Έντεκα μέρες, 12 ώρες και κάποια λεπτά. Δεν ξέρω ακριβώς πόσα. Ο χρόνος κυλάει πρωτόγνωρα διαφορετικά πια, μετά από την εφαρμογή του οικειοθελούς εγκλεισμού μας. Κάποια επιτακτική ανάγκη, με οδήγησε σε μια μετακίνηση αστραπή στο κέντρο του Ηρακλείου. Κι έτσι, βρίσκομαι ξαφνικά, να περπατώ στο έρημο τοπίο της πόλης των όμορφων παιδικών μου αναμνήσεων. Ησυχία, εκκωφαντική σιγή σαν αυτή που προμηνύει άγνωστα μελλούμενα.
Επιτακτική όμως, αναγκαία ησυχία, που επιβλήθηκε από μια λυτρωτική για όλους μας απομόνωση. Απομόνωση διαφυγής από έναν αόρατο, άγνωστο εχθρό που βίαια ανέτρεψε τα δεδομένα μας και κλόνισε συθέμελα την εικονική μέχρι τώρα ηρεμία μας. Κι αναρωτιέμαι: Θα επιστρέψει άραγε ο θόρυβος, η γλυκιά φασαρία σ΄αυτούς τους δρόμους; Ή μήπως η σιγή απελευθερώσει τελικά την εκκωφαντική κραυγή που κρατά καλά κρυμμένη;
Λένε, πως έναν εχθρό μπορείς να τον αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά αν ξέρεις τα αδύνατα σημεία του. Διαφορετικά πρέπει να περιμένεις στωικά, φαινομενικά άπραγος αλλά όχι και αδρανής, με τεταμένες τις αισθήσεις σου, έως ότου σου αποκαλυφθεί η αχίλλειος πτέρνα του. Κάπως έτσι, πρέπει να πράξουμε κι εμείς, μπροστά στον άγνωστο εχθρό των ημερών, που δεν είναι άλλος από τον κορωναϊό Covid – 19.
Ο νέος αυτός ιός που μετρά δυστυχώς χιλιάδες θύματα, στο πέρασμά του, ανά την υφήλιο, δεν έχει αποκαλύψει ακόμη εμφανώς τις «προθέσεις» του. Οι μέχρι τώρα γνώσεις της ιατρικής κοινότητας, όσον αφορά στη συμπεριφορά, την επιθετικότητα, τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της εισβολής του, είναι σαφώς περιορισμένες.
Καθημερινά έρχονται στο φως νέα δεδομένα, σχετικά με την πανδημία και οι επιστήμονες βρίσκονται σε μια διακαή προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του ιού, ώστε να φωτίσουν τα σκοτεινά ακόμη σημεία, που συντηρούν ένα ασφυκτικό αίσθημα ανασφάλειας σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, η οποία αναμφισβήτητα ζει πρωτόγνωρες, ιστορικές στιγμές.
Μέχρις ότου λοιπόν ξετυλιχτεί ο μίτος της Αριάδνης, που θα μας βγάλει από το λαβύρινθο αυτό ως νικητές της ζωής, οφείλουμε να παραμείνουμε υπεύθυνα υπομονετικοί, μετριοπαθείς, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων δυνατοί και ενωμένοι, με μοναδικό σκοπό το κοινό καλό. Κάποιοι περισσότερο «ανεύθυνα θαρραλέοι» θα πουν: «Σε ποιον το οφείλουμε;».
Το οφείλουμε στο συνάνθρωπο, στο γονιό, στο συγγενή, στο φίλο, στα παιδιά μας στα οποία θα κληροδοτήσουμε, ίσως, αυτόν τον κόσμο, στον εαυτό μας τον ίδιο. Γιατί πραγματικά θαρραλέος, είναι αυτός που έχοντας επίγνωση του μέτρου της δύναμής του, με αυταπάρνηση θυσιάζεται για μια αξία, για ένα ιδανικό και όχι ο ανεύθυνα ριψοκίνδυνος. Αυτός, μόνο σε καταστροφικό κίνδυνο μπορεί να θέσει τον εαυτό του και τους γύρω του.
Στην προκειμένη περίπτωση, η «θυσία» του καθενός από εμάς, αφορά μόνο στον πρόσκαιρο περιορισμό μικρού μέρους των καθιερωμένων καθημερινών συνηθειών μας, όπως τις είχαμε έως τώρα παγιώσει. Όχι, δεν είναι στέρηση ελευθερίας.
Η πραγματική ελευθερία είναι μέσα στην ψυχή και το μυαλό μας και αυτή είναι η ελευθερία της καθαρής συνείδησης. Άλλωστε τα δεσμά στη συνείδηση αυτή δεν θα είναι πιο σφιχτά, αν σταθεί κάποιος αιτία να χαθούν ζωές, εξαιτίας εγκληματικής αμέλειας;
Πραγματικά σκέφτομαι, πως η αυθυποβολή έχει μεγάλη δύναμη που μπορεί να υπερβεί την ισχύ της παρόρμησης. Γι΄αυτό ναι, μπορούμε να μείνουμε σπίτι, μπορούμε να κάνουμε υπομονή, μπορούμε να τηρήσουμε τους κανόνες υγιεινής που προτείνουν οι ειδικοί, μπορούμε να απομονώσουμε τις ψευδείς ειδήσεις, μπορούμε να αξιολογήσουμε τον κίνδυνο και να μην υποτιμήσουμε τον «αόρατο» εχθρό.
Ας δούμε αυτή την προσωρινή απομόνωση, ως ευκαιρία, να στραφούμε στο εσωτερικό του εαυτού μας και να δώσουμε απαντήσεις σε αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα, ως κίνητρο να ανακαλύψουμε νέα ενδιαφέροντα και δραστηριότητες. Ας γίνουν οι αναζητήσεις μας, πιο ανθρωποκεντρικές. Ας έρθουμε πιο κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους, ας μάθουμε να τους ακούμε, ας μάθουμε να εκφράζουμε την αγάπη μας.
Ας ανακαλύψουμε και ας συμφιλιωθούμε με τους εαυτούς μας. Και τέλος ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, ας κατεβούμε από το βάθρο του εγωισμού μας, ας αποδιώξουμε την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας. Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί. Όπως άλλωστε αποδείχθηκε, ο έλεγχος του πεπρωμένου μας, δεν είναι στο χέρι μας και παρ’ όλα τα κεκτημένα μας, είμαστε ανήμποροι να οχυρώσουμε τελικά όσα έχουμε χτίσει. Αρκεί ένας «Δούρειος ίππος» και τέλος…
Δώδεκα μέρες, οκτώ ώρες και πόσα λεπτά; Ο διάδρομος της κλινικής άδειος, αποπνικτική ησυχία. Αραιά και πού το κεφάλι κάποιου συνοδού ασθενούς, ξεπροβάλλει δειλά από τη σχισμή της μισάνοιχτης πόρτας του θαλάμου, προς το διάδρομο, σε μια μάταιη αναζήτηση κάποιου σημείου ζωής.
Κάτω στο τμήμα επειγόντων περιστατικών μεγάλη κινητοποίηση. Γιατροί και νοσηλευτές, έτοιμοι με τις ειδικές στολές να υποδεχτούν ένα νέο «ύποπτο» κρούσμα. Αρχίζω να κατεβαίνω τη σκάλα, φορώντας τη μάσκα και τα γάντια μου. Πριν πατήσω στο τελευταίο σκαλοπάτι σκέφτομαι…
Τελικά μεταξύ ησυχίας και θορύβου, αποφάσισα ότι προτιμώ το θόρυβο, τη φασαρία που κάνει η ζωή. Θέλω να δω τους δρόμους ξανά γεμάτους, να μην μπορώ να κάνω βήμα από την πολυκοσμία, να ξυπνώ νωρίς το πρωί από τα γέλια και τις φωνές των παιδιών που πάνε σχολείο, να δω ξανά μαμάδες με πολύχρωμες τσαντούλες και μικρά ταπεράκια να τρέχουν να προλάβουν το σχολικό, να δυσανασχετώ επειδή στο δρόμο έχει κίνηση και θ΄αργήσω να πάω στη δουλειά, θέλω να ακούω τον ενοχλητικό θόρυβο των αυτοκινήτων, να μυρίζω την αποκρουστική μυρωδιά της καμμένης βενζίνης.
Θέλω να ακούω την πολυλογία αυτών που αγαπώ, να μην μπορώ να ξεχωρίσω τι λένε επειδή μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλο μέσα στο γεμάτο σαλόνι. Θέλω να μπορώ να σας πω « σ΄αγαπώ», κοιτώντας σας στα μάτια. Αυτές οι ηλεκτρονικές φωτογραφίες σας, είναι τελικά πολύ παγωμένες. Δεν δείχνουν τη σπιρτάδα στα μάτια σας, ούτε έχουν τη ζεστασιά του αγγίγματός σας.
Έως ότου επιστρέψει όμως στις ζωές μας η υγιής αυτή φασαρία, πρέπει να φροντίσουμε να παραμείνουμε όλοι μαζί, ώστε να γευτούμε ΜΑΖΊ τη χαρά της «επιστροφής» μας και να χειροκροτήσουμε τη «νίκη» αυτή της ζωής. Γιατί η ζωή περισσότερο χρειάζεται το ζεστό χειροκρότημά μας και λιγότερο οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας. Ναι, είναι αγωνιστές αλλά όχι ήρωες, γιατί οι ίδιοι επέλεξαν να ζουν και να εργάζονται με οδηγό το χρέος και τη συνείδησή τους και με σκοπό την προσφορά στον άνθρωπο.
Και αυτή η ισχυρή πεποίθηση, μετέτρεψε το κίνητρό τους αυτό, σε εργασία. Με σιγουριά σας λέω, ότι όλοι τους λαχταρούν σε λίγους μήνες, να ακουστεί από όλα τα μπαλκόνια του κόσμου το χειροκρότημα, και το δικό τους μαζί, απέναντι στην ίδια τη ζωή, που θα έχει τελικά νικήσει.
Γι΄αυτό γίνε η δύναμη που στηρίζει τα πόδια τους, η ευχή που οδηγεί την κρίση τους, το κουράγιο στην αϋπνία τους. Πώς; Απλώς « Υπάκουσε στα μέτρα που ορίζει η πολιτεία όσο αυστηρά κι αν φαίνονται, συμμορφώσου με τις οδηγίες των ειδικών». Το κυριότερο όλων; «ΜΕΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ»… Και θα μου πεις: «Κουράστηκα. Τι να κάνω;». Σου απαντώ. Σχεδίασε τις χαρές που έρχονται… Τις γιορτές που μας περιμένουν…
* Η Κυριακή Μ. Παπαγεωργίου είναι Ιατρός