-Σηκώνεται η ψυχή τόξο φτερό στον άνεμο
-Σαν μια φωτίτσα σταυρωμένη
-Για τα πολλά γιατί, ψάχνει να βρει το φως
-Και για τα τίποτε τ’ αβάστακτα του κόσμου
-Που σιδερόφρακτες στρατιές πολιορκούν την ύπαρξη της
-Πώς να φωνάξει; Τι να πει; Τι να πρωτορωτήσει
-Μέσα στους χαλασμούς, μέσα σε τόσους Σταυρωμούς;
Η κ.Καίτη Κουναλάκη τολμά την δεύτερη απόπειρά της να παρουσιαστεί στα Ελληνικά Γράμματα.
Με το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ», ένα αξιόλογο έργο, και τώρα με το δεύτερο της βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο «ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ», επιζητεί εναγωνίως διέξοδο για την απελευθέρωσή της, από την καθημερινότητα και τα τετριμμένα της ζωης. Γι’ αυτό και την παρομοιάζω με τον παραπάνω στίχο μου «Τόξο φτερό στον άνεμο».
Τολμά να φτεροπετάξει ψηλά και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο που απαγορεύεται το κάθε ύψος, όμως ως ελεύθερος Άνθρωπος προσπαθεί και αποπειράται να γίνει φορέας της ελεύθερης σκέψης. Ετσι επαληθεύεται στην περίπτωση της για μια φορά ακόμη ότι: ο ποιητής και το ποίημα προηγούνται των λέξεων, όπως μας λέει και ο Μαγιακόφσκι.
Από το πρώτο της ποίημα φαίνεται ολοκάθαρα ότι πρόκειται για μια πονεμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή: «Κάθε βράδυ αναπολώ τη ζωή μου και χαμογελώ, όπως τα ταπεινά κυκλάμινα, όταν παίρνουν φως από τον ήλιο…στεγνώνω τις πληγές μου, βαθαίνω τη σιωπή μου και γαληνεύω τον στεναγμό».
Ένα ποίημα βαθιά αλληγορικό, που σε προβληματίζει.
Το γράψιμο ήταν πάντα και θα είναι ένας διαρκής φτερουγισμός της ψυχής, μια πορεία προς την ελευθερία, ένας αγώνας για την αλήθεια, μια πορεία προς το φως.
«Όταν ακούς ρωγμές στη σιωπή δεν μπορείς να μιλήσεις, είναι η μυρωδιά των γιασεμιών… είναι τα όνειρα όλα σιωπηλά και ανεξιχνίαστα».
«Όταν σηκώνεις τα χέρια ψηλά, είναι σαν να διεκδικείς τα αστέρια και τότε ο ουρανός χαμηλώνει, μόνο για σένα…».
Υπάρχει ένας έγκλειστος κάτοικος στην ψυχή της ποιήτριας, ο οποίος την προγκά να σπάσει τα δεσμά της και να βγει στο ξέφωτο της Ελευθερίας, να διαβεί την πύλη της περίκλειστης μοναξιάς της, να επιχειρήσει την υπέρβαση, την ηρωική έξοδο στο χώρο και στο χρόνο.
Όταν γράφεις ποίηση αφανίζεσαι στο άπειρο, αφανισμός σημαίνει θυσία, χωρίς θυσία δεν δοξάζεται η υπεροχή. Υπεροχή σημαίνει συμμετοχή σε μυστηριακή τελετουργία στις Άγιες στιγμές.
Γράφει στο ποίημα της ΑΠΩΛΕΙΑ: Αγναντεύω την άμπωτη τώρα στην παραλία, μια καθυστερημένη παράδοση σε ό,τι έχει απομείνει… Aναζητά μια μικρή όαση, στη γενική ερημιά του κόσμου.
Η ποιήτρια συνομιλεί με τον εαυτό της σιωπηλά για να μην χάνεται.
Η πιο μεγάλη ιερή πράξη του ανθρώπου να χαράξει πάνω στο λευκό χαρτί, πάνω στη γη, στη θάλασσα, στ’ αστέρια, στο σύμπαν, την λέξη Ελευθερία, ετσι όταν πεθάνει θα εγείρεται κάθε στιγμή στη μνήμη των ζωντανών.
Κορυφές χωρίς ανηφόρα, δάκρυα, αγώνα και μοναξιά δεν υπάρχουν. Στο ποίημά της ΕΛΠΙΔΑ γράφει: «…τα λουλούδια τα μεγαλώνει η βροχή όχι η βροντή, γι’ αυτό ύψωσε τις λέξεις σου και όχι τη φωνή σου. Το πόσο όμορφη είναι η μέρα μας εξαρτάται απ’ τον ήλιο που έχουμε μέσα μας. Δεν υπάρχει νύχτα που να εμπόδισε την ανατολή, ούτε πρόβλημα που να έσβησε την ελπίδα».
Οι νικητήριες λέξεις σκαρφαλώνουν σαν ανεμόσκαλα στο νου της ποιήτριας κ. Κουναλάκη και της μετατρέπει σε τέχνη του λόγου σε σοφία και ομορφιά.
Θέλω ειλικρινά να συγχαρώ θερμά την ποιήτρια και συγγραφέα, γιατί με το λόγο της δίνει νόημα στην ύπαρξη, στην ανυπαρξία του καιρού μας.
Μακάριοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μπορούν να χορταίνουν πνευματικά και ψυχικά τους πεινασμένους, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Εύχομαι τέλος να συμπληρώνει πάντα τα τρία (Τ) της λογοτεχνίας: Ταλέντο-Τέχνη-Τύχη!
ΕΛ. ΚΡΗΣ
*Ο Κώστας Καρτσάκης είναι εκπαιδευτικός- συγγραφέας