Ο Ντε Γκωλ είχε πει για τη Γαλλία: «Πώς είναι δυνατό να κυβερνήσει κανείς ένα έθνος που έχει 246 είδη τυριού;!»… Παραφράζοντας τη ρήση αυτή, για τη Γερμανία θα λέγαμε: «Πώς είναι δυνατό να καταλάβεις μια χώρα που έχει 5.000 είδη μπίρας και όπου ο μέσος ενήλικας καταναλώνει 40 κιλά λουκάνικα το χρόνο;».
Μια προσπάθεια, όμως, ποτέ δεν βλάπτει, τη στιγμή που –παρά την πρόσφατη χρεοκοπία της Thomas Cook και της Γερμανικής θυγατρικής, της Neckermann- οι Γερμανοί είναι η πολυπληθέστερη ομάδα τουριστών που επισκέπτεται τη χώρα μας…
Και επειδή «η καλή μέρα, απ’ το πρωί φαίνεται», για το Γερμανό, το σπουδαιότερο γεύμα είναι το πρωινό.
Ειδικά, στις μέρες που έχει χρόνο, όπως το Σάββατο, είναι ικανός να σηκωθεί νωρίτερα, να πάρει το αυτοκίνητο και να «πεταχτεί» στον πλησιέστερο φούρνο, (πολλές φορές αρκετά χιλιόμετρα), για να φέρει σπίτι –τουλάχιστον- 5 – 6 ειδών ψωμάκια, με ή χωρίς σησάμι, με ή χωρίς παπαρουνόσπορο, με μαύρο ή λευκό αλεύρι κ.ά. για να τα καταναλώσει (πάντα με βούτυρο ή μαργαρίνη) με ικανό πλήθος από σαλαμοειδή και άλλα αλλαντικά, όπως λουκάνικα κ.λπ. …
Φυσικά, παρόντα πάντα και τα «πρέτσελ», είδος κουλουριού σε σχήμα κόμπου, με σησάμι και με… 3 τρύπες! Ψωμί (το εθνικό «φαγητό», μαζί με την πατάτα), τυριά, μαρμελάδες διάφορες και το μούσλι (μίγμα από νιφάδες δημητριακών με αποξηραμένους καρπούς και φρούτα) με γάλα… Πορτοκαλάδα και άλλοι χυμοί…
Έτσι για να πάρουμε μια γεύση (πρωινή), σε σχέση με τον γρήγορο καφέ (ή γάλα) και μια φέτα ψωμί με τυρί ή κάτι άλλο… της ελληνικής κουζίνας –άσχετα ότι με την προσπάθεια προβολής της ελληνικής κουζίνας, στα τουριστικά ξενοδοχεία, γίνεται αντεπίθεση και παρουσιαζόμαστε με ένα άλλο εξωπραγματικό, πλην ενδιαφέρον, υγιεινό ελληνικό – πρόγευμα. Μετά το πρόγευμα, πάμε για δουλειά…
Η δουλειά, για το γερμανό, είναι αυτοσκοπός· χωρίς δουλειά, χωρίς μόνιμη απασχόληση είναι δύσκολο να ζήσει, να νιώσει καλά… Δεν έχει καμιά σχέση με την ανατολίτικη λούφα, που επιβραβεύει το λουφαδόρο και κοροϊδεύει εκείνο που εργάζεται! Η νοοτροπία για δουλειά έχει τη βάση της στην προτεσταντική ηθική. Δηλ. στη σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο και τη συστηματική αποταμίευση.
Υπάρχει η πίστη ότι ο θεός επιβραβεύει τον σκληρά εργαζόμενο και τιμωρεί τη νωθρότητα και την τεμπελιά, σε βαθμό που κατά μια ακραία καλβινιστική εκδοχή, η οικονομική αδυναμία και η φτώχεια είναι αμάρτημα και προσβολή προς το Θεό!
Εδώ, η περικοπή από την Επί του Όρους Ομιλία: «Μη θησαυρίζετε επί της γης και μη μεριμνάτε…» ή τα περί των πετεινών του ουρανού, φαντάζουν πολύ μακρινά… Ο Γερμανός είναι «φύσει» εργατικός και είναι υπερήφανος για το πόσο καλή επίδοση έχει σ’ αυτό που κάνει!
Ένας αντιπρόσωπος μιας μεγάλης γερμανικής εταιρίας αυτοκινήτων, επισκέφτηκε μια χώρα της Άπω Ανατολής και σε μια συνάντηση με ντόπιους τεχνικούς, άκουσε το παράπονο, ότι ήταν πολύ δύσκολο και πολύπλοκο, να αφαιρεθεί ένα εξάρτημα από ένα συγκεκριμένο μοντέλο.
Ο γερμανός αντιπρόσωπος έβγαλε το σακάκι και τη γραβάτα του, σήκωσε τα μανίκια του και έπεσε κάτω από το αυτοκίνητο. Ζήτησε το κλειδί #18 και μετά το κατσαβίδι #12 και «όση ώρα το λέμε» είχε αποσυνδέσει το εξάρτημα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ντόπιων μηχανικών!
Το αίσθημα της ατομικής αλλά και της ομαδικής ευθύνης είναι πολύ ανεπτυγμένο στο Γερμανό. Το κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται πρώτα ατομικά και μετά ομαδικά, ενώ οι γνωστές σε μας φράσεις (τηλεοπτικά ή αλλιώς), όπως: «το κράτος ή η πολιτεία δεν βοηθούν, δεν δείχνουν ενδιαφέρον…», χρησιμοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης. Μαζί με το αίσθημα της ευθύνης είναι και το αίσθημα του δικαίου, η προτεραιότητα της λογικής έναντι του συναισθήματος, η αγάπη για την τάξη, την αξιοπιστία και την αναγνώριση του συμφέροντος του συνόλου…
Από αυτό ξεκινά και το γνωστό μας «γερμανικό σύστημα» στις κοινωνικές εξόδους, όπου ο καθένας πληρώνει χωριστά, για ό,τι έχει καταναλώσει, ώστε δεν επιβαρύνει τους άλλους, αν έχει παραγγείλει κάτι ακριβό ή δεν επιβαρύνεται αν συμβαίνει το αντίθετο. Έτσι, φράσεις όπως «άσε, πληρώνω τώρα εγώ και άλλη φορά τα βρίσκουμε» δεν έχουν νόημα.
Γενικά, κατά το βορειο-ευρωπαϊκό σύστημα, ο πελάτης παραγγέλλει ένα συγκεκριμένο πιάτο, στο οποίο υπάρχει το φαγητό που έχει επιλέξει, με τα απαραίτητα συνοδευτικά του, σε ποιότητα και σε ποσότητα και τέλος… Οπότε, φράσεις ελληνικής νοοτροπίας, όπως: «φέρε μια απ’ ό,τι έχεις και βλέπουμε», είναι παντελώς άγνωστες, για το Γερμανό!
Λένε, ότι αν το λεωφορείο, στη Γερμανία, καθυστερήσει δυο – τρία λεπτά, μάλλον το ρολόι σου είναι λάθος. Ακόμα πιο μεγάλη ακρίβεια συναντούμε στο μέσα σταθερής τροχιάς (τραίνα..), όπου η άφιξη και η αναχώρηση μπορεί να έχει απόκλιση μόλις λίγων δευτερολέπτων… Αυτό έχει σχέση με την ιδιαιτερότητα που έχουν οι Γερμανοί στο σχεδιασμό, τόσο του καθημερινού προγράμματος, όσο και σε κοινωνικό ή εθνικό επίπεδο.
Ο Γερμανός θέλει να ξέρει ποιοι είναι οι κανόνες (νόμοι, διαδικασίες κ.λπ.) τους οποίους φροντίζει να τους ακολουθεί πιστά. Έτσι, αισθάνεται ασφαλής, ώστε να μπορεί να ζει μια οριοθετημένη και ασφαλή ζωή. Επόμενο είναι σε ένα εργατικό λαό, που του αρέσει να ζει με τάξη, με πειθαρχία, με σεμνότητα, να μην αρέσουν οι εκπλήξεις και οι πρόχειροι αυτοσχεδιασμοί στην αντιμετώπιση καταστάσεων, τομέας για τον οποίο εμείς υπερηφανευόμαστε…
Μια επίσκεψη στο Δήμο ή σε άλλη δημόσια υπηρεσία, μοιάζει με επίσκεψη στον … οδοντίατρό μας. Οι πολίτες, δημότες, κάθονται αναπαυτικά στο χώρο αναμονής και περιμένουν, υπομονετικά, τη σειρά τους.
Ο υπάλληλος έχει το δικό του δωμάτιο με το γραφείο του, υποδέχεται με ευχάριστο ύφος το δημότη – πολίτη, η πόρτα κλείνει (ιδιωτικότητα) και αφού όλοι καθίσουν αναπαυτικά, και δημιουργηθεί ένα ευχάριστο κλίμα, έρχεται η ώρα να εξεταστεί το πρόβλημα που υπάρχει…
Ακραία περίπτωση της υπευθυνότητας και της προσφοράς εργασίας, είναι η γερμανίδα δημόσια υπάλληλος, που είχε υποβάλει μήνυση στο κράτος, επειδή δεν είχε να εκτελέσει αρκετή εργασία, ανάλογη με το μισθό της… Σε ένα τέτοιο κράτος υπάρχουν και οι υπερβολές!
Επειδή το θέμα είναι μεγάλο και δύσκολο να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές, κλείνουμε με κάτι ευχάριστο, που έχει σχέση με τον ορισμό του παραδείσου και της κόλασης: Λένε ότι Παράδεισος είναι η χώρα όπου ο μάγειρας είναι Γάλλος, προγραμματιστής είναι Ελβετός, ο αστυνομικός είναι Άγγλος, ο μηχανικός είναι Γερμανός, και οι εραστές είναι … Έλληνες! Αντίθετα, κόλαση είναι το μέρος όπου ο μάγειρας είναι Άγγλος, ο μηχανικός είναι Γάλλος, ο εραστής είναι Ελβετός, ο αστυνομικός είναι Γερμανός και ο προγραμματιστής … Έλληνας!
Τελικά, έστω και με αυτά τα … «ολίγα», ενδέχεται να υποψιαστούμε από πού, πώς και γιατί μας προέκυψε κάποιος … «κακός» κ. Σόιμπλε!