν το τουριστικό λεωφορείο της τάδε Τουριστικής μονάδας για να τους μεταφέρει στην κανονική τους εργασία .
Προχωρώντας στο άγαλμα του Ελ. Βενιζέλου άλλη μεγάλη συντροφιά και να περιμένει κι αυτή πάλι το Τουριστικό Λεωφορείο. Στην Αρχή της Λ. Ικάρου άλλοι εργαζόμενοι να περιμένουν να φτάσει το αυτοκίνητο, είτε τουριστικό λεωφορείο, είτε το 8θέσιο,12θέσιο, πολυθέσιο της Ξενοδοχειακής εταιρείας, για να τους μεταφέρει στην εργασία τους.
Όσον αφορά τα TAXI, υπήρχαν ελάχιστα στο σταθμό της Πλ, Ελευθερίας (Χωρίς Οδό), γιατί τα περισσότερα είχαν φύγει, είτε για λιμάνι, είτε για Αεροδρόμιο προς μεταφορά, εγχωρίων και ξέων επιβατών –επισκεπτών, στα διάφορα ιστορικά, αρχαιολογικά κλπ μέρη της πόλης ή της ενδοχώρας.
Φτάνοντας στην 25ης Αυγούστου δεν χόρταινε το μάτι μου να βλέπω ομάδες ξένων τουριστών και εγχωρίων να ανηφορίζουν προς την πλατεία των λιονταριών, τόπος μαγευτικός από πάσα άποψη, για να απολαύσουν είτε τον πρώτο τους καφέ, επι τη αφίξει στο Μ. Κάστρο, είτε μια παραδοσιακή μπουγάτσα, είτε ό,τι άλλο προτιμούσαν.
Πάρα πολλές φορές οδήγησα ξένους επισκέπτες στην Κρήνη Μοροζίνη, στην πλατεία λιονταριών. Τα Τουριστικά Βαπόρια αραγμένα και, αν όχι χιλιάδες, εκατοντάδες άνθρωποι να αποβιβάζονται και να επιβιβάζονται, σε όποιο μέσον επιθυμούσαν για να απολαύσουν, αυτό για το οποίον ήρθαν στον τόπο μας. Οι αφίξεις όμως αυτές είτε αεροπορικώς είτε ακτοπλοϊκώς ήταν πάντα μια καλά -καλή οικονομική ανάσα στους εμπορικούς πνεύμονες της πόλης μας και όχι μόνον.
Την ανάσα δε αυτή την αισθανόταν άτομα, οικογένειες, καταστήματα πάσης πώλησης, η διαφήμιση των προϊόντων μας, η αγορά τουριστικών κρητικών ειδών. Γιατί μια ανάσα χρηματικού οξυγόνου πάντα αναζωογονεί, γιατί είναι φάρμακο όλων των ανθρωπίνων καταστάσεων. Η επιστροφή μου γίνεται από την οδό Μαλικούτη, την όδο Ευρώπης, Μεραμβέλλου, Olive Green Hotel, Μελιδονίου και φτάνω στην πλατεία Μουσείου.
Όταν έφτανα στην πλατεία αυτή δεν μπορούσα να περάσω προς τα Γραφεία Τουρισμού, από τον υπερβολικό αριθμό των τουριστικών Λεωφορείων, τα οποία ήταν σταθμευμένα, με μηχανή αναμμένη, stand by, σε αναμονή, για να περιμένουν εκατοντάδες τουρίστες για επίσκεψη διαφόρων μερών του Νησιού μας.
Τα καφέ της πλατείας Ελευθερίας γεμάτα από τους, άρτι αφιχθέντες τουρίστες κλπ. Γενικά μια εικόνα που όσες λέξεις και να έλεγα προσπαθούσα να την απολαύσω γιατί μου γέμιζε, τον κόσμο μου, με τη θωριά της με χαρά για την συνεχή εργασία τόσων και τόσων συμπολιτών μας, καταστημάτων, ξενοδοχείων, γραφείων τουρισμού, πρακτόρων, κ.λπ. ώστε και ο πιο συγκρατημένος θα θαύμαζε την ευμάρεια που επικρατούσε στην πόλη του Μ. Κάστρου.
Βλέποντας αυτή την περιγραφείσα εικόνα και ο πιο επιφυλακτικός, συγκρατημένος και μετριοπαθής θα την εξυμνούσε και θα χαιρόταν για την οικονομική και επαγγελματική απόδοση όλων των επαγγελμάτων.
Πιο αργά μετά τις 9.00 το πρωί κατέβαινα στην πλατεία Ελευθερίας και διέσχιζα την οδό Δαιδάλου και κατηφόριζα προς το πάρκο Θεοτοκόπουλου. Υπήρχε πολλές φορές το αδιαχώρητο για να περπατήσω την όδο Δαιδάλου, από τον πολύ κόσμο ιδιαίτερα ξένους τουρίστες και πολλές φορές, για ένα καφέ στην πλατεία Καλλεργών, δύσκολα εύρισκες κάπου να καθίσεις.
Αυτή είναι μια εικόνα προ Κορωνοϊού την οποία είχα καθημερινά μπροστά μου την έβλεπα και χαιρόταν η καρδιά μου. Σήμερα το πρωί ξεκίνησα την ίδια διαδρομή για να αντικρύσω μια εικόνα που από την ανυπαρξία περιεχομένου εικόνας, μάτωσε η καρδιά μου.
Κανένας εργαζόμενος δεν περίμενε στις παλιές προαναφερθείσες στάσεις .Λέω μήπως είναι νωρίς και κάνω λάθος, γι αυτό περίμενα λίγο να ιδώ κάτι στο περιεχόμενο της εικόνας, μα… του κάκου, όλα μαύρα στην όψη της εικόνας γιατί κανείς εργαζόμενος δεν περιμένει πιά.
Στους άδειους δρόμους μονάχα πεταμένα γάντια και απολυμαντικά εξαρτήματα μιας καταστροφικής πανδημίας.
Η ουρά των ΤΑΧΙ δεκάαααδων μέτρων!
Η 25ης Αυγούστου άδεια, μα όταν λέμε άδεια, ούτε ψυχή να ανεβαίνει για να επισκεφτεί τα μαγαζιά μας, τους φιλόξενους και φιλότιμους καταστηματάρχες που τόσο τους περιμένουν!
Και το πιο συγκινητικό από όλα:
Ορισμένοι καταστηματάρχες εμφορούμενοι από διάφορες συναισθηματικές και ευαίσθητες ψυχικές χορδές, διατηρούν τους υπαλλήλους τους, γιατί κι αυτοί γονείς είναι. Αυτοί οι υπάλληλοι με ευγνωμοσύνη, με την άπειρη αγάπη, στοργή, καρτερικότητα, και υπακοή προς το αφεντικό τους, αλλά και προς τους πελάτες, προσπαθούν και τους βλέπεις να στέκονται με εκείνον τον πολιτισμένο τρόπο υποδοχής, σεβασμού και ευπρέπειας και σου γελούν, αν και μόνον αυτοί γνωρίζουν τον σημερινό ψυχικός τους πόνο, αλλά και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της επιχείρησης. Να λοιπόν για μια εικόνα πόσες λέξεις μπορείς να γράψεις ή να πεις, που είτε σε πληγώνουν, είτε σε διασκεδάζουν.
Και εσύ διερωτάσαι. Ως πότε αυτή η άθλια οικονομική εικόνα θα προβάλλεται μπροστά μας και πόσες λέξεις θα αντέξεις ακόμη να πεις ή να γράψεις;
Έως πότε η ψυχική αντοχή, η οικονομική, η τουριστική, η εμπορική, η οικογενειακή, η τραπεζική, η εργασιακή, αφού ο άνθρωπος δεν είναι από ατσάλι; Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, που δεινοπαθούν και μαζί με αυτούς κι εμείς, χρειάζονται την αγάπη μας, την συμπαράστασή μας, την ψυχική υγεία, την οικονομική ενίσχυση, την τραπεζική και κρατική κατανόηση και γενικά κάθε είδους κατανόηση για να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, πριν είναι πολύ αργά.
Αν η δυστυχία δημιουργεί ευαισθησία, δηλαδή βαθειά κατανόηση της επικρατούσας κατάστασης, είναι καιρός να δείξουμε όλοι μας την ευαισθησία μας Μια καταιγίδα είναι και μόλις περάσει θα έρθει κι η ξαστεριά, γιατί μετά την καταιγίδα ο ουρανός ξαστερώνει.
Άραγε ποιος την έστειλε τούτη τη…καταιγίδα ! Σε δοκιμή μας βάνει ο Θιός; Ας είναι Αυτός Ελπίδα.