Η μοναξιά δεν είναι καλή για τους δυστυχισμένους. Γι’ αυτούς που απέτυχαν στη ζωή τους, που έκαναν πολλά σοβαρά λάθη και ατολμίες και τώρα μετανιώνουν. Γι’ αυτούς που είχανε προσδοκίες, μικρές ή μεγάλες, που δεν τις πραγματοποίησαν και τώρα τις θυμούνται και στεναχωριούνται.
Γι’ αυτούς το παρελθόν είναι πολύ δυσάρεστο. Γι’ αυτούς η μοναξιά είναι το τέρας που τους τρώει! Η αναδρομές στο παρελθόν είναι κόλαση!
Οι αναδρομές στο παρελθόν αναβλύζουν ξανά τις χαρές, σ’ αυτούς που πέρασαν ωραία, χωρίς παράπονα και αναστεναγμούς, χωρίς βλακείες, λάθη και καημούς!
Η μοναξιά έχει αυτό το κακό για τους άλλους, να γυρίζει συνεχώς πίσω το μυαλό τους να θυμούνται, να ξαναζούν τα ίδια και να… ξαναδυστυχούνε! Από τις αναδρομές δεν γλιτώνουν. Είναι σαν τα μυρικαστικά ζώα όπου το αναχάραμα είναι υποχρεωτικό για να χωνέψουν.
Αυτών όμως δυστυχώς ό,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να το… χωνέψουν. Το παρελθόν τους κάθεται στο στομάχι! Το παρελθόν προσδιορίζει και το μέλλον, άρα άμα το παρελθόν είναι σκοτεινό, σκοτεινό θα φαντάζεσαι και το μέλλον.
Εδώ ταιριάζει το εξής: Οι νέοι πληρώνουν γι’ αυτά που κάνουν και οι μεγάλοι γι’ αυτά που δεν έκαναν.
Αυτό το παράπονο έχει και ο κουμπάρος μου ο Αγαθοκλής. Πώς πάει η ζωή κουμπάρε, είσαι ευχαριστημένος;
-Να σου πω την αλήθεια σύντεκνε; Είμαι και δεν είμαι…
-Δηλαδή τη μια μέρα είσαι και την άλλη δεν είσαι; Πότε είσαι και πότε δεν είσαι, για εξηγησέ μου το.
-Να σου πω, άμα είμαι με καλή παρέα είμαι ευχαριστημένος, άμα είμαι μοναχός και σκέφτομαι τα περασμένα με καταπλακώνει ο ουρανός!
-Γιατί κουμπάρε άμα είσαι μοναχός;
-Γιάντα; Γιατί θυμούμαι όλη μου τη ζωή όλα όσα πέρασα μέχρι τα 50 μου, όλες τσι βλακείες, τα λάθη, τσι αναποφασιστικότητες που δεν είχα κιανένα να με αρμηνέψει, τσι ευκαιρίες απού ήχασα και τόσα πολλά που έπρεπε να έκανα και δεν τα έκανα!
Και μου ‘ρχεται να παίξω μια τσι κεφαλής μου στον τοίχο να τηνέ σπάσω να ησυχάσω!
-Οι ενοχές σε τρώνε κουμπάρε, το γιατί!… Αλλά άστηνε την κεφαλή σου εκεί που είναι μην τηνέ σπάσεις!
Μπορεί να μη φταίει η… καημένη. Να την αφήσεις να… σκέφτεται αυτά τα οποία έχει κάνει, όπως το σπίτι σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και ένα σωρό πράγματα, που αν ήτανε άλλος θα ήτανε ευχαριστημένος.
-Να σου πω σύντεκνε, έχεις δίκιο, μα ένα παράξενο πράγμα μπρε να μη θωρώ κιανά να χαίρομαι, μόνο να σκέφτομαι κιανά που δεν ήκαμα να στενοχωρούμαι! Μα πάλι λέω, μα τοσανά λάθη και τόσα που άφησα από ατολμία μου και κατάντησα φτωχός, μπορώ να χαίρομαι;
-Έτσι είναι κουμπάρε, δεν είσαι μοναχός, οι περισσότεροι είναι έτσι.
-Μα γιάντα κοντό;
-Γιατί εξαρτάται από τις προσδοκίες που βάζει στη ζωή του ο καθένας αλλά και πόσο άξιος είναι για να τις εφαρμόσει και άλλα πολλά…
-Κατέχεις ήντα με στενοχωρεί εμένα πιο πολύ;
-Για πέσ’μου να δω;
-Το πιο σπουδαίο πάντως δεν είναι η… παντρειά.
-Φαντάζομαι κουμπάρε τις άλλες τι θα είναι!…
-Πάντως αν ήθελε να με πάνε στο δικαστήριο με όσα ήκαμα και δεν ήκαμα, ήθελε να με αθωώσουνε λόγω βλακείας!
-Αν σου λέγανε δηλαδή τι βλακείες έκανες, δε θα μπορούσες να πιστέψεις ότι υπάρχουνε τέτοιοι βλάκες!…
Αλίμονο του δηλαδή κουμπάρε, που αφήνει κενά μέσα του νέος, και δεν νιώθει γεμάτος όταν θα μεγαλώσει!…