Πότε αλήθεια πέρασαν 43 χρόνια από τότε, που ως νεαρός ορειβάτης του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου, αποφασίσαμε μια παρέα να ανεβούμε στην υψηλότερη κορυφή της Κρήτης: «Τον Ψηλορείτη».
Όσα όμως κι αν πέρασαν χρόνια ποτέ δεν θα ξεχάσω την εμπειρία εκείνης της πρώτης ανάβασης, καθώς και τη φανταστική ονειρική εκείνη συντροφιά με τους αείμνηστους φίλους ορειβάτες, τον Μιχάλη Πλευριτάκη, τον αείμνηστο Μανώλη Σαριδάκη, τον αείμνηστο Σταύρο Πολυχρονίδη και τον αγαπημένο φίλο Μίνω Ζαμπετάκη, που χθες τον συνοδεύσαμε στην τελευταία εκδρομική κατοικία του. \Μια αξέχαστη παρέα με όλα εκείνα, που κι αν ακόμη θέλεις να ξεχάσεις, σου είναι αδύνατον, γιατί δεν σου επιτρέπει ο νους!
Αναπολώ, νοσταλγώ, φέρνω στη μνήμη μου, στρέφομαι στο παρελθόν και μου λείπουν αυτές οι στιγμές και αυτοί οι αγαπημένοι μπιστικοί φίλοι, και σήμερα ειδικά, που συμπληρώνονται 43 χρόνια από τότε έρχονται αυτόματα στο μυαλό μου οι αγαπημένοι φίλοι, που από εκεί ψηλά, αενάως, κοιτάζουν τα ψηλά βουνά της Κρήτης μας και αναπολούν κι αυτοί τις τόσες πορείες με τα όποια, μικρά ή μεγάλα εμπόδια, παρουσίαζαν οι τότε αναβάσεις μας. Ήταν μια υπέροχη αξέχαστη εποχή.
Αλλά και η τελετή επίδοσης του διπλώματος αυτού, με το σχετικό μετάλλιο, είναι χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μου. Ο τότε πρόεδρος του Ορειβατικού, αείμνηστος πρώην δ/ντής της ΔΕΗ, καλοκάγαθος Γιώργος Μαραγκάκης, με την Γ. Γραμματέα και ψυχή του Ορειβατικού Ομίλου Ηρακλείου, Κίτσα Βασιλειάδου, οργάνωσαν μια λαμπρή τελετή επίδοσης στην τότε Ταβέρνα του Οδυσσέα στα Σπήλια.
Το ποτό άφθονο, το γλέντι τρικούβερτο, ο χορός ασταμάτητος, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Αξέχαστα περασμένα χρόνια και διηγώντας τα, ελπίζω, μακαρίζω, ευγνωμονώ, ευχαριστώ και εύχομαι και μνημονεύω την ανάπαυση της ψυχής των αείμνηστων αυτών φίλων μου, και η γραφή μου αυτή, ας είναι ένα μνημόσυνο στη μνήμη όλων αυτών των αγαπημένων φίλων.