Η παιδεία είναι το πρώτο απ’ όλα τα επίγεια αγαθά.
Η εκπαίδευση, επιστήμη επιστημών
(Γρηγ. ο Θεολόγος)
Η παιδεία έχει πολλούς φορείς. Οι σπουδαιότεροι είναι η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία και η κοινωνία. Βασικότερος είναι το σχολείο, η εκπαίδευση, και στις τρεις βαθμίδες. Εάν οι εκπαιδευτικοί είναι άξιοι του λειτούργηματός τους, θα καλύψουν τα κενά που αφήνει πίσω της η οικογένεια. Στην εποχή μας οι γονείς των παιδιών είναι και θύματα και θύτες. Θύματα γιατί εργάζονται και οι δύο για να τα βγάλουν πέρα ή δεν εργάζονται καθόλου, γιατί ούτε τα πτυχία τους έχουν αντίκρισμα. Η πολύωρη απουσία από το σπίτι ή ο πόνος της φτώχειας δεν αφήνουν περιθώρια συναισθηματικής κάλυψης των παιδιών. Αυτά τα κενά μπορούν να καλύψουν καλοί οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν με τη ζωή και το παράδειγμά τους και βγάζουν μαθητές με ήθος. Αυτοί οι μαθητές, όταν μεγαλώσουν, σε όποιο πόστο κι αν βρεθούν, θα αποδώσουν πολλά. Αν γίνουν γονείς, δεν θα αφήσουν κενά στις ψυχικές ανάγκες των παιδιών τους. Αν γίνουν κληρικοί, θα υπηρετούν τον λαό με σταυρική και μυστηριακή αγάπη και θυσία. Αν γίνουν υπαλληλοιτης κρατικής μηχανής, θα είναι άριστοι κι ο λαός θα υπηρετείται και θα ευεργετείται. Αν γίνουν πολιτικοί άρχοντες, θα οδηγούν τον λαό σε πρόοδο και όχι παρακμή.
Στην εκπαίδευση, βασικό φορέα της παιδείας, έχουμε το μεγάλο πρόβλήμα. Δεκαετίες τώρα στις προεκλογικές υποσχέσεις των κομμάτων κυριαρχεί το θέμα της παιδείας. Δυστυχώς, όποιο κόμμα κι αν πάρει την εξουσία, ξεχνά τις υποσχέσεις και πειραματίζεται στην εκπαίδευση. Προτείνονται και ψηφίζονται διαφορετικοί νόμοι από υπουργούς Παιδείας της ίδιας κυβέρνησης για ψηφοθηρικούς λόγους. Στο θέμα της παιδείας είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη. Χρειαζόμαστε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα σταματήσει τους πειραματισμούς. Χρειαζόμαστε μια γενναία μεταρρύθμιση που θα ζυμωθεί στον εθνικό διάλογο και θα περάσει από τη Βουλή με τη συναίνεση των κομμάτων. Ο πραγματικός διάλογος διεξάγεται σε ατμόσφαιρα ηρεμίας, κατανόησης, φιλίας και δημοκρατικής διαδικασίας, γεγονός ασυνήθιστο στην πατρίδα μας. Για να συμπληρώσει μια κυβέρνηση το περιεχόμενο των νόμων που θα φέρει στη Βουλή για ψήφιση, χρειάζεται αυτό τον διάλογο. Χρειάζεται τη βοήθεια και τον έλεγχο της αντιπολίτευσης. Δείχνουν υπευθυνότητα μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση όταν σε αυτούς τους διαλόγους δεν προσπαθούν να επιβάλουν τις θέσεις τους αλλά να βρεθεί η αλήθεια.
Εμείς οι Έλληνες πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας και να κάμομε νόημα ζωής την αποτίναξη και την υπέρβασή τους. Να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε υπεύθυνοι για όλα, για αυτό και ελεύθεροι. Όπου υπάρχει ευθύνη υπάρχει και ελευθερία. Η ευθύνη είναι το άλλο όνομα της ελευθερίας. Η αντιπολίτευση, προπαντός η αξιωματική, δεν πρέπει να απαξιώνει την κυβέρνηση αλλά να τη σέβεται. Να την ελέγχει και να βοηθάει στο έργο της όπως ορίζει το Σύνταγμα. Ύψιστο χρέος των πολιτικών μας είναι να ομονοήσουν και να βρουν τρόπους να υπηρετήσουν υπεύθυνα τον λαό μας, για να πάψει να υποφέρει. Αυτός ο λαός εξέλεξε νέα κυβέρνηση με όνειρα και ελπίδες. Η νέα κυβέρνηση ας προχωρήσει σε μια γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δεν θα αναφέρεται μόνο σε προγράμματα και εποπτικά μέσα. Προπαντός όμως στην ποιότητα και την προσωπικότητα των εκπαιδευτικών, που δεν θα μεταδίδουν μόνο ξερές γνώσεις, αλλά θα καλλιεργούν και θα διαμορφώνουν χαρακτήρες. Τα προσόντα του καλού εκπαιδευτικού είναι τέσσερα: 1. Να μελετά και να γνωρίζει καλά το αντικείμενό του. 2. Ν’ αγαπά τη δουλειά του. 3. Ν’αγαπά τους μαθητές του και 4. Να κοινωνεί μαζί τους. Τα σπουδαιότερα, να αγαπά τους μαθητές και τη δουλειά του. Χωρίς αυτά, όσα πτυχία και γνώσεις και αν έχει, θα αποτύχει. Ο διάλογος στα προβλήματα των μαθητών, οι σκέψεις και οι απορίες δημιουργούν σεβασμό, κοινωνικότητα και δημιουργικότητα. Δεν υπάρχουν τεμπέληδες μαθητές, αλλά αδιάφοροι στον τρόπο διδασκαλίας. Πάντα οι καλοί εκπαιδευτικοί βγάζουν καλούς μαθητές και οι κακοί κακούς. “Όποιος ο διδάσκαλος τοιούτοι συνήθως αποβαίνουσιν οι μαθηταί” λέγει ο Ι. Χρυσόστομος. Όταν ο εκπαιδευτικός νομίζει πως είναι εντάξει, επειδή απλώς εφαρμόζει τους νόμους, έχει αποτύχει. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να βλέπει το λειτούργημά του πέραν από τους νόμους, ως αξία και υπεραξία. Να αγαπά τους μαθητές και με το παράδειγμά του να τους κάμει να αγαπούν. Τίποτα δεν συγκινεί περισσότερο τους μαθητές από το να γνωρίζουν πως ο δάσκαλός τους τούς αγαπά και αγωνίζεται για την προκοπή και το μέλλον τους. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς και θα ανταμείβει τους έντιμους και εργατικούς. Η ισοπέδωση και αναξιοκρατία έχει αποτέλεσμα τις μέτριες επιδόσεις των μαθητών στα λύκεια και την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ με βαθμούς 4 και 5. Η αξιολόγηση δεν είναι τιμωρία. Είναι για να φανεί αν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. υπάρχει αξιολόγηση. Γιατί να αποτελεί εξαίρεση η πατρίδα μας; Η παιδεία έγινε πρώτος στόχος σε φτωχές μέχρι πρότινος ευρωπαϊκές χώρες, όπως Ιρλανδία και Φινλανδία, και πρόκοψαν. Η πατρίδα μας απ’ ό,τι δείχνουν οι έρευνες και οι στατιστικές, διαθέτει αξιόλογο έμψυχο υλικό. Δικαιολογείται η κακή μας εικόνα;
Η νέα κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη με καθαρή λαϊκή εντολή μπορεί να διορθώσει τα λάθη. Να διδαχθεί από τα σφάλματα των προκατόχων του. Να σταματήσει τον κατήφορο. Να κάμει γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Απ’ ό,τι έδειξαν δε και οι εορταστικές εκδηλώσεις του δεύτερου Πάσχα των Ελλήνων, οι Έλληνες προσβλέπουν στη Χάρη της Μεγαλόχαρης. Στην Υπέρμαχο Στρατηγό. “Παναγία μου” είναι στα στόματα των Ελλήνων. Ο κ. Μητσοτάκης ασφαλώς γνωρίζει πως οι μεγάλοι ηγέτες προσεύχονται σιωπηρά όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα ή παίρνουν δύσκολες αποφάσεις. “Περίμενα καιρό, πολύ καιρό. Δεν είπα σε κανέναν λέξη. Δεν ήθελα κανένας να προσέξει ότι διψούσα κι ήθελα νερό κι ήρθε από πάνου ή εντολή να βρέξει” (Παναγιώτης Κανελλόπουλος).