Για μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι είχε γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης περιγράφοντας δωρικά την Ελλάδα. Και πράγματι, εστιάζοντας στην Κρήτη διαπιστώνουμε ότι βασικός πυλώνας της οικονομίας της, είναι ο πρωτογενής τομέας παραγωγής, με πλήθος καλλιεργειών όλων των κατηγοριών, που στηρίζουν οικονομικά, εδώ και δεκαετίες, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Κρήτης.
Η ελαιοκαλλιέργεια και η αμπελοκαλλιέργεια αποτελούν παράδοση για το νησί και είναι γνωστές ανά τον κόσμο για τα εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα που παράγουν. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερη δυναμική έχει αποκτήσει και η καλλιέργεια των κηπευτικών στην Κρήτη, – είτε υπαίθρια είτε υπό κάλυψη – και εξαιτίας των ιδανικών κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούν στο νησί, η καλλιέργεια αυτή καθίσταται ιδιαίτερα προσοδοφόρα.
Στις καλλιέργειες του πρωτογενούς τομέα της Κρήτης έχουν προστεθεί́ και νέες καλλιέργειες, όπως το Αβοκάντο αλλά́ και τα Αρωματικά́ Φυτά́, που αποδίδουν σημαντικά́ κέρδη στους παράγωγους.
Με την προσθήκη και του κτηνοτροφικού κλάδου ως βασικής οικονομικής, παραδοσιακής δραστηριότητας σε οικογενειακό επίπεδο γενεών ετών στην Κρήτη, ο πρωτογενής τομέας αποτελεί κρίσιμο οικονομικό κλάδο, όχι μόνο από πλευράς επιχειρηματικότητας, αλλά και παραδοσιακών μορφών και δραστηριοτήτων που προάγουν τις οικογενειακές επιχειρήσεις, τα ήθη και έθιμα δεκαετιών και την αξιοποίηση εναλλακτικών μορφών τουρισμού στο νησί.
Να βρουν τα κρητικά προϊόντα τη θέση που τους αξίζει
Τα προϊόντα του νησιού που για “εμάς” είναι αυτονόητο να βρίσκονται με ευκολία στο σπίτι και στο καθημερινό μας τραπέζι, για άλλους λαούς αποτελούν … ακόμη και πολυτέλεια!
Κι όμως αυτό το “χρυσάφι” που η Γη της Κρήτης παράγει δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει (και να κατοχυρώσει) τη θέση του στις αγορές του εξωτερικού, ούτε φυσικά να κατακτήσει την τιμή που του αξίζει…
Δεν είναι μόνο θέμα marketing για την περαιτέρω προώθηση του brand name “Κρήτη” στο εξωτερικό και για τα είδη διατροφής. Δεν είναι μόνο το ότι αποτελεί πια μονόδρομο η τυποποίηση των προϊόντων, μια και η λογική του “χύμα” στερεί την αναγνωρισιμότητα του προϊόντος στο εξωτερικό.
Είναι και θέμα αξιοποίησης των σωστών “εργαλείων” στα οποία οι παραγωγοί μπορούν να έχουν πρόσβαση. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της ΕΕ, ξεκίνησε το 1962, ως ένας τρόπος σύνδεσης της αγροτικής παραγωγής με την κοινωνία και της Ευρώπης με τους αγρότες της.
Μεταξύ των βασικών στόχων είναι η στήριξη των αγροτών για να βελτιώσουν την παραγωγικότητα, εξασφαλίζοντας μια σταθερή προσφορά οικονομικά προσιτών τροφίμων, καθώς και η προστασία των αγροτών της ΕΕ ώστε να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο.
Ταυτόχρονα μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής δίνονται κατευθύνσεις, προκειμένου οι αγροτικές καλλιέργειες να συμβαδίζουν με την προστασία του περιβάλλοντος, στο πλαίσιο της μεγάλης προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και της αειφόρου διαχείρισης των φυσικών πόρων.
Στο “κάδρο” μπαίνει και η προτεραιότητα διατήρησης της φυσιογνωμίας των τοπίων και των αγροτικών περιοχών αλλά και το να παραμείνει ζωντανή η αγροτική οικονομία, μέσω της ενίσχυσης για νέες θέσεις εργασίας στη γεωργία, στις βιομηχανίες γεωργικών ειδών διατροφής και σε συναφείς τομείς.
Αυτή την ελιά και το αμπέλι του Ελύτη, οφείλουμε να υπερασπιστούμε αξιοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο. Με γνώμονα την ανάδειξη του πλούτου που η Κρητική Γη απλόχερα προσφέρει, να κάνουμε χρήση των χρηματοδοτικών προγραμμάτων και των εργαλείων που έχει στη διάθεσή τους κάθε Ευρωπαίος πολίτης, φροντίζοντας ταυτόχρονα ώστε η ανάπτυξη αυτή να είναι βιώσιμη και ο σεβασμός στο περιβάλλον προαπαιτούμενο.
Περισσότερα:
* Ο πολιτικός μηχανικός Γιώργος Αλεξάκης είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Ηρακλείου με το Στ. Αρναουτάκη