Πίστη βαθειά και σεβασμό, στον εαυτόν σου νά ’χεις, μ’ αυτές τσ’ αξίες στη ζωή, να μάθεις να υπάρχεις.
Δες το πρόσωπό σου στον καθρέπτη το πρωί και μίλησέ του με λόγια αγάπης, τρυφερά, ερωτικά, χαρμόσυνης ευαρέσκειας, ράντισέ το με λίγο άρωμα των λουλουδιών της ζωντανής ψυχής σου, γιατί είναι το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο, εκείνο που υπάρχει και χαίρεται μαζί σου τη ζωή και χωρίς αυτό δεν υπάρχεις!
Είναι το πιο γλυκό κι αγαπημένο είδωλό σου, που εσύ ποτέ δεν είδες. Εκείνον τον εαυτόν σου, που ποτέ δε θα τον ιδείς, τετ-α-τετ, όμως τον αγαπάς και τον φροντίζεις, όπως η μάνα το παιδί!
Κοίταξε το γόνατό σου, που λυγίζει, για να περπατήσεις, χωρίς πόνο… και…μπαστούνι!
Κοίταξε το χέρι σου, που τόσο απλόχερα αγκαλιάζει, σκορπά, χαιρετά και χαρίζει αγάπη, καλοσύνη, ευγνωμοσύνη, δικαιοσύνη, συνείδηση, σεβασμό και ευσέβεια….
Κοίταξε το πόδι σου, που τόσο εύκολα σου εξασφαλίζει το βάδισμα (το μέλι της ψυχής), στους δύσκολους δρόμους της ζωής, για να τερματίσεις σε γιορτές και πανηγύρια και σε τόπους που χαρίζουν στιγμές ευτυχίας!
Χαίρεσαι την άνθιση της φύσης, απολαμβάνεις το γλυκό κελάηδημα των πουλιών, ακούς το γάργαρο νερό να κυλά στο ρυάκι, απολαμβάνεις τη νοστιμιά των καρπών της φύσης.
Αισθάνσου και τόσες άλλες χαρές, που σου προσφέρουν όλα τα μέλη του σώματός σου και πες στα μέλη αυτά, με τον δικό σου τρόπο:
«Σας Ευχαριστώ που με κρατάτε στη ζωή. Σε σας οφείλω τόσα πολλά: Σε εσάς οφείλω ότι περπατώ, υπάρχω, αναπνέω, μυρίζω, γεύομαι, βλέπω και ακούω και γι’ αυτό ζω και θα κάνω τα πάντα για τον εαυτόν μου αλλά και για τους άλλους!»
«Εσείς τόσο απλόχερα μου χαρίζετε αγκαλιές και τόσα άλλα, γι’ αυτό και σας αγαπώ, όπως η Μάνα το παιδί, και θέλω τη ζήση μου μαζί σας να τελειώσω».
«Αν δεν σας είχα στη ζωή, μπορεί να μην υπήρχα, ίσως μια άχαρη ημέρα για μένα να ξημέρωνε κάθε πρωί, ίσως όπως το ξημέρωμα ενός τυφλού, που αισθάνεται τη δροσιά της αυγής, αλλά δεν την βλέπει, όπως δεν βλέπει και δεν απολαμβάνει το ειδυλλιακό απόβραδο.
Εσείς αγαπημένα, πονεμένα, τυραννισμένα, ζωντανά και ενεργά μέλη, είστε το στήριγμα και το μπαστούνι της ζωής μου».
«Σας Ευχαριστώ και σας αγαπώ όπως και τον Ύψιστο Θεό, που με οδηγήσατε και με οδηγείτε σε δρόμους, που μπορώ να περπατήσω και να αισθανθώ εκείνο το γλυκό, το ζωηρό άρωμα των λουλουδιών της ζωής, να ιδώ και να ακούσω το τιτίβισμα των πουλιών.
Να απολαύσω την Ανατολή και τη δύση του Ήλιου του Ηλιάτορα της Ζωής, το ζεστό, αλλά και το κρύο χαμόγελο των άλλων.
Μέσα μου δε η Αγάπη αυτή είναι ο έρωτας που θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής, γιατί ο αμοιβαίος σεβασμός, η εκτίμηση και η αμέριστη, είναι τα θεμέλια της αρμονικής συμβίωσης.