Όταν είσαι μικρός σε ρωτάνε: “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. Τελικά τα όνειρα συμβαδίζουν με την πραγματικότητα; Και πόσο πιθανό είναι να κάνεις στην ενήλικη ζωή σου το επάγγελμα που κάποτε σε συγκινούσε;
Ενώ οι βάσεις εισαγωγής 2019 έχουν αναρτηθεί και πολλοί νέοι ξεκινούν τώρα την σταδιοδρομία τους με όνειρα και πολλούς στόχους, άλλοι που έχουν προχωρήσει στη ζωή τους και έχουν αποκτήσει εμπειρίες, γυρνούν πίσω στον χρόνο και φέρνουν στο μυαλό τους τα όνειρα που έκαναν και αυτοί κάποτε.
Για το μεγάλο του όνειρο να γίνει καπετάνιος μιλάει στην «Π» ο κ. Στέλιος Δαφνόπουλος, αναφέροντας με πικρία πως η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να μην πραγματοποιήσει αυτό που τόσο πολύ ήθελε και να καταλήξει σε μια ιδιωτική σχολή Ηλεκτρολογίας στην Αθήνα.
Έχοντας μεγαλώσει πια και αποκτήσει σοφία, μας λέει: «Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, σίγουρα θα άλλαζα κάτι στον επαγγελματικό τομέα», αλλά τότε του άρεσε ο κλάδος της ηλεκτρολογίας, γιατί εθεωρείτο κάτι σαν την πληροφορική σήμερα.
Επίσης, σημειώνει τη διαφορά εκείνων των χρόνων σε σχέση με τώρα, λέγοντας: «Εμείς πριν 50 χρόνια δεν ξέραμε τι θέλαμε να κάνουμε και οι καιροί ήταν πιο δύσκολοι για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, ενώ σήμερα οι νέοι γνωρίζουν τι θέλουν να σπουδάσουν, καθώς έχουν καλή ενημέρωση, περισσότερες ευκαιρίες και παραπάνω υποστήριξη».
Στο ίδιο πλαίσιο και η κ. Ελευθερία Χατζηιωάννου, η οποία επίσης δεν ήξερε τι ήθελε να γίνει στην ηλικία των 17-18 χρονών. Όπως αναφέρει, πέρασε στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του ΑΠΘ τότε και σήμερα εργάζεται στον δημόσιο τομέα πάνω στο αντικείμενό της.
Παρ’ όλα αυτά, αν γύριζε τον χρόνο πίσω θα επέλεγε διαφορετικό επάγγελμα, ενώ η ίδια τονίζει ότι είναι καλό να κάνεις όνειρα ακόμα και αν δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν.
Ακόμα, η κ. Μαρίνα Ελευθερίου ενώ σπούδασε τεχνολόγος-ακτινολόγος στην Αθήνα, το μεγάλο της όνειρο ήταν να ασχοληθεί με τα παιδιά και να σπουδάσει παιδαγωγικές επιστήμες. Όμως, δεν το έχει μετανιώσει, καθώς της αρέσει η δουλειά της, αλλά αρχίζει να κουράζεται γιατί δεν της αρέσει το περιβάλλον εργασίας της, το νοσοκομείο. Η ίδια επισημαίνει ότι «τα όνειρα δίνουν ζωή στον άνθρωπο, ακόμα κι αν κάποια απ’ αυτά δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν».
Απ’ την άλλη πλευρά, συναντήσαμε και άλλους οι οποίοι έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα και είτε δουλεύουν πάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν είτε στράφηκαν σε άλλη κατεύθυνση στη ζωή τους.
Ένα παράδειγμα αποτελεί η κ. Μαρία Τριτσάρη, η οποία σπούδασε στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σήμερα εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στο Δημόσιο, πραγματοποιώντας έτσι το όνειρό της.
Η κ. Ρούλα Τσακιράκη, αν και σπούδασε Γεωπονία στην Αθήνα, αυτή την περίοδο δεν εργάζεται σε κάτι σχετικό με το αντικείμενό της, αλλά δουλεύει ως ιδιωτικός υπάλληλος.
Όπως μας τονίζει, η ίδια κυνήγησε το όνειρό της δουλεύοντας στην αρχή ως γεωπόνος, αλλά μετά οι συνθήκες τα έφεραν έτσι, ώστε να σταματήσει να εργάζεται στον κλάδο της Γεωπονίας και να αλλάξει επάγγελμα. Η συμβουλή της προς τους νέους είναι «να μην απογοητεύονται σε μια αποτυχία και να κυνηγάνε τους στόχους τους με επιμονή και προσμονή».
Τέλος, μια άλλη άποψη εκφράζουν η κ. Νεκταρία Κοκκινάκη και ο κ. Νίκος Βερνάρδος, οι οποίοι πιστεύουν ότι η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα όνειρα που κάνουμε. Λόγου χάρη, ο κ. Νίκος Βερνάρδος δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει στη ζωή του, όπως οι περισσότεροι, αλλά στάθηκε τυχερός αφού τα πράγματα πήγαν καλά.
Ο ίδιος σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός και ασχολείται με αυτό, αλλά χαριτολογώντας μας είπε πως θα ήθελε να είναι εφοπλιστής.
Και για την κ. Νεκταρία Κοκκινάκη η ζωή κύλησε ομαλά, αφού σπούδασε Ψυχολογία στο Ρέθυμνο και εργάζεται σε ένα Ειδικό Σχολείο πάνω στο αντικείμενό της. Και οι δύο συμφωνούν στο γεγονός ότι τα νέα παιδιά δεν είναι έτοιμα σε αυτήν την ηλικία για να αποφασίσουν τι θέλουν να γίνουν στη ζωή τους.