Τα βέλη του έρωτα δεν υπολογίζουν ηλικία, βρίσκουν πάντα τον στόχο, ακόμα και μέσα σε ένα γηροκομείο! Ρομαντικές ιστορίες με πρωταγωνιστές άτομα που αγαπήθηκαν και αποφάσισαν να ενωθούν με τα ιερά δεσμά του γάμου μπορούν να διηγηθούν οι εργαζόμενοι στο γηροκομείο των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων Ανδρέα και Μαρίας Καλοκαιρινού που λειτουργεί από το 1956.
Η «Π» βρέθηκε στο γηροκομείο και συνομίλησε με ανθρώπους που έχουν επιλέξει να συνεχίσουν εκεί τις ζωές τους.
Ο διευθυντής του γηροκομείου, κ. Αλέξανδρος Καλλέργης, αναφέρει πως αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται 85 άνδρες και γυναίκες, ενώ μέχρι σήμερα έχουν περάσει από το γηροκομείο περισσότερα από 1750 άτομα.
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία τρόφιμος του γηροκομείου είναι 108 ετών, η μικρότερη μόλις 60 χρονών, ενώ ο παλιότερος είναι από το 1993.
Ο κ. Καλλέργης αναφέρει πως στόχος του προσωπικού του γηροκομείου είναι ο κάθε τρόφιμος να αισθάνεται όσο το δυνατό πιο κοντά στη ζωή που είχε πριν περάσει το κατώφλι του.
«Δε θέλουμε να νιώθει απομονωμένος, ότι ήρθε εδώ για να πεθάνει αλλά ότι ήρθε για να κάνει νέα πράγματα», αναφέρει. Υπάρχουν άνθρωποι που διάβασαν, έδωσαν εξετάσεις, τελείωσαν το δημοτικό, δημιούργησαν φιλίες, ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους εκτός γηροκομείου.
«Δε θέλουμε να νιώθουν ότι εδώ ήρθαν για να κλειστούν σε ένα μέρος, προσπαθούμε να τους κρατάμε σε εγρήγορση, κινητική και νοητική, να πηγαίνουν εκδρομές, να δημιουργούν παρέες, να έχουν ελευθερία κινήσεων, να μη νιώθουν περιορισμένοι», αναφέρει ο κ. Καλλέργης.
Οι τρόφιμοι ακολουθούν συγκεκριμένη ρουτίνα, με το πρωινό, τις ομάδες με την κοινωνική λειτουργό, όπως είναι οι ομάδες ενίσχυσης μνήμης, προσανατολισμού στην επικαιρότητα, σε χώρο και χρόνο, οι τρόφιμοι έχουν τη δυνατότητα να συζητούν ό,τι τους απασχολεί, υπάρχουν δραστηριότητες ψυχαγωγίας, γίνονται κατασκευές.
Πριν από την πανδημία, υπήρχαν εθελοντές που βοηθούσαν στο έργο του γηροκομείου, κοινωνιολόγος, μέλη της ομάδας Διαβάζω για τους Άλλους. Μεταξύ των 30 εργαζομένων της δομής είναι οι διευθυντής, διαχειριστής, κοινωνική λειτουργός, γραμματέας, φύλακες, νοσηλεύτριες, κοινωνικοί φροντιστές, τραπεζοκόμος, μαγείρισσες, κηπουρός, ενώ υπάρχει συνεργασία με γιατρούς, όπως ουρολόγος αλλά και φυσικοθεραπεύτρια.
Οι πόρτες του Ιδρύματος έκλεισαν στις αρχές του Μαρτίου, λόγω κοροναϊού, ενώ τέλη Μάϊου βρέθηκε στο γηροκομείο κλιμάκιο του ΕΟΔΥ για να ελέγξει το προσωπικό, στο πλαίσιο δειγματοληπτικών ελέγχων για την πανδημία.
Ήταν η πρώτη φορά που το γηροκομείο γύρισε την πλάτη του στον έξω κόσμο, πριν από τον κοροναϊό, γίνονταν επισκέψεις φίλων και συγγενών ενώ οι τρόφιμοι προτρέπονταν να κάνουν βόλτες, να συγχρωτίζονται, να κάνουν διακοπές στο χωριό.
Ο κ. Μανώλης Θεοδοσάκης, από το Σκαλάνι, ο οποίος ζούσε στο Ηράκλειο, τονίζει πως η εξυπηρέτηση όλου του προσωπικού είναι άριστη, όλοι οι εργαζόμενοι τους φροντίζουν, νοιάζονται για το πότε πρέπει να παίρνουν τα φάρμακά τους. «Ούτε στο σπίτι μου, όταν ζούσε η συγχωρεμένη γυναίκα μου δεν είχα τέτοια περιποίηση και ευγνωμονώ την κόρη μου που τη φώτισε ο Θεός και είπε να έρθω στο γηροκομείο, έχω βρει την υγεία μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο ίδιος ήταν δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και πέρασε το κατώφλι του γηροκομείου αφού είχε ένα πρόβλημα υγείας. Καμαρώνει για τα παιδιά και τα εγγόνια του που σπουδάζουν. «Εδώ είμαι υπερευχαριστημένος, έχω την κατάλληλη θεραπεία, ακριβώς ό,τι χρειάζομαι», αναφέρει.
Επί έξι χρόνια ζει στο γηροκομείο η κ. Μαρία Τσιντάρη, από τις Γωνιές, η οποία αρχικά είχε αποφασίσει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της εκεί μαζί με τον αδελφό της. Ήταν παντρεμένη επί 14 χρόνια και όταν έχασε τον άντρα της έμεινε μαζί με τον αδελφό της, ο οποίος αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και έφυγε πριν κάποια χρόνια.
Η κ. Τσιντάρη αναφέρει πως το προσωπικό του γηροκομείο τους περιποιείται πάρα πολύ, καλύτερα και από τη μητέρα της όταν ήταν παιδί! Την ώρα του φαγητού, οι εργαζόμενοι κάνουν βόλτες στην τραπεζαρία και αν κάποιος δεν τρώει του φέρνουν αμέσως άλλο φαγητό.
Η ίδια απολαμβάνει τα διάφορα μαθήματα που παρακολουθεί, όπως τα εργόχειρα. Όπως λέει, στην καραντίνα δεν κατάλαβε ότι αναγκάστηκαν να κλειστούν μέσα ενώ πριν από την πανδημία έκαναν πολλές εκδρομές και βόλτες στο Ηράκλειο.
Η κ. Ειρήνη Τυλλιανάκη παραμένει κοκέτα και στα 91 της χρόνια! Στο γηροκομείο ζει δέκα περίπου χρόνια και φροντίζει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή, την επαφή με τους άλλους τρόφιμους και το προσωπικό, τον κήπο…
Είχε εργαστεί ως νοσηλεύτρια και συνεχίζει να ασκεί, κατά κάποιο τρόπο, το επάγγελμά της αφού παρέχει τις υπηρεσίες της σε όποιον χρειάζεται. Δηλώνει φανατική αναγνώστρια της «Π»! Είναι από τους Αγίους Δέκα αλλά για χρόνια ζούσε στον Μασταμπά.
Αισθάνεται ασφαλής στο γηροκομείο, όπως λέει κατά τη διάρκεια της καραντίνας δεν ακούστηκε ένα «γκούχου». «Ποτέ δε θυμάμαι να πω ότι έπληξα εδώ», αναφέρει. Της αρέσει να είναι σε εγρήγορση, έπλεξε 300 καλαθάκια που μοιράστηκαν στα εγκαίνια του γηροκομείου, στην ανακαίνισή του, εργάζεται στη βιβλιοθήκη της δομής.
Όπως λέει, αναζητά το σπίτι της, όμως, αν δε ζούσε στο γηροκομείο δεν θα είχε γνωρίσει τόσα άτομα και δε θα είχε λάβει μέρος σε τόσες δραστηριότητες.
“108 ετών και συνεχίζουμε”
Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία τρόφιμος του γηροκομείου, ο κ. Στέλιος Φραγκιαδουλάκης είναι 108 χρονών και κατάγεται από το Καστέλλι Πεδιάδος. Στο γηροκομείο ζει τα τελευταία δώδεκα χρόνια, ενώ έχασε τη σύζυγό του το 1985.
Έχει τέσσερα παιδιά, δώδεκα εγγόνια και 15 δισέγγονα. Ήταν αγρότης, έχει ζήσει όλη τη νεότερη ιστορία της χώρας μας, όπως λέει έχει τυρρανιστεί πολύ στη ζωή του αλλά στη δομή περνάει όμορφα.
Ο κ. Φραγκιαδουλάκης κινδύνεψε πολλές φορές να χάσει τη ζωή του, «για ένα λεπτό γλίτωσα τη ζωή μου από τους Γερμανούς», αναφέρει.