Του Εμμ. Λιοδάκη, ιεροκήρυκος
Μελετώντας την Αγία Γραφή, ήρθε στην θύμησή μου ο κατακλυσμός του Νώε. Ο τότε κόσμος καταποντίσθηκε από τον κατακλυσμό και αιτία ήταν η αμαρτωλή ζωή των ανθρώπων αυτής της εποχής. Ο Θεός όμως υποσχέθηκε να μην καταστρέψει πια τον άνθρωπο με κατακλυσμό. Ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο του ανθρώπου. Ο άνθρωπος όμως δεν εκτίμησε την υπόσχεση αυτή, αλλά δελεάζεται από τα γήινα πράγματα όπως τότε δελεαζόταν οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω από τον δίκαιο Νώε. Μόνος του λοιπόν ο άνθρωπος αυτοκαταστρέφεται. Και στις μέρες μας τον ίδιο δρόμο βαδίζει ο άνθρωπος. Τον δρόμο δηλαδή της αυτοκαταστροφής. Με τη μόνη διαφορά, πως σήμερα αν γίνει κατακλυσμός, δεν θα γίνει όπως τότε από βροχή, αλλά ο κατακλυσμός τούτη τη φορά θα γίνει με πυρ και σίδερο. Και πάλι ο άνθρωπος θα είναι η αιτία. Και τότε και σήμερα ο άνθρωπος λάτρεψε την κτίση και όχι τον Κτίστη. Λάτρεψε την δημιορυγία και όχι τον Δημιουργό.
Δίκαια ίσως ερωτήσουν πολλοί τι θέλω να πω με αυτό. Θέλω να πω ότι ο άνθρωπος σαν τον κόρακα, δεν επέστρεψε στο πλοιό για να βεβαιώσει το Νώε ότι τα νερά αποσύρθηκαν. Ο κόρακας όμως δεν επιστρέφει, αλλά μένει έξω από το πλοίο τρώγοντας πτώματα, ενώ το περιστέρι επιστρέφει σχίζοντας τον καταγάλανο ουρανό με τα σπαθωτά φτερά του. Ο άνθρωπος λοιπόν δεν είναι ούτε χελώνα, ούτε κόρακας, αλλά είναι περιστέρι ουρανόδρομο που πορεία και στόχος του είναι τα ύψη, είναι ο ουρανός. Αλήθεια, πόσο εύκολα ο άνθρωπος ξεχνά τον προορισμό και την αποστολή του. Για της γης τα αγαθά που είναι πρόσκαιρα, χάνει τον ουρανό που είναι αιώνιος. Ας μείνουμε αδελφοί μου πιστοί και σταθεροί στην πορεία μας. Είανι μια πορεία που οδηγεί με σιγουριά στον ουρανό. Ο ουρανός είναι η μόνη μας ελπίδα. Ας αγωνισθούμε να τον κερδίσουμε.