Κάποιος είπε, πως η ευτυχία είναι η συναισθηματική κατάσταση που μας διακατέχει, όταν πραγματοποιείται κάποιο όνειρο ή φιλοδοξία μας. Είχα ένα όνειρο, να πατήσω το πόδι μου στην Ανταρκτική, την έκτη και πιο απομονωμένη ήπειρο της Γης και –τελικά- ευτύχησα να το ζήσω! Ειδικά, αυτή την εποχή με τις ζέστες και τις διακοπές, ήταν λογικό να θυμηθώ κάτι που μας δροσίζει, αφού η μέση θερμοκρασία στην ήπειρο αυτή είναι η -43οC. (Η ελάχιστη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί από δορυφόρο, είναι -93,2οC και με θερμόμετρο -89,2οC). Στις θερμοκρασίες αυτές, τίποτα δεν λειτουργεί και τα αεροπλάνα που φτάνουν για προμήθειες, ανεφοδιάζονται χωρίς να σβήνουν τους κινητήρες τους. Βέβαια, δεν είναι πάντα έτσι· το καλοκαίρι, εκεί (κατά τη διάρκεια του δικού μας χειμώνα), η ζέστη ανέρχεται στους … 0 – 15οC. Να είμαστε και ευχαριστημένοι… Μπορεί εκεί ο ήλιος να λάμπει πιο έντονα από την ηλιόλουστη χώρα μας, ο ουρανός μπορεί να είναι πιο γαλανός και πεντακάθαρος, όμως το τοπίο είναι το πιο ψυχρό, (ψυχρότερο και από ότι στην κορυφή του Έβερεστ), το πιο ξηρό, (ξηρότερο και από τη Σαχάρα) και το πιο ανεμοδαρμένο, σ’ αυτή τη δυσπρόσιτη γωνιά (παρά το σφαιρικό σχήμα) της Γης. Είναι ένας τόπος, όπου, ειδικά στο σημείο του γεωγραφικού νότιου πόλου, επικρατεί 6 μήνες ημέρα και 6 μήνες νύχτα … και όποιος επιβιώσει!
Η διαφορά του νότιου από το Βόρειο Πόλο, είναι ότι στην Ανταρκτική, κάτω από τους αιώνιους πάγους υπάρχει ξηρά· μια ολόκληρη ήπειρος, σε αντίθεση με το Βόρειο Πόλο, όπου κάτω από τους πάγους υπάρχει ο Βόρειος Παγωμένος Ωκεανός. Η έκτασή της είναι διπλάσια από εκείνη της Αυστραλίας. Εν τούτοις, η Ανταρκτική, είναι ικανή να μαγέψει κάθε λογής επισκέπτη με τις κρυφές ομορφιές της και τα ατελείωτα ταξίδια στις παγωμένες θάλασσές της. Τελικά, αποφάσισα αυτό το ταξίδι, επειδή στη διαδρομή (και για λόγους εγκλιματισμού) είχε και δύο ημέρες παραμονή στο Μπουένος Άιρες. Ήταν μέσα στα όνειρά μου να επισκεφτώ τις «μιλόνγκες» της πόλης, δηλ. τα κέντρα όπου χορεύεται το tango, μια και ο χορός αυτός γεννήθηκε εκεί, στην πόλη που βρίσκεται στις εκβολές του Rio de la Plata. Έτσι και έγινε, όμως αυτό μπορεί να είναι και το θέμα μελλοντικού άρθρου μας…
Από το Μπουένος Άιρες πετάξαμε για την Ουσουάγια (Ushuaia), τη νοτιότερη πόλη της γης, το “τέλος του κόσμου”. Βρισκόμαστε στη Γη του Πυρός, το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής ηπείρου, μεταξύ Χιλής και Αργεντινής. Από το λιμάνι της ξεκινούν τα ταξίδια και οι επιστημονικές αποστολές για την παγωμένη ήπειρο, την Ανταρκτική. Φθάνοντας, επισκεφθήκαμε το Εθνικό Πάρκο Tierra del Fuego (Γη του Πυρός), που άνοιξε το 1960 και έχει έκταση 63.000 εκτάρια. Είναι μια περιοχή με ποτάμια, δάση και παγετώνες που φθάνουν μέχρι την άκρη της θάλασσας και που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη με την πρώτη ματιά, με την καθαρότητα της φύσης και τη μαγευτική όψη του τοπίου. Ενδιαφέρον στην Ουσουάγια είναι η τοπική χλωρίδα, καθώς και η μεγάλη ποικιλία των πουλιών και των ψαριών που αφθονούν στις λίμνες και τα ποτάμια του δρυμού.
Οι εκδρομές γενικού ενδιαφέροντος έχουν ως στόχο τους την Ανταρκτική Χερσόνησο, που βρίσκεται «απέναντι» από τη Γη του Πυρός. Και όταν λέμε «απέναντι», είναι 1.000 χλμ. ως τα Νότια Σέτλαντ (South Shetland Islands) και από εκεί άλλα 120 χλμ. για να πατήσουμε στην άκρη της Ανταρκτικής. Δυο μέρες στο καράβι, για να διασχίσουμε το περίφημο Πέρασμα του Ντρέικ (Sir Francis Drake Passage), από το όνομα του Άγγλου εξερευνητή. Πρόκειται για το πιο επικίνδυνο θαλάσσιο πέρασμα, όπου συναντώνται τα νερά του Ειρηνικού με τον Ατλαντικό ωκεανό, με πάντα απρόβλεπτα και συνεχώς μεταβαλλόμενα μετεωρολογικά στοιχεία. Πάνω στο πλοίο, ο καιρός περνά με σχετικές επιμορφωτικές διαλέξεις, με παιχνίδια, ώστε το μυαλό του τολμηρού (μέσα κι εγώ) ταξιδιώτη να αποσπαστεί από τη σχεδόν μόνιμη τρικυμία, τον ψυχρό άνεμο και να συγκεντρωθεί στο όνειρό του, δηλ. να πατήσει το πόδι του στην Ανταρκτική. Παρέα μας, συνεχώς, τα εντυπωσιακά άλμπατρος, τα μεγαλόσωμα πουλιά, που αν και δυσκίνητα στο έδαφος, μπορούν να πετούν επί μέρες ολόκληρες, κάνοντας χρήση των αερίων ρευμάτων…
Πάντα με τα φουσκωτά Ζόντιακ, κάναμε τις πρώτες αποβάσεις στα Νησιά Σέτλαντ, με τους παγετώνες να καλύπτουν το 90% της επιφάνειάς τους. Η ανθρώπινη παρουσία συναντάται στις διάσπαρτες ερευνητικές βάσεις, στα νησιά που είναι κι αυτά σκορπισμένα, μπροστά στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Στην περιοχή, ζουν πολλά είδη ζώων και φυσικά οι «Μασκότ» της Ανταρκτικής, που δεν είναι άλλοι από τους πιγκουίνους. Ο τουρισμός στην Ανταρκτική είναι αυστηρά ρυθμιζόμενος, όσον αφορά την προστασία των ευάλωτων αυτών ζώων. Η Συνθήκη της Ανταρκτικής παρέχει αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές για τη μείωση του τουριστικών επιπτώσεων. Οι πιγκουίνοι κατά κύριο λόγο ζουν σε μέρη όπου δεν υπάρχει ανθρώπινη παρουσία. Μπορείς όμως να τους πλησιάσεις χωρίς να απομακρύνονται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι πιγκουίνοι δεν αγχώνονται όταν τους πλησιάζει άνθρωπος. Όμως, κι αυτοί, με την ανεκτική στάση τους, ίσως να θέλουν να συμβάλλουν στην αύξηση του τουριστικού ρεύματος, στην Ανταρκτική…
Ακολουθεί «απόβαση» με τα αβύθιστα Zodiac, στο Diception Island (Νησί της Απάτης), με τον εγκαταλειμμένο φαλαινοθηρικό σταθμό. Τελικά, η μεγάλη στιγμή έφτασε. Αποβιβαζόμαστε στην Χερσόνησο της Ανταρκτικής, τον κύριο κορμό γης της έκτης ηπείρου. Φώκιες, πιγκουίνοι μας υποδέχονται και από ψηλά, τα άλμπατρος, που κάνουν τις φωλιές τους στα ψηλά βράχια της περιοχής. Το πρόγραμμα αναφέρει ότι θα κάνουμε δύο «αποβάσεις»/ημέρα· παραμένει όμως, μόνιμα, η προειδοποίηση ότι η πραγματοποίησή τους θα εξαρτάται από τον καιρό… έτσι για να καλύπτεται και νομικά, το ταξιδιωτικό γραφείο!
Στις καθημερινές εξορμήσεις μας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε, έστω και από μακριά, φάλαινες να βγαίνουν στην επιφάνεια, τεράστια τμήματα παγετώνων να αποκόπτονται και να πέφτουν στη θάλασσα με ορμή, σηκώνοντας τεράστια κύματα και φυσικά, οι πανταχού παρόντες αυτοκρατορικοί άλμπατρος, που με το κρώξιμό τους, ταράζουν τη σιωπή του ανταρκτικού τοπίου… Για την ιστορία… η κατάκτηση του γεωγραφικού Νοτίου Πόλου, έγινε από το Νορβηγό Ρόαλδ Άμουνδσεν, στις 4 Δεκεμβρίου, του 1911. Ένα μήνα αργότερα, έφτασε και η αγγλική αποστολή του Σκοτ, για να αντικρύσουν τη Νορβηγική σημαία… Η αγγλική αποστολή δεν επέστρεψε ποτέ πίσω. Χάθηκαν όλοι από την πείνα και το κρύο… Στο σημείο αυτό, μόλις 100 μέτρα από το γεωγραφικό νότιο πόλο, βρίσκεται σήμερα η αμερικανική επιστημονική βάση Amundsen – Scot, σε υψόμετρο 2.800 m.
H πυξίδα του πλοίου μας, έδειξε ότι πλέουμε προς βορρά. Το ταξίδι της επιστροφής έχει αρχίσει. Ο καθένας μας με τις δικές του εντυπώσεις και τις ιδιαίτερές του αναμνήσεις, αποχαιρετούσε το Νότιο Πόλο. Παρά πέρα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο!!! [email protected]