Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση ΑΕΙ-ΤΕΙ-Έρευνας του ΚΚΕ με κεντρικό θέμα συζήτησης «έρευνα-καινοτομία-ανάπτυξη.
Πώς συνδέεται η έρευνα με την παραγωγή; Ποιος ωφελείται από τα αποτελέσματα της έρευνας; Οι θέσεις του ΚΚΕ.». Ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Δημήτρης Κοιλάκος μέλος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Όπως τόνισε μεταξύ άλλων στην τοποθέτησή του, παρά τις σύγχρονες δυνατότητες, η έρευνα στρέφεται κυρίως σε εκείνες τις δραστηριότητες που προσφέρουν μέγιστο κέρδος στους καπιταλιστές, με αποτέλεσμα να υποτιμάται ή και να καθυστερεί η ανάπτυξη τομέων που δεν αποδίδουν επαρκή κέρδη.
Ερευνητικοί τομείς που αφορούν σοβαρές κοινωνικές ανάγκες, όπως η προστασία από πλημμύρες, σεισμούς, η υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Μια άλλη παράμετρος την οποία ανέδειξε στη διάρκεια της ομιλίας του, ήταν και τα εμπόδια που μπαίνουν στην ανάπτυξη της έρευνας από την εμπορευματική προσέγγιση. «Σκεφτείτε τα μυστικά που κρατούν για χάρη του χρηματοδότη οι ερευνητές και ο μηχανισμός της πατέντας.
Πόσες είναι σήμερα οι ερευνητικές ομάδες που εργάζονται στο ίδιο αντικείμενο και δεν μπορούν να ανταλλάξουν μεταξύ τους στοιχεία, δεδομένα, σκέψεις και συμπεράσματα; Είναι πιθανό πολλοί από εσάς να έχετε βρεθεί σε επιστημονικά συνέδρια και να έχετε ακούσει κάποιον εισηγητή να αρνείται να παρουσιάσει τα δεδομένα του, γιατί «δεσμεύεται».
Πως μπορούν, όμως, έτσι, οι συνάδελφοί του να κρίνουν, να ασκήσουν δημιουργική κριτική, να δουλέψουν μαζί ώστε πιο γρήγορα να βγει αποτέλεσμα; Σε τελική ανάλυση, βλέπουμε ότι η κούρσα για το πρόσθετο κέρδος ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους βάζει εμπόδια στην ίδια τη διαδικασία της έρευνας, που από τη φύση της απαιτεί συνεργασία».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. ο Δημήτρης Κοιλάκος τόνισε ότι «είναι κρίσιμο να επισημανθεί ότι η στροφή των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων προς την επιχειρηματικοποίησή τους δεν συντελείται αποκλειστικά για λόγους αντιστάθμισης των περικοπών της κρατικής χρηματοδότησης στα χρόνια της κρίσης (κάτι που προφανώς επιδρά), αλλά αφορά την ίδια την αναγκαιότητα της προσαρμογής τους στις απαιτήσεις της στρατηγικής του κεφαλαίου και του ρόλου που επιφυλάσσει για την έρευνα.
Εξαιτίας αυτής και στα πλαίσια αυτής, είναι που κάθε πτυχή της λειτουργίας των πανεπιστημίων συνδέεται άμεσα με τις επιχειρήσεις και τις ανάγκες τους, έτσι που τελικά και τα ίδια τα ιδρύματα και τα κέντρα να καταλήγουν να λειτουργούν ως επιχειρήσεις».